Pothana Bhagavatam Episode 97 | ‘సంగీత, తాళ, లయ, నృత్తాలలో మనస్సు నిమగ్నం చేసి కూడా నర్తకీమణి తన శిరస్సు మీద ఉన్న కుండ కింద పడకుండా ఏకాగ్రత కలిగి ఉంటుంది. అలాగే, నిరంతరం పుంఖాను పుంఖాలుగా వచ్చి పడుతున్న పంచేంద్రియ విషయాలను స్వీకరిస్తూ కూడా యోగి పుంగవుడు ఆత్మయందు రమించుటను విరమించడు’ అని వేదాంత డిండిమం ఘోషిస్తోంది. ఎట్టి విపరీత, విపత్కర, వికట పరిస్థితిలో కూడా చలనం లేని ఆహ్లాదం కలవాడు ‘ప్రహ్లాదుడు’. స్వయంగా మనస్సుకు, మాటలకు అందని ఆనందస్వరూపుడై సర్వులకు అదే ఆనందానుభవం కలిగించేవాడు కాయాధవుడు!
నారద ఉవాచ- ధర్మరాజా! రాకాసి మూకలు పట్టుదలతో కసి-కసిగా బరిసెలు పెట్టి పొడుస్తున్నా పసిబాలుడు బాధపడక పోగా, ఉపరి ఆనందాన్ని అనుభవిస్తున్న కారణం అర్థం కాక అసుర రాజు అనుంగు పుత్రుని అనేక విధాల అనుమానించాడు. ఆత్మజుని- కుమారుని, అంతం చెయ్యాలని పంతం పూని, అంతరాత్మను చంపుకొని ఇంతకన్నా ప్రబలమైన పద్ధతులు ఆలోచించాడు. మదించిన ఏనుగులతో తొక్కించాడు. క్రూర కాకోల విష సర్పాలతో కరిపించాడు. కొరడాలతో కొట్టించాడు. గదలతో బాదించాడు. భగభగ మండే అగ్ని జ్వాలలకు అర్భకుణ్ని ఆహుతి చేయించాడు. కన్న కొడుకన్న కనికరమన్నా లేకుండా కడతేర్చాలని నడి కడలి (సముద్రం)లో పడవేయించాడు. విషగళ సఖునికి (విష్ణువుకు) హితుడని సుతునికి విషం పెట్టించాడు. అండజవాహనుని (విష్ణుని) అండ చూసుకొని తనతో వితండవాదం సాగించే మొండి కొడుకును కొండశిఖరాల నుంచి కిందకు నెట్టించాడు. తిండిపెట్టకుండా మండుటెండలో కదలకుండా కట్టిపడేయించాడు. అవగుణాల పుట్ట అని పిల్లవాని నవరంధ్రాలు మూయించాడు. అవని (భూమి)లో పాతిపెట్టించాడు. పేరు మోసిన తాంత్రిక మాంత్రికుల ద్వారా మోహన, వశీకరణ, ఉచ్చాటన, మరణాది (చేతబడి) అనేక నూతన ప్రయోగాలు చేయించాడు. ఏ పాపం ఎరుగని ఆ పసిపాపణ్ని ఎలాగైనా రూపుమాపాలని కాపుకాచాడు.
ఇలా దనుజపాలుడు- హిరణ్యకశిపుడు, బాలుని బహువిధాల బాధించాడు. అయినా, ముక్కుపచ్చలారని ప్రహ్లాదుడు చెక్కు చెదరలేదు. చావలేదు. ‘వీడు చనిపోడేమిటి? చిత్రంగా ఉందే’ అంటూ తండ్రి బెదిరిపోయాడు. ‘ఇదేదో దేవతా ప్రభావంగా అనిపిస్తోంది. వీడి తేజస్సే వీణ్ని కాపాడుతోంది. పలు బాధలు పెట్టేకొద్దీ వీనిలో పస-కాంతి పెరుగుతోంది. వీడికి అసలు దిగులనేదే లేకుండా ఉంది. వీణ్ని ఎలా చంపాలో నాకే విసుగు పుడుతోంది. చూడబోతే వీడితో విరోధం వల్ల నాకే మరణం వాటిల్లేటట్లున్నది’ అని మనసులో నిశ్చయించుకొని నిలింపద్వేషి (దేవ విరోధి) చిన్నబుచ్చుకొని నేల చూపులు చూస్తూ బేల అయి బాధపడుతున్నాడు..
ఉ॥ ముంచితి వార్ధులన్, గదల మొత్తితి, శైలతటంబులందు ద్రొ
బ్బించితి, శస్త్రరాజిఁ బొడిపించితి మీఁద నిభేంద్రపంక్తి రొ
ప్పించితి, ధిక్కరించితి, శపించితి, ఘోర దవాగ్నులందుఁ ద్రో
యించితిఁ, బెక్కుపాట్ల నలయించితిఁ, జావడిదేమి చిత్రమో!
‘చావడిదేమి చిత్రమో!’- భక్తునికైనా, అభక్తునికైనా దేహమనేది పాంచభౌతికమే గదా! ఇలాంటి అమోఘమైన ఆయుధాలు ప్రయోగిస్తే ఎవడైనా చావక బతికి ఉండగలడా? పైగా ప్రహ్లాదుడు పంచాబ్దంబుల (ఐదేళ్ల) పసివాడు. అయినా చావడు. ఇది కేవలం కథ మాత్రమే అయితే మనం వృథాగా, అంతగా వ్యథ చెందాల్సిన పనిలేదు. అలాకాక, యథార్థం అనుకుంటే మన అనుభవానికి విరుద్ధం కాన నమ్మశక్యం కానిదే. మరి విశాలబుద్ధి వేదవ్యాసుని వచనం వమ్ము-వ్యర్థం కావాల్సిందేనా? అంటే, ఇది శ్రద్ధగా గ్రహించవలసిన గూఢమైన శాస్త్ర రహస్యం. ‘యస్మిన్ స్థితో న దుఃఖేన గురుణాపి విచాల్యతే’. అపరోక్షానుభూతి- భగవత్ సాక్షాత్కారం పొంది బ్రహ్మానంద స్థితిలో ఉన్న యోగిని ఎలాంటి బలమైన దుఃఖాలు చలింపజేయజాలవు అన్న గీతాశాస్త్ర వచనానికి ఈ ప్రహ్లాద ఉదంతం జ్వలంతమైన దృష్టాంతం. బ్రహ్మభావం అపరోక్షమైతే- అనుభవానికి వస్తే, అది ఐశ్వర్యంగా పరిణమిస్తుంది. ఐశ్వర్యం అనగా ఈశ్వరభావం- సృష్టిలో దేనినైనా జయించగల, వశపరచుకోగల శక్తి! ఇదే యోగం!
‘పంచాత్మకే యోగ గుణే ప్రవృత్తే, న తస్యరోగో న జరా న మృత్యుః ప్రాప్తస్య యోగాగ్నిమయం శరీరం’ (శ్వేతాశ్వతర ఉపనిషత్తు)- ‘యోగ శరీరం పొందిన జ్ఞానీ భక్తునికి వార్ధక్యం, రోగాలు, మరణం ఉండవు’ అని వేదాంత ప్రమాణం. ఇలాంటి మహాయోగి, మహాజ్ఞాని, మహాభక్తుడు ప్రహ్లాదుడు. కనుకనే దేహం దెబ్బతినలేదు. ప్రహ్లాదునికి పరమాత్మ అంతటా ఉన్నాడన్న ప్రగాఢ విశ్వాసం ఉంది. ఈ విశ్వాసం భక్తిపూర్వకమైతే అదే శ్రద్ధ. శ్రద్ధా విశ్వాస బలం వల్లనే ప్రహ్లాదునికి అగ్ని శీతలమైంది. అతనిని కుళ్ల పొడుస్తున్న మత్త కరీంద్రాల పళ్లే- దంతాలే ఊడిపోయాయి! అదీగాక ‘ప్రారబ్ధం పుష్యతి వపుః’- ఈ శాస్త్ర వచనం దృష్ట్యా ప్రారబ్ధం తీరేవరకు మనిషి ప్రాణాలకు ఎలాంటి ప్రమాదం సంభవించదు. ప్రారబ్ధం తీరిపోయిన మరుక్షణమే గడ్డిపరకైనా వాడి పాలిట వజ్రాయుధం అవుతుంది. దైవ రక్షితుడు అరక్షితుడైనా సురక్షితంగా ఉంటాడు. దేవోపహతుడు సురక్షితుడైనా నశిస్తాడు.
‘నారద భక్తి దర్శనం’ భక్తిని అమృత స్వరూపంగా అభివర్ణించింది. ‘యల్లబ్ధా పుమాన్ సిద్ధోభవతి, అమృతో భవతి’- అద్దానిని సాధించిన పురుషుడు సిద్ధుడు, మరణ రహితుడు అవుతాడని అంటున్నది. ‘బ్రహ్మణ్యో శీల సంపన్నః’- ప్రహ్లాదుడు శీలవంతుడు. శీలమే అతనికి శ్రీరామ రక్ష! హిరణ్య కశిపుడు, తనకు కలిగిన ‘చావడిదేమి చిత్రమో!’ అన్న సందేహానికి ‘దివ్యము వీని ప్రభావమెట్టిదో!’ (ఇదేదో దైవీశక్తిగా అనిపిస్తోంది) అని తానే ఇలా హిరణ్య- హిత రమణీయమైన (మేలైన, అందమైన) అనన్య సమాధానం చెప్పుకొన్నాడు.
(సశేషం)
– తంగిరాల రాజేంద్రప్రసాద శర్మ
98668 36006