Sunday special story | ఆకాశం షార్ట్ హ్యాండ్ నేర్చుకుంటున్నట్టు వాన చినుకులు ఏటవాలుగా పడుతున్నాయి. హాస్పిటల్ నాలుగో అంతస్తులోని ఓ గది కిటికీలోంచి బయటికి దిగులుగా చూస్తున్నాడు రమణ. వర్షం వల్ల గూటికి చేరుకోలేకపోయిన ఓ పక్షి, ఎదురు కిటికీ సజ్జ మీద తడిసి ముద్దయి వణుకుతోంది. మూడ్రోజుల నుంచీ పడుతున్న వానవల్ల అల్లాడుతున్న దాని బాధ ఎవరికీ పట్టదు. దానికీ తనకూ తేడా ఏమీ కనబడలేదా క్షణం.. రమణకు.అతని తల్లి.. రేపు డిశ్చార్జ్ చేస్తారన్న సంతోషంలో ఆదమరిచి నిద్రపోతోంది. ఆరు పురుళ్లలో పోయిన రక్తం పోగా, బతికిన ముగ్గురు పిల్లలకూ పంచిన రక్తం పంచగా, మిగిలిన కొద్దిపాటి రక్తం ఈ నాలుగురోజుల్లో టెస్టుల పేరు చెప్పి తీసేసిన నీరసం.. మొహంలో కనబడుతోంది.నాలుగురోజుల క్రితం కోమాలోకి వెళ్లిన మాణిక్యమ్మ అనూహ్యంగా కోలుకుంది. రేపే డిశ్చార్జ్. రమణ దిగులుకి అదే కారణం. అంతలోనే పీపీఈ కిట్లో డాక్టర్ వచ్చాడు. రోగి పూర్తిగా కోలుకోవడంతో అతను చాలా సంతోషంగా ఉన్నాడు. డిశ్చార్జ్ సమ్మరీ తయారు చెయ్యమని నర్స్తో చెబుతున్నప్పుడు రమణ నెమ్మదిగా పలుకరించాడు.
“డాక్టర్.. ఇంకొక్క వారం రోజులు ఇక్కడే ఉంచితే మంచిది కదా! ఆవిడ పూర్తిగా కోలుకుంటుంది” అన్నాడు ప్రాధేయపడుతూ. దానికి డాక్టర్ నవ్వి.. “చూడండీ.. ఆవిడని తీసుకొచ్చిన కండిషన్ మీకు తెలుసు. నా పదిహేనేళ్ల సర్వీస్లో 400 షుగర్, 180/160 బీపీ, బ్రెయిన్లో అక్యూట్ ఇంఫ్రాక్ట్ వల్ల ఆగకుండా వచ్చే ఫిట్స్ లాంటి మల్టిపుల్ కాంప్లికేషన్స్ ఉన్న 75 ఏండ్ల పేషెంట్.. కేవలం నాలుగు రోజుల్లో ఆల్మోస్ట్ నార్మల్కి రావడం ఇదే ఫస్ట్ టైం. అలాంటి పెద్దావిడని హ్యాపీగా ఇంటికి తీసుకెళ్లడం మానేసి, ఈ పాండమిక్ సిట్యుయేషన్లో, కంటైన్మెంట్ జోన్లో ఉన్న హాస్పిటల్లో ఇంకో వారం ఉంచమంటున్నారు. యు బెటర్ బీ ప్రౌడ్ ఆఫ్ హర్ విల్పవర్ ఎట్ దిస్ ఏజ్” అంటూ.. మాణిక్యమ్మ వైపు తిరిగి, భుజం తడుతూ.. “ఏం పర్లేదమ్మా.. మీరు సెంచరీ కొడతారు. నెలరోజులకు మందులు రాస్తాను. ఆ తర్వాత నాకు వీడియో కాల్ చెయ్యండి చాలు” అంటూ నర్స్కు డిశ్చార్జ్ సమ్మరీ గురించి చెప్పి వెళ్లిపోయాడు. డాక్టర్ వెళ్లగానే మాణిక్యమ్మ హుషారుగా.. “ఏరా ముందు అక్క వాళ్లింటి
కెళ్లాలా? లేక మీ ఇంటికి రావాలా? మీ ఇంటికొస్తే బావ కోప్పడతాడు. వాళ్లింటికెళ్తే మీ ఆవిడ ఏమైనా అనుకుంటుంది. నువ్వే ఆలోచించి చెప్పు” అన్నది. బదులుగా రమణ.. “ఇంకా రేపటి వరకూ టైముంది కదా. చూద్దాంలే అమ్మా!” అంటూ అటు తిరిగి పుస్తకం చదవసాగాడు. ఇంక వినడం ఇష్టం లేదన్నట్టు. మాణిక్యమ్మ టీవీ చూస్తోంది.. బెడ్పైనే పడుకొని. రమణ కండ్లలో నీళ్లు నిండి అక్షరాలు కనబడటం లేదు. అతనికి గత నాలుగురోజులుగా జరిగిన సంఘటనలే.. వరుసగా గుర్తొచ్చాయి.
అమ్మకు వంట్లో బాగుండటం లేదని అన్నయ్య చెప్పడంతో, ఓ పూట ఆఫీస్కు సెలవు పెట్టి భార్య రానంటే ఒంటరిగా బయల్దేరాడు రమణ.
“అమ్మా.. ఎవరొచ్చారో చూడు” అన్నాడు హరిబాబు రమణను చూపించి.
ఊగుతున్న తల తిప్పి.. “ఎవరూ” అన్నది మాణిక్యమ్మ నెమ్మదిగా. రమణకు దుఃఖం పొంగుకొచ్చింది.
“అమ్మా.. నేను!” అన్నాడు చెయ్యి పట్టుకొని.
“రమణా.. నువ్వెప్పుడో మధ్యాన్నం వస్తావన్నారు. అందుకే నువ్వనుకోలేదు. రా భోంచెయ్యి ముందు. మీ ఆవిడ ఏం టిఫిన్ పెట్టిందో పొద్దున్నే .. బ్రెడ్డూ జామా ? ఓట్లా?” అన్నది రమణను
తడుముతూ.
“తింటాలే! నీ ఆరోగ్యం ఎలా ఉంది?” అన్నాడు రమణ. అమ్మనే తదేకంగా చూస్తూ.
“ఇదిగో ఇలా ఉంది..” అన్నది ఊగుతున్న తలను ఎటో తిప్పుతూ. పెద్ద కోడలికి చెప్పి చక్కెర పొంగలిసహా రమణకు ఇష్టమైనవన్నీ చేయించింది. భోజనం చేస్తున్నంతసేపూ మాణిక్యమ్మ రమణతో మాట్లాడుతూనే ఉన్నది.
భోజనాలయ్యాక అమ్మను కాసేపు పడుకోమని.. అన్నయ్య వాటాలో కిందిగదిలో మంచం మీద పడుకొని అన్నదమ్ములిద్దరూ కబుర్లలో పడ్డారు.
“అన్నయ్యా.. అమ్మ పరిస్థితి కొంచెం సీరియస్గానే ఉంది. నా పరిస్థితీ నీకు తెలుసు. నా కోటకు నేనో బానిసని. తీసుకెళ్లి నా ఇంట్లో పెట్టుకోలేని పరిస్థితి. ఈ టైంలో మా ఊళ్లో ట్రీట్మెంట్ కొంచెం ఇబ్బందే. ఏం చేద్దాం?” అన్నాడు రమణ.
“రమణా! ఇన్నాళ్లూ ఇక్కడ జరిగిన వైద్యంతోనే కాలక్షేపం చేశాం. వారం క్రితం వరకూ బాగానే ఉండేది. తన పని తాను చేసుకునేది. ఇప్పుడు పరిస్థితి కొంచెం విషమంగా ఉంది. ఒకటీ, రెండూ కూడా చెప్పలేకపోతోంది. కండ్లు కనిపించడం లేదు. తెలిసిన డాక్టర్ని పిలిచా.
‘ఇన్సులిన్ పెట్టి చూద్దాం’ అంటున్నారు. నాకు ఆ స్టెంట్లు పడి కాలక్షేపం చేస్తున్నాను. నువ్వే చెప్పు.. ఏం చేద్దామంటే అదే చేద్దాం!” అన్నాడు హరిబాబు.
అతను పెద్దగా చదువుకోలేదు. ఊర్లోనే వ్యవసాయం చేస్తున్నాడు. మాణిక్యమ్మ, హరిబాబు పక్కపక్క ఇండ్లలోనే ఉంటారు.
“ఏం.. మాత్రలు సరిగా వేసుకోవడం లేదా?” అడిగాడు రమణ.
“ఏం మాత్రలు రా. ‘ఇవాళ నీరసంగా ఉంది అర మాత్ర చాలు. ఇవాళ స్వీట్ తిన్నాను, ఒకటిన్నర వేసుకోవాలి’ అంటూ అంతా సొంత వైద్యమే. నువ్వు చెబితే నమ్మవు. వారం రోజులుగా పగబట్టినట్టు ఓ రోజు బొబ్బట్లు, ఓ రోజు బూరెలు, ఓ రోజు పూరీ చేసుకొని తిన్నది. ఈ వయసులో అంత తిండి యావ ఏంటి చెప్పు. నిండా యాభై రాని మనమే జావలు, జామకాయలు తిని బతుకుతున్నాం. ఆవిడకు మాత్రం ఇంకా జిహ్వచాపల్యం తగ్గలేదు. ఏదైనా అంటే.. ‘తల్లి తింటే చూసి ఏడ్చేవాణ్ని నిన్నే చూశాను. మిమ్మల్ని నాలుగురకాలు పెట్టి, ఆకలి ఎరక్కుండా పెంచినందుకు నన్ను ఇన్ని మాటలంటావా! అయినా నా మొగుడి పెన్షన్ డబ్బులతో నా తిండి నేను తింటూ నా ఇంట్లోనే ఉంటున్నాను’ అంటూ నా పరువు తీస్తోంది. ఏం చెయ్యమంటావో చెప్పు” అన్నాడు హరిబాబు.
‘నువ్వు తీసుకెళ్లు తెలుస్తుంది’ అన్న అర్థం అందులో ఉన్నది. తమ్ముడు తీసుకెళ్లలేని అసమర్థతను ఎత్తి చూపని ఔదార్యం కూడా ఉన్నది.
కాసేపు అవీ ఇవీ మాట్లాడుకొని లేచి టీ తాగి, అమ్మను జాగ్రత్తగా ఉండమని చెప్పి తిరిగి బయల్దేరిపోయాడు రమణ. వైజాగ్ చేరిన అరగంటకే హరిబాబు నుంచి ఫోన్.
‘అమ్మ పడుకొని లేస్తూనే ఫిట్స్ వచ్చి పడిపోయింది. లోకల్ గవర్నమెంట్ హాస్పిటల్కు తీసుకెళ్తే, అర్జెంటుగా వైజాగ్ తీసుకెళ్లి పొమ్మన్నారు. నా కొడుకునిచ్చి అంబులెన్సులో పంపుతున్నాను.. అక్కడ ఎవరో ఒక డాక్టర్తో మాట్లాడి హాస్పిటల్లో అడ్మిషన్ చూడు’ అంటూ..
వెంటనే ఓ ఫ్రెండ్కి తెలుసున్న డాక్టర్తో మాట్లాడి, ఓ ప్రైవేట్ హాస్పిటల్లో అడ్మిషన్కి ఏర్పాటుచేశాడు. ఇంటికెళ్లి భార్యకు విషయం చెప్పాడు.
రాబోయే అసౌకర్యం, ఖర్చు తలచుకొని జలజ ఒక్క క్షణం బాధపడినా, ఊర్లో డాక్టర్ ఆల్రెడీ పెదవి విరిచాడని తెలియడంతో పాడేసిన చీటీ ఆఖరి ఇన్స్టాల్మెంట్ కడుతున్నట్టు అనుకొని సరిపెట్టుకున్నది.
వైజాగ్లోనే ఉండే అక్కకూ విషయం చెప్పాడు రమణ. హాస్పిటల్లో ఓ నాలుగు రోజులు ఉండాలని తెలిసి, డబ్బేమైనా కావాలంటే అడగమనీ, భోజనం క్యారేజ్ తను పంపిస్తానని చెప్పింది.. కండ్ల నీళ్లు పెట్టుకొంటూ!
అలా ముగ్గురు పిల్లలూ ఆశలేకపోయినా ఆఖరి ప్రయత్నంలో ఉండగా.. ఎప్పుడూ ఆటో కూడా ఎక్కని మాణిక్యమ్మ మొదటిసారి అంబులెన్సులో పొలిమేర దాటి, సిటీలో రెడ్ లైట్లను తోసిరాజని, హాస్పిటల్లో చేరింది.
రెండోరోజుకు మాణిక్యమ్మకు కొద్దిగా తెలివొచ్చింది. తనను చూసేందుకు రమణ భార్య, అక్క, బావ.. మాస్క్లు వేసుకొని వచ్చారు.
వీల్ చైర్లో.. ముక్కుకు ఫీడింగ్ ట్యూబ్, దానిమీద ఆక్సిజన్ మాస్క్, కిందన వేలాడుతూ యూరిన్ బ్యాగ్, చేతికి ఐవీ కాన్యులాతో వచ్చింది మాణిక్యమ్మ. సగం మత్తులో మాట ముద్దగా వస్తోంది. పిల్లల్ని అతి కష్టంమీద గుర్తుపట్టింది. మాణిక్యమ్మని అలాంటి స్థితిలో చూసేటప్పటికి కన్నవాళ్లిద్దరూ ఆమెకు దగ్గరగా వచ్చారు. వాళ్లను కట్టుకున్నవాళ్లు ఓ అడుగు వెనక్కేశారు.
అప్పుడే రౌండ్స్కి వచ్చిన డాక్టర్ ఆమెను వరండాలో చూసి..
“వెరీ గుడ్.. మరో రెండు రోజుల్లో ఈవిడ నార్మల్ అవుతుంది. ఐదో రోజు ఇంటికి తీసుకెళ్లిపోవచ్చు” అంటూ, రూమ్కి షిఫ్ట్ చెయ్యమని నర్స్కు చెప్పి వెళ్లిపోయాడు.
ఆ రాత్రికే రమణకు వరుసగా ఫోన్లు వచ్చాయి.
ముందుగా హరిబాబు..
“రమణా! డాక్టర్గారు మరో మూడురోజుల్లో ఇంటికి తీసుకెళ్లొచ్చన్నారట కదా! అమ్మకి పూర్తిగా తెలివి రాలేదట కదా! తీరా ఇక్కడికి తెచ్చేశాక మళ్లీ ఏదైనా సమస్య వస్తే పరుగెత్తుకుంటూ రావాలి. అంచేత నా సలహా ఏంటంటే.. ఈ ఒక్కసారికీ మీ ఆవిడను ఒప్పించి, ఓ వారం రోజులు అక్కడే ఉంచు. తర్వాత డాక్టర్గారికి చూపించి అప్పుడు తీసుకురా. నేను చూసుకుంటాను. అంతే కానీ, సగం సగం ట్రీట్మెంట్ చేయించి ఇక్కడ దింపేస్తే నేను ఇబ్బందిపడిపోతాను. ఆలోచించు!” అన్నాడు.
అతను చెప్పింది సబబుగానే ఉండటంతో.. ‘సరే’ అన్నాడు రమణ.
ఆ ఫోన్ పెడుతూనే మరో ఫోన్. ఈసారి బావ..
“ఒరేయ్ రమణా! నేనో మాట చెబుతాను. నువ్వు మరోలా అనుకోకు. మీ అమ్మ పూర్తిగా తేరుకోలేదు. ఆవిణ్ని బాత్రూంకు రెక్క పట్టుకొని తీసుకెళ్లాలి. ఓ మనిషి పర్మనెంట్గా పక్కనే ఉండాలి. మా ఇంటికి లిఫ్ట్ కూడా లేదు. నాకు అరవై ఏండ్లు. దానికీ దగ్గరదగ్గర అరవై వస్తున్నాయ్. మీ అమ్మను చూడ్డానికి నాకేమీ అభ్యంతరం లేదుకానీ.. మేము చెయ్యలేమేమోనని చిన్న భయం. మీ అక్కకు చెబితే వినడం లేదు. అలా అని ఈ పరిస్థితిలో ఆవిణ్ని ఊరు పంపడం కూడా కరెక్ట్ కాదు. టికెట్ కొనకుండా లాటరీ, తిరుగుబాటు లేకుండా లిబర్టీ ఆశించకూడదు. బతిమాలో, బెదిరించో, మీ ఆవిణ్ని ఒప్పించి.. మీ ఇంటికి తీసుకెళ్లి ఓ వారం ఉంచు. కావాలంటే ఆ తర్వాత ఆవిడ లేచి తన పనులు తాను చేసుకోగలిగితే మా ఇంట్లో ఓ నెలరోజులు ఉంచినా నాకు అభ్యంతరం లేదు. అంతా బావుంది అనుకున్నప్పుడు తీసుకెళ్లి ఊర్లో మీ అన్న దగ్గర దింపు. నేనిలా ఫోన్ చేసినట్టు మీ అక్కకు మాత్రం చెప్పకు. ఐ హోప్ యూ అండర్స్టాండ్.. ఉంటాను” అంటూ ఫోన్ పెట్టేశాడు బావ.
బావ చెప్పింది కూడా న్యాయమే.. అనిపించడంతో ఇక లాభంలేదని భార్యకు ఫోన్ చేశాడు రమణ. అన్నయ్య, బావ ఏమన్నదీ చెప్పాడు. తిరగబడలేదు.. కానీ తెగ బతిమాలాడు.
జలజ చెక్కు చెదరలేదు.. గుక్క తిప్పుకోలేదు!
“ఏమండీ! నన్ను చెడ్డదాన్ని చెయ్యడానికి కాకపోతే.. ఇలాంటి టైంలో చిన్న పిల్లలున్న ఇంటికి హాస్పిటల్ నుంచి పేషెంట్ను తీసుకొచ్చి మంచి కొడుకు కాగలరేమో కానీ, మంచి తండ్రి కాలేరు. నాలుగు రోజులుగా హాస్పిటల్లో దగ్గరుండి మీరు చెయ్యగలిగినంతా చేశారు. నేనూ క్యారేజీలు కట్టాను. చక్కగా తీసుకెళ్లి ఆవిణ్ని ఆవిడింట్లోనే దింపి రండి. అంతా బాగుంటుంది. నా మాట వినండి. ఇంతకన్నా నాతో ఆర్గ్యు చెయ్యకండి. నాకు గుండెలో నొప్పిగా ఉంది” అంటూ ఫోన్ పెట్టేసింది జలజ.
“రమణా.. ఆకలేస్తోందిరా!” అన్న మాణిక్యమ్మ పిలుపుతో ఆలోచనల్లోంచి బైటకొచ్చాడు రమణ. క్యారేజీ ఓపెన్ చేసి బాక్స్లోనే స్పూన్ వేసిచ్చాడు. మాణిక్యమ్మ అన్నం తింటూ..
“అదేంట్రా.. ఈ రోజు మొత్తం అక్కా రాలేదు, మీ ఆవిడా రాలేదు. మీ పిల్లల్ని ఓ సారి తీసుకురావొచ్చు కదా!” అన్నది.
“ఊరంతా కరోనా కదమ్మా! అంతమంది హాస్పిటల్కు ఎందుకనీ!” అన్నాడు రమణ.. తనుకూడా అన్నం తింటూ.
“ఆ.. గాడిదగుడ్డు! అది మనల్నేం చేస్తుంది. ఓసారి వచ్చి వెళ్తే ఏమైపోతుంది” అన్నది టీవీ కేసి చూస్తూ. అంతే.. టైమ్కు రాని ట్రైన్ను ఏమీ చెయ్యలేక.. పెయిన్ను కూడా చెప్పలేని నెయిల్స్ను కసిగా కొరికేసే ప్రయాణికుడిలా.. ఒక్కసారి తల్లిమీద విరుచుకుపడ్డాడు రమణ.
“అమ్మా! 75 ఏండ్లు వచ్చాయి. ఇంకా నీకు ఒకరు చెప్పాలా! నీ ఆరోగ్యం నువ్వు చూసుకోలేవా? నువ్వేం చిన్నపిల్లవా? అక్కకు అరవై వస్తున్నాయి. దానికి షుగరు. దాని పిల్లకూ అనారోగ్యం. అన్నయ్య మొన్ననే స్టెంట్లు వేయించుకున్నాడు. నేను నలభై వస్తూనే రోజుకు రెండు బీపీ మాత్రలు వేసుకుంటున్నాను. ఉద్యోగంలో రాని ప్రమోషన్లు.. వద్దన్నా వెంటపడే టెన్షన్లు. లోన్లు, ఈ.ఎం.ఐలు, పిల్లల చదువులు, ర్యాంకులు, అడ్మిషన్లు. ఇవన్నీ చాలవన్నట్టు నువ్వు ఏరి కోరి తెచ్చి చేసిన సంబంధం. నీ ముద్దుల కోడలి అతి జోక్యంతో నా అంతట నేను ఏ నిర్ణయమూ తీసుకోలేని అసహాయత. ఆపైన ఇదిగో.. ఈ పాండమిక్ టైంలో నువ్వు కోరిమరీ తెచ్చుకున్న అనారోగ్యం..” అంటూ తింటున్న అన్నం ప్లేట్ను విసురుగా పక్కన పెట్టేశాడు.
“నీకో విషయం తెలుసా! నేను స్వీట్ తిని ఆర్నెల్లయ్యింది. నోరారా ఓ బిర్యానీ తిని నెలలు గడిచాయి. చప్పిడి, చోడంబలి తిని గడుపుతున్నా. ఎందుకోసం? నావల్ల నా కుటుంబం ఇబ్బంది పడకూడదని. ఏం.. 40 ఏండ్ల వాణ్ని నాలుక కట్టుకోగా లేనిది.. ఇన్నేళ్లొచ్చాయి. నీకంత జిహ్వచాపల్యం ఎందుకు. మమ్మల్ని చంపటానికి కాకపోతే. ఈ టైంలో ఇలా హాస్పిటల్లో ఉండటం ఎంత రిస్కో తెలుసా నీకు. పైగా మాటిమాటికీ ‘చూడ్డానికి మీ ఆవిడ రాలేదేం! మీ పిల్లలు రాలేదేం!’ అని అడుగుతున్నావు. బైట పరిస్థితి నీకెలా చెబితే అర్థమవుతుంది?” అంటూ రొప్పసాగాడు రమణ.
ఎప్పుడూ ఎదురు మాట్లాడటం ఎరగని కొడుకు. తన కొంగు పట్టుకొని తిరిగిన వాడు. అంత పరుషంగా.. ముఖ్యంగా తన తిండి గురించి అంత కఠినంగా మాట్లాడుతూ ఉంటే మాణిక్యమ్మకు చాలా సిగ్గనిపించింది. చిన్నప్పుడు తినిపించిన గోరు ముద్దలు గుర్తొచ్చాయి.
‘ఆరేండ్లొచ్చాయి. కుంకుడు పులుసు రాసుకొని పాలు మాన్పించు’ అని ఎంతమంది చెప్పినా.. పండ్లతో కొరికిన నొప్పిని పంటి బిగువున దాచి, నవ్వుతూ కొంగు చాటున పాలు పట్టిన తన గారాల కొడుకు, బడికి వెళ్లేటప్పుడే ఇంటికొచ్చాక తినడానికి ఏం కావాలో చెప్పే కొడుకు, రెండు లీటర్ల పాలతో జున్ను చేసి ఉట్టిలో పెడితే.. ఆడుకుంటూ అటూ ఇటూ తిరిగి మొత్తం తినేసి రాత్రి కడుపు నొప్పని ఏడ్చిన కొడుకు.. ఈ రోజు తనకే తన తిండి గురించి కఠినంగా చెబుతున్నాడు.
చూసేందుకు సీతాకోకచిలుకలా ఉండే ఐవీ కాన్యులా తేలు కొండిలా ఉండుండి చురుక్కుమంటోంది. ముద్దుల కొడుకు మాటల్లా. మారు మాట్లాడకుండా అటు తిరిగి పడుకున్నది. ఆమె కండ్లవెంట నీరు.. స్లైన్ కంటే వేగంగా కారుతూ తలగడను తడిపేస్తున్నది.
రమణ.. కిటికీ దగ్గర కుర్చీ వేసుకొని కూర్చుని, వెంట తెచ్చుకున్న పుస్తకం తెరిచి చదవసాగాడు. అతనికి అందరిమీదా ఏదో తెలియని కోపంగా ఉంది. ఓ వాక్యం కింద గీత గీసి, మళ్లీమళ్లీ అదే చదువుతూ ఉంటే.. కండ్లవెంట నీరు ధారలా.
తెల్లవారడం ఎవరికి నచ్చినా నచ్చకపోయినా, తనకు మాత్రం తప్పదని సూర్యుడు డ్యూటీ ఎక్కాడు. మాణిక్యమ్మ లేచి తయారవుతూ.. గొణుక్కోసాగింది.
“అందరి దృష్టీ నా తిండిపైనే! ముసలిదాన్ని నా చుట్టూ మూగి ‘ఇది తినొద్దు. అది తినొద్దు’ అంటూ నా నోరు కట్టేస్తున్నారు. నా తోటి వాళ్లంతా నచ్చినవి తిని హాయిగా ఉంటున్నారు. అయినా నేనేమన్నా బొబ్బట్లు, చంద్రకాంతాలు నాకోసం చేసుకున్నానా. కండ్లముందు మనవలు తిరుగుతున్నారు. పెద్దదాన్ని ఇంట్లో ఉండి వాళ్లకు ఏమీ చేసిపెట్టకుండా ఎలా ఉంటాను? చేసినప్పుడు ఏదో తీపి సరిపోయిందో లేదో అని ఓ పిసరు నోట్లో వేసుకున్నాను. మామిడికాయల సీజన్లో ఆవకాయలు పెట్టుకోమా! నా ఆవకాయ అమెరికా దాకా వెళ్తుంది. రోజూ ఓ రకం పెట్టినప్పుడు ఓ పిసరు అన్నంలో కలుపుకొని తినకుండా ఉంటామా! అలా ఉప్పూకారం లేకుండా వందేళ్లు బతికి ఏం చెయ్యాలి? చిన్నప్పుడు వీళ్లకు అన్నం పెట్టేటప్పుడు ఇన్ని ఆలోచించి ఉంటే.. ఇప్పుడు ఇన్ని మాటలు అనేవారు కాదేమో! సరేలే.. అయిందేదో అయిపోయింది. ఇన్నేండ్లలో ఒక్కనాడూ మంచాన పడలేదు. ఆఖరికి పురుళ్లనాడు కూడా.. పొద్దున్న పిల్లని కని సాయంత్రానికి నూతిలో నీళ్లు తోడుకొన్నదాన్ని. ఏదో నా ఖర్మకాలి హాస్పిటల్కొస్తే, అందరూ నన్నో దోషిలా చూస్తున్నారు. నా తిండేగా అందరికీ భారం. దాన్ని నేనే కట్టేసుకుంటాను. మీరు ఏది పెడితే అదే తింటాను. నేనెవ్వరింటికీ రాను. పద.. నా ఇంట్లో నన్ను దింపేయ్. నా తిప్పలేవో నేనే పడతాను!” అంటూ కండ్లు తుడుచుకొని బ్యాగ్లో తన బట్టలు, మిగిలిన మందులూ సర్దుకోవడం మొదలెట్టింది మాణిక్యమ్మ. రమణ అటు తిరిగి పడుకొని ఉన్నాడు. ఓ రెండు నిమిషాలాగి.. కండ్లు తుడుచుకొంటూ..
“రమణా! లేచి వెళ్లి బిల్లు సెటిల్ చేసి రారా” అన్నది. తెల్లారితే అమ్మను ఎక్కడికి తీసుకెళ్లాలో తెలియక.. రాత్రంతా మథనపడి, ఏ తెల్లవారుజామునో నిద్రపోయాడు రమణ. దగ్గరికి వచ్చి కదిపి చూసింది. అతను కదల్లేదు. కానీ, అతని ఒళ్లో ఉన్న పుస్తకం జారి కిందపడింది. ‘కృష్ణ పక్షం’లో తెరిచిన పేజీలో ఓ వాక్యం.. ‘నా కొరకు చెమ్మగిల్లు నయనమ్ము లేదు’. దాని కింద ముద్దలా అలుక్కుపోయిన ఇంకు – వానకారు కోయిలలా
“ఏమండీ! నన్ను చెడ్డదాన్ని చెయ్యడానికి కాకపోతే.. ఇలాంటి టైంలో చిన్న పిల్లలున్న ఇంటికి హాస్పిటల్ నుంచి పేషెంట్ను తీసుకొచ్చి మంచి కొడుకు కాగలరేమో కానీ, మంచి తండ్రి కాలేరు. నాలుగు రోజులుగా హాస్పిటల్లో దగ్గరుండి మీరు చెయ్యగలిగినంతా చేశారు. నేనూ క్యారేజీలు కట్టాను. చక్కగా తీసుకెళ్లి ఆవిణ్ని ఆవిడింట్లోనే దింపి రండి. అంతా బాగుంటుంది. నా మాట వినండి. ఇంతకన్నా నాతో ఆర్గ్యు చెయ్యకండి. నాకు గుండెలో నొప్పిగా ఉంది” అంటూ ఫోన్ పెట్టేసింది జలజ.
( నమస్తే తెలంగాణ, ముల్కనూరు ప్రజా గ్రంథాలయం సంయుక్తంగా నిర్వహించిన ‘కథల పోటీ-2020’లో ప్రచురణకు ఎంపికైన కథ. )
✍ ఆచాళ్ల ఉమా మహేష్
ఆచాళ్ల ఉమా మహేష్ స్వస్థలం తూర్పు గోదావరి జిల్లా తుని. ఎంకాం చేశారు. విశాఖపట్నం కస్టమ్స్ డిపార్ట్మెంట్లో విధులు నిర్వహిస్తున్నారు. శ్రీశ్రీ, రావిశాస్త్రి, కారా మాస్టారి సాహిత్యానికి ప్రభావితులై కథా రచనవైపు అడుగులు వేశారు. 2016 నుంచి కథలు రాస్తున్నారు. మొదటి కథ ‘మా తుఝే సలాం’. ఇప్పటివరకూ 30కి పైగా కథలు ప్రముఖ పత్రికల్లో ప్రచురితమయ్యాయి. ‘అన్నదాత’, ‘క్యాచ్ 22’, ‘ఒకరాత్రి’, ‘మల్లెల తీరం’ కథలకు పాఠకుల నుంచి విశేష స్పందన లభించింది. ‘సంఘే శక్తి కలియుగే’ పేరుతో కథా సంకలనం ప్రచురణకు సిద్ధంగా ఉన్నది. ‘నమస్తే తెలంగాణ- ముల్కనూర్ ప్రజా గ్రంథాలయం’ సంయుక్తంగా నిర్వహించిన కథల పోటీలో ‘వానకారు కోయిల’, ఈనాడు సంస్థ నిర్వహించిన ‘కథా విజయం’ 2019, 2020 కథల పోటీల్లో ‘భువి కోరని భ్రమణం’, ‘అడ్డుగోడ’ కథలకు బహుమతులు దక్కించుకున్నారు.