పారుతున్న తేట నీళ్లను చూస్తే
అమ్మ రొండిమీద మోసిన సొట్టలుపడ్డ బిందె గుర్తుకొస్తుంది
దుబాయ్ ముచ్చట్లు విన్నప్పుడల్లా
నాయిన ముఖం గుబుర్లోంచి ముందుకొచ్చిన
చింతకాయ గొడిశలా ఊగిపోయేది
ఊర్ల నమ్మకాలు కట్టమైసమ్మ గుడి గంటకు
చుట్టిన పసుపుతాడులా మెరిసేవి
ముడుతలు వడ్డ మనుషులు
కండ్లల్లో దీపాలు
వెలిగించుకొని చీకటి పడ్డ ఇంటిని చూసుకునేది
మొగులు రూపం మాడ్చుకునేది
పక్షులు బీరిపోయిన మట్టి ముఖాన్ని పదే పదే తట్టిలేపేవి
దుఃఖపు కొసలు నిరంతరం
ఉరితాళ్లను పేనుతున్నా
మట్టిగోడమీద మొలిచిన వేపచిగురు మిత్రుడై ధైర్యాన్నిచ్చేది
పక్కపొంటే నదిజాడ ఉన్నా
మదిల నీళ్లచప్పుడు వినపడేది కాదు
ఋతువులు విప్పిన ఛత్రీలా ఈ నేలమీద
నీడలైనప్పుడల్లా పర్రెలు పెట్టిన
పెసరత ఆశ ముడుపు కట్టుకునేది
పేరుకే ఒకే దేహం
ఒక భాగానికి ద్రోహం
ఆకలితో కొసరినప్పుడల్లా
కసిరిన పెదవే గుర్తుకొస్తుంది
అరుగులమీద అమావాస్యలు ఆకుల్లా రాలిపోయేవి
పున్నమలు మెతుకులకోసం
వాగిసకలో లెంకులాడేవి
రోకు మారింది
మట్టి గెట్టు పెట్టుకున్నది
కోరిక పాలపిట్టయ్ ఆకాశంల
సింగిడీ ని గీసింది
వలస కాళ్ళు పచ్చదనం పసరు పూసుకొని
పొలంల నాట్లేస్తున్నయి
నీళ్లు పదేండ్ల జాతర్ల తలకువోసుకుంటున్నయి
ఊర్లు పోషమ్మ చేసుకుంటున్నయి
– వేముగంటి మురళి
96765 98465