తెలంగాణ ‘బంగారు’ తల్లి నిఖత్ జరీన్. తన పంచ్ ఎంత బలంగా ఉంటుందో, స్వరమూ అంతే దృఢంగా ఉంటుంది. సమస్యలను, సవాళ్లను అధిగమించిన ఆత్మవిశ్వాసం ఆ గొంతులో వినిపిస్తుంది. తాజాగా ఓ ఆంగ్ల దినపత్రికకు ఇచ్చిన ఇంటర్వ్యూలో తన అనుభవాలను పంచుకున్నది..
బాక్సింగ్ నా ప్రాణం. బాల్యం నుంచీ ఆటే ప్రపంచంగా పెరిగాను. తొలిసారి, రింగ్లో ఓ అబ్బాయితో పోటీపడ్డాను. ఆ పంచ్లు తట్టుకోలేక ఉక్కిరిబిక్కిరి అయిపోయాను. పెదాలు చిట్లాయి. ముక్కు వాచిపోయింది. రక్తమోడుతూ ఇంటికి వెళ్లాను. ఆ పరిస్థితుల్లో నన్ను చూసి అమ్మ ఏడ్చేసింది. ‘అందుకే బేటా! నువ్వు బాక్సింగ్ ప్రాక్టీస్ చేస్తానంటే నేను ఒప్పుకోలేదు. ఒంటినిండా గాయలుంటే రేపు నిన్ను ఎవరు పెళ్లి చేసుకుంటారు చెప్పూ?’ అంటూ దగ్గరికి తీసుకుంది.
అమ్మ అమాయకత్వానికి నవ్వొచ్చింది. ‘అమ్మీ! ఎందుకంత టెన్షన్ పడతావు. మంచి బాక్సర్గా పేరు తెచ్చుకుంటాలే. అప్పుడు, అబ్బాయిలే మన ఇంటి ముందు వరుసకడతారు. సరేనా..’ అని ఓదార్చాను. అమ్మానాన్నలకు నలుగురం ఆడపిల్లలమే. మా భవిష్యత్తు గురించి అమ్మ చాలా దిగులుపడేది. ఇప్పుడు ఆ భయం మాయమైపోయింది. నన్ను చూసి గర్విస్తున్నది. ‘ఇంత మంచి బిడ్డను ఇచ్చినందుకు దేవుడికి కృతజ్ఞతలు చెప్పుకోవాలి’ అంటూ ఉంటుంది.
మాది అందమైన కుటుంబం. అనుబంధాలకు విలువనిస్తాం. ఆట కోసం ప్రపంచమంతా తిరిగినా.. ఎప్పుడెప్పుడు ఇంటికొస్తానా.. ఎప్పుడెప్పుడు అమ్మ చేతి బిర్యానీ తింటానా అని ఎదురు చూస్తుంటాను. అమ్మ, నాన్న.. నన్ను తీర్చిదిద్దడంలో చాలా సవాళ్లు ఎదుర్కొన్నారు. ప్రాక్టీస్ సమయంలో నేను షార్ట్ వేసుకోవడాన్నీ కొందరు ప్రశ్నించారు. నిజామాబాద్లో నేను ప్రాథమిక శిక్షణ తీసుకున్నా. ఆ అకాడమీలో నేనొక్కతే ఆడపిల్లని. మా ఆర్థిక పరిస్థితి కూడా అంతంతమాత్రమే. అమ్మానాన్న సౌదీలో ఉద్యోగాలు చేసేవారు. దీంతో అమ్మమ్మ ఇంట్లో పెరిగాం. వాళ్లు తిరిగొచ్చే సమయానికి నా స్పోర్ట్స్ కెరీర్ మొదలైంది. అందుకే, ఏ కాస్త సమయం దొరికినా అమ్మ ముందు వాలిపోతాను. ప్యారిస్ ఒలింపిక్స్లో గోల్డ్ మెడల్ నా కల.