నా వయసు నలభై. పదిహేనేండ్ల క్రితం పెండ్లయింది. ఏడాదిలోపే భర్త మరణించాడు. అప్పటినుంచి ఒంటరిగా బతుకుతున్నా. నేను పెద్దగా చదువుకోలేదు. నలుగురిలోకి వెళ్లాలంటే జంకు. ధైర్యంగా నాలుగు మాటలు కూడా మాట్లాడలేను. నేను తెల్లగా ఉంటాను కానీ, ఒంటినిండా వెంట్రుకలే. దీంతో ఏదో తెలియని ఆత్మన్యూనత నన్ను వెంటాడుతూ ఉంటుంది. ఆ ఊబిలోంచి బయటపడే పరిష్కారం చెప్పండి. కొత్త జీవితం ప్రారంభించే మార్గం కూడా బోధించండి.
భారతీయ మహిళ వివాహానికి చాలా ప్రాధాన్యం ఇస్తుంది. ఏడడుగుల బంధానికి ఏ చిన్న సమస్య వచ్చినా తట్టుకోలేదు. అందులోనూ మీరు చిన్న వయసులోనే భర్తను కోల్పోయారు. ఆ విషాదం ఆత్మవిశ్వాసాన్ని మింగేసింది. లేనిపోని సమస్యలు ఊహించుకుని కుమిలిపోతున్నారు. అందానికి కొలమానం లేదు. అర్థంలేని భయాలతో మిమ్మల్ని మీరు చిన్నబుచ్చుకోవద్దు. పెద్దగా చదువుకోలేదని చెప్పారు. మళ్లీ చదువు ప్రారంభించి ఆ లోటును పూడ్చుకునే ప్రయత్నం చేయండి.
ఎటూ ఆర్థిక సమస్యలు లేవు కాబట్టి.. ఏదైనా స్వచ్ఛంద సంస్థలో వలంటీర్గా చేరండి. దీనివల్ల నాలుగు గోడల మధ్య నుంచి బయటికి వచ్చేస్తారు. మీ కంటే పదిరెట్లు ఎక్కువ కష్టాలు అనుభవిస్తున్న నిర్భాగ్యులు మీకు తారసపడతారు. మీ జీవిత లక్ష్యం ఏమిటనేది చెప్పలేదు. ఇప్పటికే ఉంటే సంతోషం. లేకపోతే, మీకంటూ ఓ లక్ష్యాన్ని నిర్దేశించుకోండి. దాన్ని నిజం చేసుకునేందుకు ప్రయత్నించండి. త్వరలోనే మిమ్మల్ని మీరు కొత్తగా చూస్తారు. ఆ ప్రయాణంలో సరైన తోడు లభిస్తే మీ జీవితంలోకి ఆహ్వానించండి. మీదైన ప్రపంచాన్ని సృష్టించుకోండి.