‘నమస్తే తెలంగాణ, ముల్కనూరు ప్రజాగ్రంథాలయం’ సంయుక్తంగా నిర్వహించిన ‘కథల పోటీ-2021’లో ప్రత్యేక బహుమతి పొందిన కథ.
ఎన్నో అద్భుతమైన నాటకాలు రాసిన రచయిత డాక్టర్ రామారావు. ‘అంబేద్కర్ మనవాడు’ నాటకాన్ని కూడా ఆయనే రాశాడు. ఈ నాటకం ద్వారా అంబేద్కర్ ఖ్యాతిని దేశ, విదేశాలలో ప్రచారం చేయాలని సంకల్పించాడు.
అంబేద్కర్ భవన్లో ఆరోజు సిట్టింగ్ రిహార్సల్స్ మొదలు పెడుతున్నారు. నటులందరూ సమావేశమయ్యారు. ఆదిమూలం డేవిడ్ రాజు.. ప్రధాన పాత్ర అయిన అంబేద్కర్ పాత్రను పోషిస్తున్నాడు. నాటకంలో వివిధ పాత్రలను అనేక కులాలు, మతాలకు చెందినవాళ్లు పోషిస్తున్నారు. స్టేజీ మీదున్న అంబేద్కర్ చిత్రపటానికి ఎదురుగా నాటకం ప్రతిని ఉంచారు. నటులందరూ వేదిక మీదికి వెళ్లి.. అంబేద్కర్ పటం వద్ద పూలు జల్లి, నమస్కరించి వచ్చి కుర్చీల్లో కూర్చుంటున్నారు.
డాక్టర్ రామారావు స్టేజీపైకి వెళ్లి, అంబేద్కర్ పటానికి నమస్కరించి వచ్చి కూర్చున్నాడు. ఒక్కక్షణం ధ్యానంలోకి వెళ్లాడు. అంబేద్కర్ను మనసులోనే స్మరించుకున్నాడు. కళ్లు తెరిచి.. నాటకం పుస్తకాన్ని తెరిచాడు. మొదటి డైలాగ్ తానే చెప్పాడు. తరువాత ఒక్కొక్కరి పేరు చదువుతుంటే ఆ పాత్రధారులు తమతమ డైలాగులు చెప్పసాగారు. అంబేద్కర్ పాత్రధారి డేవిడ్ రాజు రిహార్సల్స్ జరుగుతున్నంత సేపు ఎంతో ఉద్వేగంగా కనిపించాడు. ఆయన మనసులో కొత్త అలజడి చెలరేగ సాగింది. అయినా చాలా నిగ్రహంతో కూర్చున్నాడు. ఎవరి తరువాత ఎవరు డైలాగులు చెప్పాలో.. రామారావు చెబుతుంటే, నటులు డైలాగులు చదువుతున్నారు. ఆరోజు రిహార్సల్స్ అయిపోయే సరికి రాత్రి పన్నెండు గంటలైంది. అందరి హృదయాలూ ఎంతో సంతోషంతో బరువెక్కాయి. డేవిడ్ రాజు రామారావు దగ్గరికి వచ్చి, ఆయన చేతులు పట్టుకున్నాడు.
“అంబేద్కర్ డైలాగులు నా నోటివెంట పలకడం.. నిజంగా నా పూర్వజన్మ సుకృతం. ఏదో పుణ్యం చేసుకోకపోతే ఈ పాత్ర నన్ను వరించేది కాదు” అంటూ తలవంచి నమస్కరించాడు.
రామారావు ఆయన భుజం తట్టాడు.
“నువ్వు బాగా నటిస్తావు. నీ ఆకారం కూడా డాక్టర్ అంబేద్కర్ రూపానికి సరిగ్గా సరిపోతుంది” అని చెప్పాడు రామారావు.
డేవిడ్ రాజు కళ్లు చెమ్మగిల్లాయి. డాక్టర్ రామారావుకు ధన్యవాదాలు చెప్పి.. తడి కళ్లతోనే ఇంటికి బయలుదేరాడు డేవిడ్ రాజు. ఇంటికి వచ్చిన తరువాత కూడా ఉద్వేగాన్ని ఆపుకోలేక సతమతమై పోతున్నాడు. ఆయన పరిస్థితి చూసి..
“ఏం జరిగింది?” అని అడిగింది భార్య.
“ఏమీలేదు! నువ్వు పడుకో” అని చెప్పాడు.
రాత్రంతా ఆయనకు నిద్రేలేదు. తెల్లవార్లూ అంబేద్కర్ కలలోనే ఉన్నాడు. తన గతాన్నంతా తవ్వి పోస్తున్నాడు.
‘నువ్వు చేస్తున్న పని ఏమిటి?’ అని నిలదీసి అడుగుతున్నాడు.
‘నీలాంటి పిల్లలు ఎందరు మీ హాస్టల్లో చదువుకుంటున్నారు? వాళ్లకు నువ్వు చేస్తున్న మేలు ఏమిటి? ఇప్పుడు నా పాత్ర వేయడానికి కూడా తయారయ్యావా?’ అని ప్రశ్నిస్తూ ఉన్నాడు.
ఆ రాత్రి ఆయనకు కాళ రాత్రిగా మారింది.
అప్పుడే ఒక నిర్ణయానికి వచ్చాడు.
ఉదయాన్నే బ్యాగులో బట్టలు సర్దుతున్నాడు డేవిడ్ రాజు.
“ఎక్కడికి వెళ్తున్నారు?” అడిగింది భార్య.
అతను సమాధానం చెప్పలేదు.
మళ్లీ అడిగింది.
“కొన్నిరోజులు నేను పనిచేసే హాస్టల్లోనే ఉందామని వెళ్తున్నాను” అన్నాడు.
“ఏందయ్యా.. ఏమైంది నీకు?”.
మౌనమే సమాధానం.
బ్యాగ్ తీసుకొని నేరుగా హాస్టల్కు పోయాడు.
ఆ సమయంలో ఎప్పుడూ వార్డెన్ను అక్కడ చూడని పిల్లలు బిత్తరపోయారు. కొందరికి ఒంటిమీద చొక్కాలు లేవు. బడికి సిద్ధం కావాల్సిన పిల్లలు ఎగురుతున్నారు. ఆటలు ఆడుతున్నారు. కొట్టుకుంటున్నారు. వార్డెన్ను చూసి ఎక్కడివాళ్లు అక్కడ పరుగులు తీశారు. డేవిడ్ రాజు బ్యాగు లోపలపెట్టి వచ్చాడు. ఒక్కసారి చుట్టూ చూశాడు.
రాత్రి అన్నం తిన్న పళ్లాలు.. నీటి పంపుల దగ్గర గుట్టలుగా పడున్నాయి.
“రేయ్! ఇటు రండి” పిల్లల్ని కేకవేశాడు.
పరుగెత్తుకుంటూ కొంతమంది పిల్లలు బయటికి వచ్చారు.
“ఈ పళ్లాలేంది?” అనడంతో పిల్లలందరూ మౌనంగా తలవంచుకుని నిలబడ్డారు.
అందరూ ఎంతో మురికిగా ఉన్నారు. నిద్రలేచి ముఖాలు కూడా కడగలేదు. జుట్టు చిందరవందరగా ఉంది. వాళ్లను చూసిన డేవిడ్ రాజుకు భోరున ఏడవాలనిపించింది.
‘అంతా నావల్లే!’..
‘నా స్వార్థం వల్లే!’..
‘నా అపరాధం వల్లే వీళ్లంతా ఈవిధంగా తయారయ్యారు! ‘నా అవినీతి వల్లే ఈ హాస్టల్ ఇలా ఉంది’..
‘ఈరోజు నుంచి నన్ను నేను సరి చేసుకుంటా! హాస్టల్ను సరిచేస్తా!’.. అనుకున్నాడు. అప్పటికి ఆయన మనసు కాస్త కుదుటపడింది.
* * *
మరుసటి రోజు నుంచే హాస్టల్ను సమూలంగా మార్చాలనే కృతనిశ్చయంతో పని చేయసాగాడు. అదేరోజు హాస్టల్ సంస్కరణను ప్రారంభించాడు. ఉదయాన్నే ఐదు గంటలకు పిల్లల్ని నిద్ర లేపసాగాడు. పిల్లలు నిద్ర లేవడంలేదు. స్టడీ అవర్లో కూర్చున్న పిల్లలు నిద్రలో జోగుతున్నారు.
వాళ్లను చూసి… ‘అలవాటు లేని పని కదా!’ అనుకున్నాడు. ‘అదే అలవాటు అవుతుందిలే! కాదు.. అలవాటు చేయాల్సిందే!’ అనుకున్నాడు డేవిడ్ రాజు.
వంటవాళ్లను పిలిచాడు.
“ఇవాల్టి నుంచి బియ్యంలో పురుగులు, రాళ్లు ఏరి.. బాగా చెరిగించి వంట చేయాలి. బియ్యాన్ని రెండుమూడు సార్లు కడిగి, వాసన లేకుండా వండాలి” అని చెప్పాడు.
“అలాగేనయ్యా!” అంటూ.. తలలు ఊపుతూ వెళ్లిపోయారు వాళ్లు.
ఆ తరువాత డేవిడ్ రాజు కూరగాయల దుకాణానికి వెళ్లాడు.
డేవిడ్ రాజును చూడటంతోనే..
“అయ్యా నమస్కారం!” అంటూ నిలబడి నమస్కారం చేశాడు సుబ్బారావు.
“ఈరోజు నుంచి కూరగాయల్లో పుచ్చిపోయినవి గానీ, కుళ్లిపోయినవి గానీ కనిపించొద్దు..” అన్నాడు డేవిడ్ రాజు.
“అదేంటి సార్! మీరిచ్చే రేటుకు ఎలా గిట్టుబాటు అవుతుంది?”.
“గిట్టుబాటు రేటే వేసుకో!”.
“అవునా!?..” ఆశ్చర్యంగా కళ్లు పెద్దవి చేసి, అనుమానంగా చూశాడు సుబ్బారావు.
“అవును!”.. గట్టిగానే సమాధానం చెప్పి, వెనుదిరిగాడు డేవిడ్ రాజు.
అక్కడినుంచి బడికి వెళ్లాడు. హెడ్మాస్టర్ గదిలో ప్రవేశించి.. “నమస్కారం సార్!” అంటూ రెండు చేతులూ జోడించాడు.
ఫైల్లో తలమునకలైన హెడ్మాస్టర్.. తల పైకెత్తి, కళ్లజోడు నుంచి ఓరకంట చూస్తూ..
“ఓ.. మీరా! రండి రండి. చాలా కాలానికి తమ దర్శనం! ఏంటి విశేషాలు?” అన్నాడు హెడ్మాస్టర్.. వెటకారాన్ని పెదవుల మీద చూపిస్తూ.
“ఏం లేదు సార్! హాస్టల్ను బాగు చేద్దాం అనుకుంటున్నాం”.. నేరుగా విషయంలోకి
వచ్చేశాడు.
“పిల్లల చదువులు కూడా.. దారిలో పెట్టాలి” అన్నాడు కుర్చీలో కూర్చుంటూ.. పక్కలో బాంబు పడ్డట్టు అదిరిపడ్డాడు హెడ్మాస్టర్.
“హాస్టల్ పిల్లల్నా!? మీరు దారిలో పెడతారా!? చూడయ్యా తెలుగు మాస్టారూ.. చోద్యం కాకపోతే! హాస్టల్ పిల్లల్ని ఈయన గాడిలో పెడతాడంట!” అన్నాడు.
“వాళ్లు డెకాయిట్లు సార్.. డెకాయిట్లు!” అన్నాడు పక్కనే ఉన్న తెలుగు మాస్టారు.
డేవిడ్ రాజు తలవంచుకున్నాడు.
“కానీయండి సార్! ప్రయత్నం చేస్తే పోయేదేం లేదుగా! ఒక ప్రయత్నం చేద్దాం అనుకుంటున్నాను” చెప్పాడు.. పైకి లేస్తూ.
“అవునా!?” నోరు తెరిచి అనుమానంగా చూశాడు హెడ్మాస్టర్.
“అవును.. అప్పుడప్పుడూ స్కూలుకు కూడా వస్తూ ఉంటాను” అని చెప్పి, వెనుదిరిగాడు.
“బియ్యం అమ్ముకొని బిల్డింగ్ కట్టాడు. హాస్టల్ పిల్లల్ని ఏదో చేస్తాడంట!” గుసగుసగా అన్నాడు తెలుగు మాస్టారు. ఆ గుసగుసలు వినిపిస్తూనే ఉన్నాయి. ‘నిజమే! నాకు జరగాల్సిన శాస్తే!’ అనుకున్నాడు డేవిడ్ రాజు.
ఆ ఆలోచనలతోనే హాస్టల్ దారిపట్టాడు.
* * *
మిత్రుడు శేషగిరితో కలిసి డేవిడ్ రాజు కోసమని హాస్టల్కు వచ్చాడు డాక్టర్
రామారావు. బొడ్డు కాడికి లుంగీ ఎగగట్టి.. పనిచేస్తూ కనిపించాడు రాజు. ఆయన పక్కనే మామిడి, ఉసిరి, జామ, నేరేడు మొక్కలు కనిపించాయి. కూలీవాళ్లు గోతులు తవ్వుతూ ఉంటే.. తానూ, వాచ్మన్ మొక్కలు నాటుతున్నారు.
“రాజు గారూ నమస్తే!” అన్నాడు రామారావు. పనిచేస్తున్న డేవిడ్ రాజు, తల పైకెత్తి ‘ఎవరా?’ అని చూశాడు. ఎదురుగా డాక్టర్ రావు, శేషగిరి కనిపించారు.
“అయ్యయ్యో.. మీరేమిటి ఇక్కడ!?” అంటూ లుంగీని కిందికి దించేసి..
“రావుగారూ.. రండి రండి! మీకు శ్రమ కలిగించినట్టు ఉన్నాను” అన్నాడు డేవిడ్ రాజు.
“ఇవాళ గొప్ప సుదినం మాకు. ఎంత గొప్పకార్యం చూసే భాగ్యాన్ని కలిగించారు. ఆహాహా! ఏమిటీ వింత!? హాస్టల్ రూపురేఖలను మార్చేస్తున్నారే!” అన్నాడు రామారావు.
పంపు దగ్గర చేతులు కడుక్కుని వరండాలోకి వచ్చాడు డేవిడ్ రాజు. ఆయనను డాక్టర్ రావు, శేషగిరి అనుసరించారు. టేబుల్ ముందున్న కుర్చీలలో ముగ్గురూ కూర్చున్నారు.
“ఏమిటి.. ఆరోజు చెప్పాపెట్టకుండా కన్నీళ్లు కారుస్తూ వచ్చేశారు. ఆ తర్వాత అంతేలేరు! ఒకరోజు మీరు లేకుండానే రిహార్సల్స్ కానిచ్చాం. అంబేద్కర్ పాత్రధారి లేకుండా రిహార్సల్స్ అనవసరమని అర్థమైంది. అందుకే, మీ ఇంటికి వెళ్లి వాకబు చేశాం. ‘సార్ హాస్టల్లోనే ఉంటున్నారు!’ అని చెప్పారు. ఏంటీ? అంత సీరియస్ విషయం” అడిగాడు రామారావు.
తల పైకీ కిందికీ ఊపాడు డేవిడ్ రాజు. వెంటనే సమాధానం చెప్పలేకపోయాడు. ఎక్కడో లోతుల్లో ఆలోచిస్తున్న వాడిలా కనిపించాడు.
“ఏదో చెప్పరాని మార్పు మీలో కనిపిస్తున్నది. ఇక్కడ ఈ గవర్నమెంట్ హాస్టల్ను ఇంతగా ముస్తాబు చేయడానికి కారణం ఏమిటి?” మళ్లీ అడిగాడు డాక్టర్ రామారావు.
చాలాసేపటి మౌనం తరువాత గొంతు సవరించుకున్నాడు డేవిడ్ రాజు. “ఆరోజు అంబేద్కర్ నాటకం మొత్తం వినడమే.. నాలో ఈ మార్పునకు ప్రధాన కారణం. దాని ప్రభావంతో ఒక్కసారిగా నా గతంలోకి తొంగిచూశాను” చెప్పాడు డేవిడ్ రాజు.
“నీ గతమా!?” అడిగాడు రామారావు.
“అవును!” అంటూ.. చెప్పసాగాడు రాజు.
* * *
“మాది నిరుపేద కుటుంబం. ఒక నిట్రాడి గుడిసెలో ముసలీ ముతకా అందరూ కలిసి పదిమందిమి ఉండేవాళ్లం. ఊరి బడిలో ఐదో తరగతి దాకా ఉండేది. మా ఇంట్లో పిల్లలందర్నీ ఐదో తరగతి దాకా చదివించి, తరవాత పనులకు పంపేవాడు నాన్న. నన్ను కూడా ఐదో తరగతి తర్వాత బడి మానేసి పనిలోకి వెళ్లమన్నాడు.
“కాదు.. నేను చదువుకుంటాను” అన్నాను.
“యాడ్రా చదివేది! అందరూ చేస్తేనే నాలుగు వేళ్లూ నోట్లోకి పోయేది!” అన్నాడు నాన్న.
“ఒక్క రూపాయి కూడా లేకుండా, ఉద్యోగం వచ్చేదాకా ఫ్రీగా చదువుకోవచ్చని అంబేద్కర్ మీటింగులో చెప్పారు” అని చెప్పాను.
“ఓరి.. చెప్పేరు లేరా! వాళ్లు చాలా మాటలు చెబుతారు గానీ..” అన్నాడు నాన్న.
నాన్న ఒప్పుకొనేటట్లు లేడని.. బడిలో
మాస్టర్ను అడిగి, వివరాలు తెలుసుకున్నా.
సర్టిఫికెట్ ఇప్పించుకుని, ఎవరికీ తెలియకుండా ఒంగోలు హాస్టల్కి వెళ్లి చేరా. నన్ను వెతుక్కుంటూ వచ్చాడు నాన్న. కోపంతో కొట్టబోయాడు. అక్కడే ఉన్న హాస్టల్ వార్డెన్ జోసెఫ్ సార్ నన్ను పక్కకు తీశాడు.
“చూడండి.. మీవాడు చాలా ఇష్టంగా చదువుకోవడానికి వచ్చాడు. వాడి సంగతి నేను చూసుకుంటా!” అని మా నాన్నను సాగనంపాడు.
అప్పటినుంచి చదువు మీద శ్రద్ధ పెట్టాను. హాస్టల్లో పురుగుల అన్నం. నీళ్ల సాంబారు. వీటితోపాటే కదా పెరిగి పెద్దవాడిని అయ్యింది. చివరికి ఈ హాస్టల్ వార్డెన్ ఉద్యోగానికి వచ్చింది. అయితే నేనుకూడా.. నా గతాన్ని మర్చిపోయి అనేకరకాలుగా అవినీతికి పాల్పడ్డాను. మీరు అంబేద్కర్ నాటకాన్ని రాసి నా కళ్లు తెరిపించారు”.. కళ్లు తుడుచుకుంటూ చెప్పాడు.
* * *
“అంతకుముందు అంబేద్కర్ గురించి ఎక్కడా చదవలేదా!?”.. అడిగాడు రామారావు.
“ఏదో జయంతి, వర్ధంతి నాడు అందరూ చెప్పిన నాలుగు మాటలు వినడమే తప్ప, అంబేద్కర్ గురించి ఎప్పుడూ కూలంకషంగా చదివింది లేదు. నాటకం మొత్తం మీరు చదివి వినిపించడంతో నేను చేస్తున్న తప్పేమిటో తెలిసింది. అంబేద్కర్ నన్ను చదివించి, కూలివాడిని కాకుండా చేశాడు. కానీ, నేనేం చేస్తున్నాను. మనవాళ్లను మర్చిపోయి, వాళ్లకు చెందాల్సిన వాటిని నేనే స్వాహా చేస్తున్నాను. మీ నాటకంతో నా కళ్లు తెరుచుకున్నాయి. అందుకని వెంటనే నిర్ణయం తీసుకున్నాను. ఇక్కడికి వచ్చి ఈ మార్పులు చేశాను..” కళ్లలో వెలుతురు పూలు కనిపిస్తుండగా, డేవిడ్ రాజు చెప్పాడు.
“ఎక్సలెంట్ రాజు! తప్పులు ఎవరైనా చేస్తారు. వాటిని దిద్దుకోవడంలోనే గొప్పతనం ఉంది. మనం నాటకం వేయకుండానే ఒక గొప్ప మార్పును చూశాను. ఇక నాటకం వేస్తే ఎంత మార్పు వస్తుందో!” అన్నాడు డాక్టర్ రావు.
“అవును.. చాలా మార్పు వస్తుంది”.
“మరి రిహార్సల్స్కు ఎప్పుడు వస్తావు?”.
తల అడ్డంగా ఊపుతూ.. “రాలేను సార్” అన్నాడు డేవిడ్ రాజు.
“అదేంటి.. నీ ఆకారం అంబేద్కర్కు సరిగ్గా సరిపోతుందని కదా నిన్ను సెలెక్ట్ చేసింది”.
“నేను కాకుంటే మీరు ఇంకొకర్ని సెలెక్ట్ చేసుకోవచ్చు. కానీ, నేను ఇక్కడ ఉంటేనే పిల్లల్లో మార్పు సాధ్యమవుతుంది. ఎక్కడెక్కడినుంచో దిక్కూ దివాణం లేకుండా వస్తారు సార్ వీళ్లంతా. వాళ్లకు మంచి భవిష్యత్తు ఇవ్వాలని నిర్ణయించుకున్నా”..
“చాలా గొప్పపని రాజూ. అయితే నేను ఒక మంచి నటుణ్ని మిస్ అవుతున్నాను”.
తల నిలువుగా ఊపాడు రాజు.
“ఇదే నీ నిర్ణయమా!” కొంచెం ముభావంగా పైకిలేచాడు డాక్టర్ రావు.
“దయచేసి నన్ను అపార్థం చేసుకోవద్దు. మీవల్ల నా జీవితానికి ఒక లక్ష్యం ఏర్పడింది”.. రెండు చేతులూ పైకెత్తి నమస్కరించాడు రాజు.
“అరెరె.. ఏంటిది?” అంటూ ఆయన చేతులు పట్టుకొని.. “మళ్లీ అంబేద్కర్ను వెతుక్కునే పనిపెట్టావ్ నాకు” అన్నాడు డాక్టర్ రావు.
“దయచేసి నన్ను మన్నించండి సార్! నేను ఆ పాత్రకు అర్హుడిని కాదు. నన్ను క్షమించండి” మళ్లీ నమస్కారం చేశాడు డేవిడ్ రాజు.
“అబ్బే! అలాగ అనకు” అంటూ రాజును ఆప్యాయంగా కౌగిలించుకున్నాడు డాక్టర్ రావు.
“ఈ నాటకం రాసినందుకు చాలా సంతోష పడుతున్నాను. నాటకం వేయకుండానే ఒక గొప్ప మార్పును చూశాను. ఈ విషయాన్ని నాటకం వేసే ప్రతిచోటా చెబుతాను. అంతేకాదు దళితుల్లో మనం కోరుకుంటున్న మార్పునకు ఇది నాంది కావాలి. మీరు చేస్తున్న పని ఒక ప్రయోగం కావాలి. ఈ హాస్టల్ ఒక ప్రయోగశాల కావాలి.మేం కూడా మీ వెంటే ఉన్నాం! ఉంటాం! జై భీమ్!” అన్నాడు డాక్టర్ రావు. “జై భీమ్!” అన్నాడు డేవిడ్ రాజు కూడా!
మంచికంటి వెంకటేశ్వర్లు
మంచికంటి వెంకటేశ్వర్లు స్వస్థలం ప్రకాశం జిల్లా సింగరాయకొండ మండలం కలికివాయ. బీఎస్సీ బీఎడ్ చేశారు. వృత్తిరీత్యా ఉపాధ్యాయులు. ప్రవృత్తిరీత్యా రచయిత. రెండు దశాబ్దాలుగా రచనా వ్యాసంగంలో ఉన్నారు. ఇప్పటివరకూ యాభైకి పైగా కథలు రాశారు. ‘మిత్తవ’, ‘మారాజులు’, ‘చదువు – చదువు – చదువు’ కథా సంకలనాలు, ‘వసంతా ఊసెత్తకు’, ‘నీటి పొద్దు’, ‘మేం పావురాళ్లను ప్రేమిస్తాం’, ‘జీవితము – యుద్ధము – శాంతి’ కవితా సంకలనాలను వెలువరించారు. ‘గబ్బ గీము’ పేరుతో నవల తీసుకొచ్చారు. చీమకుర్తి మండలం నాయుడుపాలెంలో ‘శాంతివనం ఫౌండేషన్’ స్థాపించి, విద్యాబోధనలో కొత్త ప్రయోగాలు చేస్తున్నారు. ఆయా ప్రయోగాలు, వాటి ఫలితాలతో ‘శాంతివనం – పిల్లల అనుభవాలు – ప్రయోగాలు’ పుస్తకాన్ని వెలువరించారు. తానా, అజోవిభోతోపాటు అనేక కథల పోటీల్లో బహుమతులు అందుకున్నారు.
-మంచికంటి వెంకటేశ్వర్లు, 99495 35695