‘నమస్తే తెలంగాణ, ముల్కనూరు ప్రజాగ్రంథాలయం’ సంయుక్తంగా నిర్వహించిన ‘కథల పోటీ-2022’లో విశిష్ట బహుమతి పొందిన కథ.
మహాప్రస్థానంలో సూపర్వైజర్గా పనిచేస్తున్నాడు శివానందం. కొత్తగా రాబోతున్న శవాలను కాల్చడానికి ప్లాట్ఫాంలను సిబ్బందితో సిద్ధం చేయిస్తున్నాడు.తన స్మార్ట్ఫోన్.. ‘ఈ జీవన తరంగాలలో..’ అంటూ రింగ్ కాగానే.. విసుగ్గా లిఫ్ట్ చేశాడు.
“నిన్న రాత్రి మా ఇంట్లో ఓ పెద్దావిడ చనిపోయింది. శవాన్ని ఏ సమయానికి తీసుకురమ్మంటారు? మా కోసం ఒక ప్లాట్ఫాంను సిద్ధంగా ఉంచండి. నా పేరు వెంకట్రావు. రిజిష్టర్లో నమోదు చేసుకోండి” అంటూ చెప్పాడు అవతలి వ్యక్తి.
“సరే.. సరే! ఇప్పటికే రెండు శవాలు బుక్ అయి ఉన్నాయి. మీ దూరపు బంధువులు.. ఇంకా ఎవరైనా వచ్చేవరకు ఇంట్లోనే ఉంచుకొని, మధ్యాహ్నం వరకు తీసుకురండి” చెప్పాడు శివానందం.
రోజూ ఐదారు శవాలు రావడం. వాటిని మహాప్రస్థానం ప్లాట్ఫాం మీదికి ఎక్కించి, సిబ్బంది చేత కాల్చడం.. నలభై – యాభైకి మధ్య వయసులో ఉన్న శివానందానికి ఈ పని అస్సలు నచ్చడం లేదు. ఏదో వైరాగ్యం ప్రవేశిస్తుంటుంది. కానీ, తప్పదు! ఇదంతా తన వృత్తి నిర్వహణలో సహజమేనని, తన ప్రవృత్తికి సర్దిచెప్పుకొంటూ.. మరణంతో సహజీవనం చేయడం నేర్చుకున్నాడు.
టైం పన్నెండు దాటింది. త్వరగా ఇంటికి వెళ్లి లంచ్ చేసి వద్దామనుకొన్నాడు. కానీ, దూరం నుంచి మరో శవం వస్తున్నట్టుగా, డప్పు చప్పుళ్లు వినిపిస్తున్నాయి.
బహుశా ఇందాక ఫోన్ చేసిన వెంకట్రావు వాళ్లదే కావచ్చు అనుకున్నాడు.
‘మధ్యాహ్నం రెండు గంటలవరకు తీసుకురమ్మన్నా కూడా.. ఆగకుండా తొందరపడి తెస్తున్నారు. చచ్చిపోయిన వారు తమకు ఎంతటి ఆప్తులు అయినా కూడా.. ఎప్పుడు తగలపెట్టేస్తామా? అని ఎదురుచూస్తూనే ఉంటారు. ఏమిటో ఈ మనుషులు!?’ అనుకున్నాడు. కొందరైతే హాస్పిటల్లో అపస్మారకంలో ఉన్న తమ వారికోసం ముందుగానే మహాప్రస్థానానికి వచ్చి.. ఇక్కడి వసతులను, పరిసరాలను చూసి, దేనికి ఎంత ఖర్చు అవుతుందనే వివరాలు అడిగి.. డబ్బు లెక్క కట్టుకొని వెళ్తుంటారు.
ఈ ఆలోచన వచ్చిన వెంటనే శివానందం మనసులో కొద్దిరోజుల క్రితం వచ్చిన కృష్ణారావు మెదిలాడు. ఆయన మాత్రం అందరికన్నా భిన్నంగా కనిపించాడు. అతను వచ్చి మహాప్రస్థానం నిర్వహణ గురించి, ఇందులో పనిచేస్తున్న వ్యక్తుల సాధక బాధకాలతోపాటు, జీతభత్యాలు లాంటి విషయాల్ని, మరెన్నిటినో సానుభూతిగా అడిగి.. గొప్ప మనవతావాదిలా కనిపించాడు. తన తండ్రికి, తనకు మధ్య ఉన్న ప్రేమానురాగాల గురించి ఓ ఇంటి మనిషిలా చెప్పాడు. ఆయన చెబుతున్నపుడు శివానందం శ్రద్ధగా విన్నాడు. ఆయన చెప్పిన విధానం.. తరగతి గదిలో టీచర్ పాఠాలు బోధిస్తున్నట్లుగా అనిపించింది. ఆ పద్ధతి తనను ఆకర్షించింది. అప్పుడే.. కృష్ణారావు నెంబర్ను ఫోన్లో సేవ్ చేసుకున్నాడు.
ఓ వారం రోజులకు కృష్ణారావు నుంచి ఫోన్ వచ్చింది.
“మా నాన్నగారు ఉదయం దివంగతులయ్యారు. శవాన్ని తీసుకువస్తున్నాం. ప్లాట్ఫాం రెడీ చేసిపెట్టండి!” అంటూ ఫోన్ పెట్టేశాడు.
‘పాపం! పెద్దాయన రాలిపోయారా!?’ నిర్లిప్తంగా పెదవి విరిచాడు.
తరువాత కొన్ని రోజులకు కృష్ణారావుతో ఒకసారి మాట్లాడాడు. ఆయన కూడా ఆదరంగానే మాట్లాడాడు. ఒకసారి ఇంటికి రమ్మని పిలిచాడు కూడా.
‘సార్ పిలవగానే వెళ్తే.. డబ్బులకు ఆశించో, ఏదైనా సహాయం అర్థించడానికో వచ్చాడని అనుకుంటాడేమో! మాట వరుసకు రమ్మనగానే వెళ్లడం మర్యాదగా ఉండదు!’ అనుకొని వెళ్లలేదు.
అప్పటినుంచి మహాప్రస్థానానికి తండ్రి శవం తీసుకువచ్చిన ప్రతి కొడుకులోనూ.. కృష్ణారావును పోల్చుకొని చూడటం అలవాటైంది శివానందానికి.
స్వర్గధామం రథం పెద్ద చప్పుళ్లతో గేటు వరకూ రావడంతో.. శివానందం ఆలోచనలకు బ్రేక్ పడింది. దానికి ముందు కారులో వచ్చిన వెంకట్రావు, కారు దిగి.. సరాసరి ఆఫీసు గదిలోకి వచ్చాడు.
“అలా కూర్చోండి సార్! ఇప్పటికే ఒకటి, మూడో ప్లాట్ఫాంలలో శవాలు కాలుతున్నాయి. మీరు ఒక గంట ఓపిక పట్టారంటే.. ఆ చివరి ప్లాట్ఫాంలో మీ తాలూకు శవాన్ని కాల్చవచ్చు. లేదంటే.. ఆ మంటలు – సెగలు – పొగలు మీకు ఇబ్బంది కలిగిస్తాయి” అంటూ వినయంగా చెప్పి, ఆయన్ని కూర్చోపెట్టాడు.
“ఏమో శివానందం! ఈ వృద్ధాప్యంలో శ్మశానంలోకి రావాలంటే, నాకు కొంత భయంగానే ఉంది. కానీ ఏం చేద్దాం. చనిపోయిన ఆమెకు కొడుకు విదేశాల్లో ఉండి రాలేకపోయాడు. అమ్మ దహన క్రియలన్నిటినీ దగ్గరుండి వేదోక్తంగా జరిపించమని వేడుకున్నాడు. కాదనలేకపోయాను” అంటూ విషయం చెప్పాడు.
ఈ మాట విన్న శివానందం కళ్లు మెరిశాయి.
“కొద్దిరోజుల క్రితం ఈ శ్మశానంలోకి వాళ్ల తండ్రి శవాన్ని తీసుకువచ్చిన కృష్ణారావుగారు మీకు తెలుసా!?” అంటూ ఉత్సుకతతో అడిగాడు.
“ఏ కృష్ణారావు! మా బలగంలో చాలామంది కృష్ణారావులు ఉన్నారు. అతని కాంటాక్ట్ నెంబర్ ఏమైనా ఉందా?” అడిగాడు వెంకట్రావు.
“ఉందండీ!” అంటూ.. సెల్ఫోన్లో ఉన్న నెంబర్ వెతికి, వెంకట్రావుకు ఇచ్చాడు.
వెంకట్రావు మరో ఆలోచన లేకుండా ఆ నెంబర్ మీద క్లిక్ చేశాడు. కృష్ణారావు ఫోన్ రింగ్ అవుతున్న శబ్దం ఇద్దరికీ వినిపిస్తున్నది. కృష్ణారావు తన చాంబర్లో అడ్మినిస్ట్రేషన్ ఆఫీసర్లతో ముఖ్యమైన సమస్యలపై మీటింగ్ నిర్వహిస్తున్నపుడు.. తనకు అజ్ఞాత నెంబర్ నుంచి ఫోన్ రావడం ఆశ్చర్యంగా అనిపించింది. చిరాకుతో కూడిన కోపంతో కట్ చేద్దామనుకున్నాడు. కానీ, అప్రయత్నంగానే లిఫ్ట్ చేశాడు.
“హలో సర్!” అన్నాడు అవతల నుంచి వెంకట్రావు.
“ఎవరు? ఏం కావాలి?” అంటూ తీవ్రస్వరంతో, కటువుగా అన్నాడు కృష్ణారావు.
“నేను వెంకట్రావును. మా మేనత్త చనిపోయింది.. మన కులస్థులందరికీ చెబుతున్నాను” తగ్గు స్వరంతో అన్నాడు వెంకట్రావు.
“సిటీలో ఉన్న మీ వర్గీయులందరికీ చెబుతున్నారా? అయినా నా నెంబర్ ఎవరిచ్చారు?” గద్దిస్తూ అడిగాడు కృష్ణారావు.
“మహాప్రస్థానంలో సూపర్వైజర్ శివానందం ఇచ్చాడు. అతని ఫోన్ నుంచే మాట్లాడుతున్నాను”.. సంజాయిషీ ఇచ్చుకొన్నట్టు చెప్పాడు వెంకట్రావు.
“శ్మశానంలో పనిచేసే వాడికి బుద్ధిలేకున్నా.. మీకైనా ఉండాలి. ముందు ఫోన్ పెట్టేయి!” అంటూ కట్ చేశాడు కృష్ణారావు.
కృష్ణారావు మాటలను స్పీకర్లో విన్న శివానందం వణికిపోతూ, మొహం తేలేసుకొని నిలబడ్డాడు.
“నేను అతనితో మాట్లాడేముందు అతను ఎవరు?
ఏ హోదాలో ఉన్నారు? ఆ విషయం అడగడం మరచిపోయాను. నువ్వు ఫోన్ కలిపి ఇవ్వగానే మాట్లాడాను. విన్నావుగా.. అతను ఎంత కోపంగా మాట్లాడాడో!” అన్నాడు వెంకట్రావు.
“ఆయన చాలా పెద్దహోదాలో ఉన్న వ్యక్తి అని మాత్రం తెలుసు. కానీ, మంచివారు. ఇలా ఎలా మాట్లాడారో అర్థం కావడం లేదు. నాదే తప్పు! క్షమించండి!” అంటూ, వెంకట్రావుకు దగ్గరగా జరిగి, బతిమాలుతూ అన్నాడు శివానందం.
“మా అత్త చనిపోయిన సమాచారం రాత్రి నుంచి చాలామందికి అందించాను. నువ్వు ఫోన్ ఇచ్చినప్పుడు కూడా అదే విషయం చెప్పాను. ఆయన ఇలా రియాక్ట్ అవుతాడని అనుకోలేదు. అయినా అతనితో నాకేం పని! సరే పద.. దహనం చేసిన తర్వాత త్వరగా ఇంటికి వెళ్లాలి” అంటూ శివానందాన్ని తీసుకొని ప్లాట్ఫాం దగ్గరికి వెళ్లాడు.
వెంకట్రావుకు తగిన సహాయం అందించి.. వాళ్లందర్నీ పంపించాడు శివానందం. మహాప్రస్థానానికి దగ్గర్లో ఉన్న తన ఇంటికి వెళ్లిన శివానందం.. ఫ్రెష్గా స్నానం చేశాడు. కానీ, అతని మనసు మనసులో లేదు. ఆలోచనలన్నీ పొద్దున జరిగిన సంఘటన చుట్టే తిరుగుతున్నాయి.
కృష్ణారావు.. తనకెంతో ఆప్తుడిలా భావించిన వ్యక్తి. ఈ రోజు అలా అసహనం ప్రదర్శించినందుకు మనసు గందరగోళంగా ఉంది. శివానందం మనసులో అనేక ఆలోచనలు రేకెత్తుతున్నాయి.
‘బహుశా శ్మశానంలో పనిచేస్తున్న వ్యక్తితో మాట్లాడితే.. నేను స్నేహంగా భావిస్తాడని అనుకున్నాడేమో? ఏదైనా ఉద్యోగం ఇమ్మని పట్టుపడతాడని కావచ్చు. లేక అవసరాలకు డబ్బు ఇమ్మంటూ వెంటబడతానని అనుకున్నాడేమో? ఫలానా హోదాలో ఉన్న వ్యక్తి నాకు చాలా దగ్గర అని చెప్పి.. ఇతరులను ఏ రకంగానైనా మోసం చేస్తానేమోనని అనుకున్నాడేమో? ఆ అనుమానంతోనే కసురుకున్నాడు కావచ్చు!’..
కృష్ణారావు మాట్లాడిన ఒక్క విదిలింపు మాటలో.. శివానందం మనసులో ఇన్ని అర్థాలు చోటు చేసుకొంటున్నాయి. పెద్ద హోదాలో ఉన్న వ్యక్తికి, పరాయి వ్యక్తితో ఫోన్ చేయించినందుకు తనను తాను తిట్టుకున్నాడు. చితి మీద రగిలిన శవానికి కపాలమోక్షం కలిగినట్టుగా.. శివానందం బుర్రలో ఒక ఆలోచన మెరిసింది.
సార్కు తానే ఫోన్ చేసి, మధ్యాహ్నం జరిగిన సంఘటనకు క్షమించమని అడుగుదామని అనుకున్నాడు. కానీ, ధైర్యం చాలడం లేదు, మాట్లాడందే మనసు నిలకడగా ఉండటంలేదు. గోడకున్న గడియారంవైపు చూశాడు. సాయంత్రం ఏడు గంటలు అవుతున్నది. ఈ సమయంలో ఫోన్ చేస్తే.. సార్ మళ్లీ సీరియస్ అవుతాడేమోనని భయం వేసింది. కానీ, చేయాలనే కోరిక బలంగా తొందరపెడుతున్నది.
‘సరే! ఏదైతే అది అవుతుంది!’ అనుకొని.. కళ్లు మూసుకొని, గుండె దడదడ లాడుతుంటే కృష్ణారావు ఫోన్నెంబర్ మీద నొక్కాడు. ఫోన్ రింగ్ అవుతున్నది.
శివానందం ఊపిరి బిగబట్టి చూస్తున్నాడు. రెండు సెకండ్లలోనే లిఫ్ట్ చేశాడు కృష్ణారావు.
“నేను సార్! శివానందాన్ని.. నన్ను మన్నించండి సార్!” అన్నాడు భయం భయంగా.
“సరే! విషయం ఏమిటో చెప్పు?” మాట కఠినంగా ఉన్నా.. స్వరం మాత్రం మెత్తగా అనిపించింది.
“ఈ టైమ్లో ఎవరండీ! అదీ..” అంటూ పక్కనే కూర్చున్నది కృష్ణారావు భార్య భువన.
“పేరు శివానందం. శ్మశానంలో ఉంటాడు. అతనే ఫోన్ చేశాడు”.
“మీకు వాడు ఫోన్ చేయడం ఏమిటి? వాడి ఫోన్ మీరెందుకు ఎత్తారు?” అంటూ ఫోన్ లాక్కోపోయింది.
“చేసే వృత్తి ఏదైనా కావచ్చు.. కానీ, వాడు మనిషి భువన! ఏం మాట్లాడతాడో చూద్దాం..” అంటూ స్పీకర్ ఆన్ చేసి, కొంచెం జరిగి సర్దుకొని కూర్చున్నాడు.
“సార్! అమ్మగారు సీరియస్గా ఉన్నారు. నన్ను క్షమించండి. ఇక నేను మీకు ఎప్పుడూ ఫోన్ చేయను. దయచేసి ఫోన్ కట్ చేయకండి!” అన్నాడు శివానందం.. తడారిపోతున్న గొంతుతో.
“ఫర్వాలేదు శివానందం. ఏం చెప్పాలనుకొంటున్నావో చెప్పు!” నిదానంగా అన్నాడు కృష్ణారావు..
దేవుడే తన ముందు నిలబడి ‘ఏం వరం కావాలో కోరుకో!” అని అడుగుతున్నట్టుగా అనిపించింది శివానందానికి. కొండంత ధైర్యం వచ్చి.. మాట్లాడటం ప్రారంభించాడు.
“సార్! మీ మూర్తిమత్వాన్ని ఆ రోజు మహాప్రస్థానంలో చూసినప్పటి నుంచీ.. మీరంటే ఎనలేని అభిమానం, గౌరవం ఏర్పడ్డాయి నాకు. అప్పటినుంచి మిమ్మల్ని ఒక గురువుగా భావించుకొంటున్నాను. మీ మాటలు వినాలని.. ఏదైనా విషయం చెబుతున్నపుడు ఆ విషయానికి అనుకూలంగా చేతులు ఊపుతూ, కండ్లు తిప్పుతూ, సన్నగా, తీయని స్వరంతో మాట్లాడే మీ తీరు.. నాకు తీరం వెంబడి నడుస్తున్నపుడు వీస్తున్న చల్లగాలిలా అనిపిస్తుంది. పదేపదే తన్మయత్వంతో వినాలని అనిపిస్తుంటుంది సార్! రోజూ ఒక్కసారైనా మీతో మాట్లాలని నా మనసు ఆరాట పడుతుంది. మీకు ఫోన్ చేస్తుంటే.. ఇప్పుడు అమ్మగారికి కలిగిన అభిప్రాయమే, మీకూ కలగవచ్చని భావించి.. ఎన్నోసార్లు విరమించుకున్నాను సార్! ప్రతిరోజూ మిమ్మల్ని చూడాలనే తపన మాత్రం తగ్గడం లేదు. ఆ ఆరాటంతోనే మీ వర్గీయునితో ఫోన్ చేయించాను. అంతే సార్.. తప్పయితే సారీ!”.. శివానందం మాటలకు చలించిపోయాడు కృష్ణారావు.
“శివానందం! నువ్వు మహాప్రస్థానంలోనే ఉండు. నేను వస్తున్నాను!”.
“సార్!” నమ్మలేనట్టుగా అన్నాడు శివానందం.
“అవును. ఇప్పుడే వస్తున్నాను!”.
“ఏమండీ! ఇప్పుడు సాయంత్రం ఏడు దాటుతున్నది. ఈ వేళలో శ్మశానంలోకి ఎందుకండీ? అరిష్టం అంటుకుంటుంది” గద్దింపుగా అన్నది భార్య భువన.
“కాదు! భువనా.. వెళ్లాలి”.
“చెబితే వినరుగా! అయితే నేనూ మీవెంట వస్తాను!”.. విధిలేక అన్నది.
“అభ్యంతరం లేదు. పొద్దున చేసిన పాయసం,
పెసర గారెలు బాక్స్లో పెట్టుకొని రా!”.
“బాగుంది. అవెందుకు?”.
“తెమ్మన్నానుగా..” అంటూనే డ్రైవర్ను పిలిచాడు.
మరో అరగంట తర్వాత మహాప్రస్థానం గేటు ముందు కారు హారన్ మోగింది. అప్పటికే గేటు ముందు నిలబడి ఎదురుచూస్తున్న శివానందం.. పరుగుపరుగున వచ్చి కారు డోర్ తెరిచాడు. తెల్లటి పైజామా లాల్చీ మీద వాస్కోటు వేసుకొని.. హుందాగా, చిరునవ్వుతో కారు దిగుతున్న కృష్ణారావు పాదాలకు తన అరచేతుల్ని పరిచి గౌరవంగా దింపాడు శివానందం.
“బాగున్నావా శివానందం?!” అంటూ పలకరిస్తున్న సార్ను.. కన్నార్పకుండా చూస్తూనే ఉన్నాడు కానీ, గొంతులోంచి మాట రావడం లేదు.
ఎట్టకేలకు బలవంతంగా..
“అమ్మగారిని కూడా తీసుకొచ్చారా సార్! ఈ క్షణాల్ని నా జీవితంలో మరచిపోను సార్! రండి రండి” అంటూ.. కూర్చోమంటూ కుర్చీలు చూపించాడు.
“ఫర్వాలేదులే!”.. ఇద్దరూ ఒక్కసారే అన్నారు.
“సార్! చనిపోయిన మీ నాన్నగారిని ఇక్కడికి తీసుకొని వచ్చినపుడు మీరు ఒక మాట అన్నారు. తల్లిదండ్రులు మనల్ని కన్నందుకు సంతోషించాలి. రుణపడి ఉండాలి. కానీ, వాళ్లు మనకు ఏదో ఇవ్వలేదని, ఏదో చేయలేదని వాళ్ల మీద ద్వేషం పెంచుకోకూడదని చెప్పారు. మీ మాటలు విన్నాక నాలో ఆందోళన మొదలైంది సార్. మా నాన్నగారు నాకు ఏమీ చేయలేదని, నాకు ఆస్తి ఏమీ మిగల్చలేదని, కనీసం మంచి చదువు కూడా చెప్పించలేదని నిత్యం ఆయన్ను తిట్టుకొనేవాణ్ని సార్! ప్రేమ ఉండాల్సిన స్థానంలో పగ, ద్వేషం వచ్చి చేరాయి. చివరికి ఆయన అంత్యక్రియలు కూడా.. మీరు చేసినంత భక్తి శ్రద్ధలతో మనసు పెట్టి చేయలేదు సార్! అదే నన్ను ఎప్పుడూ వేధిస్తుంటుంది!” అంటూ మొహాన్ని చేతుల్లో పెట్టుకొని ఏడ్చాడు శివానందం.
“ఊరుకో! పశ్చాత్తాపానికి మించిన ప్రాయశ్చిత్తం మకొకటి లేదు”.. ఓదార్పుగా అన్నాడు కృష్ణారావు.
“ఈ టైంలో మనం ఇక్కడ కలుసుకున్నామంటే.. ఇది కాకతాళీయం కావచ్చు. కానీ, ప్రతి సంఘటన వెనుకా ఏదో ఒక కార్యకారణ సంబంధం వల్లే మనం కలుసుకుంటామన్నది మాత్రం నిజం!”.. కృష్ణారావు మాటలను ఆశ్చర్యంగా వింటూ, ఆయన మొహంలోకే చూస్తున్నాడు శివానందం.
“భువనా! మనం తెచ్చిన బాక్స్ పట్టుకురా!”.. ఆర్డర్లా అన్నాడు. భువన డ్రైవర్కు సంజ్ఞ చేసింది. అతను బాక్స్ తెచ్చి ఇచ్చాడు.
“ఇదిగోండి మీ బాక్స్!” అంటూ అందించింది.
“చూడు శివానందం! ఈ రోజు మా నాన్నగారి మాసికం జరిపాం. ఈ రోజే నువ్వు నాకు ఫోన్ చేశావు. వారి ప్రసాదం నీకు బాకీ ఉన్నట్టు ఉంది. ఇచ్చిపోదామని వచ్చాం. ఇదిగో తీసుకో!” అంటూ రెండడుగులు ముందుకు వేసి, శివానందానికి ఆ బాక్స్ అందించాడు.
“సార్! ఈ టైమ్లో మీ దంపతులు ఇక్కడికి రావడం యాదృచ్ఛికమే కావచ్చు. కానీ, మీలో దాగి ఉన్న మీ వ్యక్తిత్వ వైభవాన్ని చూస్తున్నాను సార్!” అంటూ బాక్స్ తీసుకొని, కళ్లకు అద్దుకున్నాడు శివానందం. స్థాణువులా నిలబడిపోయి చూస్తున్న భువనకు కూడా యాదృచ్ఛికాలు ఎలా ఉంటాయో అర్థమైంది. భర్తకు కొంచె దగ్గరగా జరిగి, ఆయన చెవిలో మెల్లిగా..
“ఏమండీ! మీరు కొంచెం ముందుగా అతణ్ని అర్థం చేసుకోవాల్సిందండీ!” అన్నది.
“ఊ! అవును.. మిస్ అయితే అవలేదు!” అన్నాడు కృష్ణారావు అంతే మెల్లిగా.
“సరే వస్తాం.. శివానందం!” అంటూ వెనుదిరగబోతున్న ఆ దంపతుల ఇద్దరి కాళ్లుకూ వంగివంగి దండం పెట్టాడు శివానందం. కారులో కూర్చున్న తరువాత..
“చూశావా భువనా! మనకున్న హోదాల పరదాలను క్షణం తొలగించుకొని, తోటి మనుషుల్ని చూసినపుడు.. శ్మశానంలో కూడా మనల్ని ప్రేమించి, అభిమానించి, గౌరవించే వ్యక్తులు ఎందరో ఉంటారు. ఇక్కడ బతుకుతున్నంత మాత్రాన వారందరూ దయ్యాలు కాదు! అనే అంశాన్ని మరిచిపోవద్దు భువనా! భగవంతుని ఉనికిని తెలిపే దేవాలయానికి మనం భక్తి ప్రపత్తులతో ఉదయం – సాయంత్రం అనకుండా ఎలాగైతే వెళ్తుంటామో.. అలాగే ఎంతటివారైనా సరే ఏ సమయంలోనైనా ఈ వల్లకాడు అనే గుడికి రావల్సిందే! అనే జీవిత సత్యాన్ని మర్చిపోతుంటాం. నిజమైన మనిషి అంటే.. నిజాయతీతో విలువలను జీవితాంతం పాటించిన మనిషి బతికి ఉండేది.. మరణించిన తర్వాత ఇక్కడే భువనా!”.. తన తండ్రి జ్ఞాపకాలతో తడిసి ముద్దయిపోతూ.. చెబుతున్నాడు కృష్ణారావు.
“అవునండీ! ఎప్పటికైనా ఎవరైనా ఈ భస్మాలయానికి వచ్చేవాళ్లమే! భయమెందుకు? నిండు ముత్తయిదువులా మీ వెంటవచ్చి, నేనూ ఇక్కడే ఉండిపోవాలని అనిపిస్తుందండీ”.. కళ్లు ఒత్తుకుంటూ అన్నది భువన.
“మనిషి! బతుకు ప్రయాణానికి ఆఖరి గమ్యం ఈ భస్మాలయమే! కాస్త ముందూ – వెనుకా అంతే!”.. తన మునివేళ్లతో భువన పెదవులను సున్నితంగా ముస్తూ అన్నాడు కృష్ణారావు.
శివానందం చెయ్యి ఊపుతూనే ఉన్నాడు.. కారు నెమ్మదిగా మహాప్రస్థానం గేటు దాటింది!
– రావుల పుల్లాచారి 99492 08476