డాక్టర్ రామారావు ఎదుట కూర్చున్నాను. ఆయన ఈ సిటీలోనే పెద్ద డాక్టర్. నాకు ఆయనతో పూర్వపరిచయం ఉంది.
“అసలు నాకేమైంది డాక్టర్? ఎందుకు నాకు ఆకలి వేయదు. నిద్ర రాదు! ఎప్పుడూ ఏవో ఆలోచనలు కందిరీగల్లా చుట్టుముడుతాయి.
జీవితం మీద విరక్తి లాంటిది కలుగుతున్నది. నన్ను చూడండి.. రోజురోజుకూ ఎలా చిక్కిపోతున్నానో!? నా ఆరోగ్యం గురించి ఆందోళనగా ఉందండి” అన్నాను దిగులుగా.
డాక్టర్ నాకు ధైర్యం చెప్పి, అన్నిరకాల పరీక్షలు చేశారు. రిపోర్టులన్నీ క్షుణ్నంగా పరిశీలించి..
“శివప్రసాద్ గారూ.. కంగారు పడకండి. మీ రిపోర్టులన్నీ నార్మల్గా ఉన్నాయి. సో.. మీకు ఏ జబ్బూ లేదు” అంటూ తేల్చేశారు.
ఏ జబ్బూ లేదంటే ఎవరైనా వెంటనే ఎగిరి గంతేస్తారు. కానీ, నాకుమాత్రం ఆయన మాటలు సంతృప్తిని కలిగించలేదు. కుర్చీలో ముందుకు జరిగి ఆయన టేబుల్పై చేతులు ఉంచి..
“లేదు డాక్టర్ గారూ! చాలారోజుల నుంచి నాకేదో అయ్యిందండీ! ఇదిగో నాకళ్ల కింద నల్ల చారలు చూశారా!? సరిగా నిద్రపోక ఎన్నో రోజులైంది..” అన్నాను బాధగా. కానీ, ఆయన శాంతంగా..
“శివప్రసాద్ గారూ! మీ వయసు యాభైలో పడినా, మీకు ఇంకా బీపీ, షుగర్ వంటి సమస్యలు లేవు. అదృష్టవంతులే కదండీ మరి! కాకపొతే కొన్నిరోజులుగా నిద్ర సరిగా లేదంటున్నారు. కాబట్టి ఒత్తిడికి గురై ఉంటారు. దేని గురించైనా బాగా ఆలోచిస్తున్నారా? చెప్పండి” అన్నాడు ఆరాతీస్తూ.
“బ్యాంక్ మేనేజర్గా ఒత్తిళ్లు ఎప్పుడూ ఉండేవే! వాటిని పెద్దగా ఖాతరు చేయను. కానీ, ఇప్పుడు నా సమస్య అది కాదండీ! డాక్టర్ దగ్గర ఏదీ దాచకూడదంటారు. కాబట్టి మీతో ఉన్నదున్నట్టు చెబుతాను. అసలు సమస్య నా మనసు, ఆలోచనలేనండి. జీవితం పట్ల నాలో నిరాసక్తత, నిర్లిప్తతా చోటుచేసుకొన్నది”.. అంటూ మొదలుపెట్టాను.
నా మాటలకు డాక్టర్ రామారావు తన స్టెతస్కోప్ పక్కన పెట్టేసి.. అటెన్షన్ అయ్యారు.
“ఓ రోజు బ్యాంక్ నుంచి ఇంటికొస్తుంటే హైవే మీద ఘోరమైన యాక్సిడెంట్ జరిగిందండి. ఓ లారీ, బైక్ను గుద్దేసింది. ఒక మహిళ చిన్న దెబ్బలతోనే బయట పడింది. కానీ, తన కళ్లముందే భర్త, కూతురు ఆ లారీకిందపడి చనిపోయారు. ఆమె వాళ్ల శవాలపైపడి ఏడ్చే తీరుంది చూశారూ! అది చూస్తే ఎంత కఠినాత్ముడైనా కంటనీరు పెట్టాల్సిందేనండి. కానీ, నాకు కొంచెంకూడా బాధ వేయలేదు. అందరిలా నేనూ అలా చూస్తుండి పోయాను. అదలా ఉంచండి. మరోరోజు ట్రాఫిక్ సిగ్నల్ దగ్గర ఆగాను. ఇంతలో ఒక పచ్చిబాలింతరాలు తన చంటిబిడ్డతో నా కారు వద్దకు పరిగెత్తుకొచ్చి, చెయ్యి చాచి.. ‘బాబయ్యా! ధర్మం!’ అన్నది. ఓ వైపు మిట్టమధ్యాహ్నం ఎండ మండిపోతున్నది. మరోవైపు ఆ పసిపాప పాలకోసం కాబోలు.. గుక్క తిప్పుకోకుండా ఏడుస్తున్నది. అప్పుడు మీరైతే ఏం చేస్తారండీ!? అయ్యో పాపం! అనుకొని పదో, పర కో ఇస్తారు కదా! కానీ, నేను మాత్రం ఆమె వంక చూడనేలేదండి! ఇలా యాక్సిడెంట్లు, అడుక్కోవడాలు.. పట్టించుకోకపోవడాలు ఇదంతా కామన్ అంటారా!? నిజమే! నేనూ ఇంతకాలం అలా అనుకొనే సరిపెట్టుకున్నాను. కానీ.. కానీ.. మీతో సిగ్గు
విడిచి అసలు విషయం ఇప్పుడు చెబుతున్నాను. టుబీ ఫ్రాంక్ అండీ.. మా నాన్న డబ్భు ఏళ్ల మనిషండి. పెరాలసిస్ పేషెంట్. సరిగా మాట్లాడలేడు. తన పనులు తాను చేసుకోలేడు. అమ్మ ఉన్నన్ని రోజులూ అన్నీ తానై చూసుకున్నది. ఆమె ఈమధ్యనే చనిపోయింది. ఇప్పుడు అమ్మతోడు కూడా లేని నిస్సహాయుణ్ని భార్య మాటలు విని నిర్ధాక్షిణ్యంగా వృద్ధాశ్రమంలో వదిలేసి వచ్చానండి. నెలకు కొంత డబ్బు చెల్లిస్తే ఇక వాళ్లే చూసుకుంటారని చేతులు దులుపుకున్నానండి. లంకంత కొంప నాది. ఇంట్లోనే నాన్నను నా కళ్ల ముందే ఉంచుకొని, ఎవరితోనైనా శుభ్రంగా అన్ని పనులూ చేయించుకోవచ్చన్న స్పృహే రాలేదు నాకు. ఇది కూడా కామన్ అనగలరా చెప్పండి? యాక్సిడెంట్ దగ్గరి మహిళ, ఆ పసిపాప తల్లి.. ఇద్దరూ బయటివాళ్లు. వాళ్లపట్ల నేనలా ప్రవర్తించానంటే కొంత అర్థం ఉంది. కానీ, మా నాన్న అలా కాదు కదా! నన్ను కని, పెంచి, పోషించి.. ఎన్నో కష్టాలకు ఓర్చి చదివించి.. నేను బ్యాంక్ మేనేజర్గా ఈ స్థాయిలో ఉండటానికి కారణమైన వ్యక్తి. అలాంటి నాన్నకోసం ఒక్కసారి కూడా నా ప్రాణం కొట్టుకోదే! ఆలోచించదే! ఆవేదన చెందదే! నా భార్యను బతిమిలాడో, భయపెట్టో నాన్నను నా కళ్లముందు ఉం చుకోవాలన్న ఆరాటంలేదే నాలో! ఇక నేను ఆయనకు కొడుకునని ఎలా చెప్పుకోగలను? అసలు మనిషినని ఎలా అనుకోగలను? పూర్తిగా మనఃశాంతికి దూరమైన నేను.. మనిషిలో ఉండాల్సిన ఏదో ముఖ్యమైన లక్షణం కోల్పోయి ఇలా తయారయ్యానని అనిపిస్తున్నది” అంటూ ముగించాను.
డాక్టర్ అంతా ఓపిగ్గా విన్నారు. బహుశా నా మాటలు ఎలా తోచాయో.. కొద్దిసేపు ఏమీ మాట్లాడలేదు. తర్వాత నెమ్మదిగా అన్నారు.
“శివప్రసాద్ గారు.. మీరు పదేళ్లుగా నాకు తెలుసు. మీరెంతో సెన్సిటివ్! మంచివారు. మీరిలా మారారు అంటే నమ్మశక్యంగా లేదు. మీ భార్య ప్రవర్తనతో మీరెంత విసిగి పోతుండేవారో తరుచూ నాతో చెబుతుండేవారు. గుర్తుందా? మీ నాన్నను వృద్ధాశ్రమంలో వదిలేసి రావడం నిజంగా దురదృష్టకరం! మీలో ఆందోళనకు అదే కారణం కావచ్చు. ఇటు మీ భార్యకు నచ్చజెప్పలేక అటు మీ నాన్నగారిని మీ వద్ద ఉంచుకోలేక లోలోపల నలిగిపోతున్నట్టు ఉన్నారు. శివప్రసాద్ గారూ.. ఓ పని చేద్దాం! మీ సమస్య మానసికమైనది కాబట్టి నా మిత్రుడు సైకియాట్రిస్ట్ కమ్ సైకాలజిస్ట్ డా.నిపుణ్ను కలవండి. ఆయన మీకు తప్పక ఈ విషయంలో సాయం చేయగలరు..” అన్నారు డాక్టర్.
నేను ‘సరే’ అనడంతో.. నా ముందే ఆయనతో ఫోన్లో మాట్లాడారు.
* * *
తర్వాతి రోజు నేను వెళ్లి డాక్టర్ నిపుణ్ను కలిశాను. నా సమస్యను మొదటి నుంచీ వివరించాను. నా భార్య ప్రవర్తన గురించి కూడా చెప్పాను. ఆయన అంతా కూల్గా విన్నారు.
“ఎంతకాలం నుంచి మీకు ఇలా అనిపిస్తున్నది?” అంటూ.. నన్ను కొన్ని ప్రశ్నలడిగి, నోట్స్ రాసుకున్నారు. తర్వాత అన్నారు కదా..
“మీకు వచ్చింది మేజర్ డిప్రెషన్ అండీ! ఇలా నిద్రలేమి, కళ్లు లోతుకు పోవడం, దిగులు, మనుషుల పొడ గిట్టకపోవడం, తన వల్ల ఏమీ కాదని ఒంటరిగా, విషాదంగా గడపడం దీని లక్షణాలు. ఏ మనిషి అయితే తనకు ఎదురైన సమస్యను ఎదుర్కోలేక డీలా పడతాడో, అతను ఆటో
మేటిక్గా ఒత్తిడి బారినపడతాడు. అది చాలాకాలం కొనసాగితే.. మేజర్ డిప్రెషన్లోకి వెళ్లిపోతాడు. మీ విషయంలోనూ అదే జరిగింది. ఇప్పుడు మీ సమస్య.. మీ నాన్నగారిని ఒంటరిగా వదిలివేయలేరు. అలాగని మీ భార్య వల్ల మీ దగ్గర ఉంచుకోలేరు. కానీ, మీరిప్పుడు చెయ్యాల్సింది.. ఫైట్ ఆర్ ఫ్లయిట్! అంటే ఈ సమస్యను ఎదిరించడం లేదా సమస్యకు లొంగిపోవడం. అంటే దాని నుంచి పారిపోవడం! ఈరెండిటిలో మీరు ఏదో ఒకటి ఎన్నుకోవాలి. మీరు ఇంతకాలం ఈ రెండిటిలో ఏదీ తేల్చుకోలేక సతమతమవుతున్నారు. కానీ, తప్పదు.. ప్రయత్నించండి. అప్పటిదాకా మీలో డిప్రెషన్ పోదండి. మెడికల్ సపోర్ట్కోసం కొన్ని మందులు రాస్తాను. వాడుకోండి” అన్నారు.
నా మనసులోని బాధనంతా చదివేసినట్టు ఆయన చెప్పిన మాటలు.. నాకు కొంత ఊరట, ఉత్తేజాన్ని ఇచ్చాయి. మందులు తీసుకొని ఇంటికి బయల్దేరాను. కొంతదూరం వెళ్లానో లేదో.. హఠాత్తుగా ఓ పంది, మూడు కుక్కలు కొట్లాడుకుంటూ నా కారుకు అడ్డంగా వచ్చాయి. సడెన్ బ్రేక్ వేసి కారు ఆపాను. కారు గ్లాస్ దించి వాటిని అదిలించబోయాను. అక్కడి దృశ్యం చూసి, టక్కున ఆగిపోయాను. అక్కడి వాతావరణం ఓ యుద్ధరంగాన్నే తలపిస్తున్నది. పక్కన చెత్తకుండీ ఉన్నది. ఆ పంది తన పిల్లల్ని కబళించాలని చూస్తున్న ఆ మూడు కుక్కలతో భీకర పోరు సలుపుతున్నది. తమ నాలుకల్ని బైటపెట్టి, చొంగ కారుస్తూ.. భయంకరంగా అరుస్తూ మూడు వైపులనుంచీ దానిపై దాడి చేస్తూ.. పిల్లల్ని ఎత్తుకెళ్లాలని చూస్తున్నాయి ఆ కుక్కలు. ఇక ఆ పంది తన బుజ్జి పిల్లలపై ఆశ వదులుకోవాల్సిందే! అనిపించింది నాకు. ఆ మూడు బలమైన కుక్కల నుంచి ఒక్కత్తే తన పిల్లల్ని ఎలా రక్షించుకోగలదు? అసాధ్యమే! కానీ, కన్నపేగు మమకారం, తీపి దానిలో పోరాట పటిమను తట్టి లేపింది. అది కోపంతో అరుస్తూ, పరుగెడుతూ వాటిని తరుముతున్నది. ఐదు, పది నిమిషాలు కాదు. ఏకంగా గంటన్నరసేపు వాటితో అలుపెరగకుండా పోరాడింది. అవి కుయుక్తులతో దానిని ఏమార్చాలని చూసినా.. వాటి ఆటలు సాగనివ్వలేదు. ఎట్టకేలకు అలసి సొలసి గాయాలతో ఆ కుక్కలే తోకముడిచి పారిపోయాయి. పంది.. తన పిల్లల్ని కాపాడుకున్న ఆనందంలో గాయాల్ని సైతం మరచిపోయి, వాటిని సంతోషంతో నాకుతున్నది. అంతసేపూ కనురెప్ప వేయకుండా అదంతా చూసిన నేను.. నిజంగా షాక్ తిన్నాను. నేను అసాధ్యం అనుకున్న దాన్ని.. ఆ పంది సుసాధ్యం చేసి చూపింది. డాక్టర్ నిపుణ్ చెప్పిన ఫైట్ ఆర్ ఫ్లయిట్ను ఇప్పుడు ప్రత్యక్షంగా చూశాను. దాని పిల్లల్ని కాపాడుకోవడం కోసం ఆ పంది ఫైట్ (ఎదిరించడం) చేసింది. తన ప్రాణాలను పణంగా పెట్టి పోరాడి గెలిచింది. కానీ, నేను చేసింది ఏమిటి? ‘అనారోగ్యంతో బాధపడుతున్న తండ్రిని ఆదరించి, అక్కున చేర్చుకోవాల్సింది పోయి.. భార్య మాటలకు జడిసి, తలొగ్గి అనాథగా ఆశ్రమంలో వదిలేసి వచ్చాను. మలివయసులోని తల్లిదండ్రులు పిల్లలతో సమానం అంటారే!? ఐతే అప్పుడు నా తండ్రి నాకు పెద్ద కొడుకేగా! మరి నా ఇంటి పెద్దదిక్కును ఎలా ఒంటరిని చేశాను?’.. గట్టు తెగిన నీటి ప్రవాహంలా ఆలోచనలు ఒక్కసారిగా నన్ను నిండా ముంచెత్తాయి. ఎవరు దీనికి కారణం.. నా భార్య రమణినే కదా?!
* * *
తను నా మేనమామ కూతురు. కోటీశ్వరుల సంబంధాలు కాదని, తమ్ముడి కూతురని చెప్పి అమ్మ ప్రేమతో నాకు కట్టబెట్టింది. ఆ కృతజ్ఞతా భావం రమణిలో ఏనాడూ చూడలేదు. ఎవరినీ లెక్కచేయని పెంకితనంతో అందరినీ బాధపెట్టడమే ఆమెకు తెలుసు. ఆమె కోరితే కొండమీద కోతినైనా పట్టి తేవాలి. లేదంటే అలకపాన్పు! అరిచి గీ పెట్టేది. ఏడ్చేది. నచ్చిన నగలు, బట్టలు, ఇల్లు, చుట్టాలు.. అన్నీ ఆమె కోరుకున్నట్టే జరగాలి. జరిగాయి కూడా! మొదట్లో చూడనట్టు ఉన్నాను. చిన్నపిల్లల మనస్తత్వం.. తనే నెమ్మదిగా మారుతుందిలే.. అనుకున్నాను. కానీ, నన్నే తనకు అనుకూలంగా మార్చుకుంటుందని ఆలస్యంగా గ్రహించాను. ఓ రోజు తన ప్రవర్తనతో చిరాకేసి ఎదురుతిరిగాను. అంతే! అరచి గోలగోల చేసింది. చస్తానని బెదిరించింది. ఉత్తి బెదిరింపే కదా! అనుకున్నా.. నిజంగానే నిద్ర మాత్రలు మింగింది. ఇక ఆ దెబ్బతో ఒక్కగానొక్క కొడుకు సమిత్ను తల్లిలేని వాడిగా చేయడం ఇష్టంలేక.. వాడికోసం ఆమెకు లొంగిపోయాను. పూర్తిగా రాజీపడిపోయి తను ఆడమన్నట్లు ఆడుతున్నాను. నా చదువు, తెలివితేటలు, అనుభవం.. రమణి ముందు తేలిపోయాయి. ఎందుకూ కొరగాకుండా పోయాయి.
“మొన్నటిదాకా మీ అమ్మకు సేవలు చేసిచేసి నా చేతులు పడిపోయాయి. ఇప్పుడిక మీ నాన్నవంతా? నావల్ల కాదు. పైగా ఆయన రోగిష్టి మనిషి. మల మూత్రాలతో ఇల్లంతా రొచ్చురొచ్చు. వెంటనే ఏదైనా వృద్ధాశ్రమంలో చేర్పించండి”.. అన్నది రమణి ముక్కు మూసుకుంటూ.
ఆ మాటలకు కోపాన్ని అణచిపెట్టుకున్నాను.
‘ఒక్కక్షణం ఆలోచించు రమణీ. మా అమ్మకు పనిమనిషితోనే అన్ని పనులూ చేయించాం కదా! ఇప్పుడూ ఒక మేల్ సర్వెంట్ను పెట్టుకుందాం. అతనే నాన్నకు అన్ని పనులూ చేసి పెడతాడు. ఈ ఒక్కసారికి నా మాట విను. అసలే నాన్న పేషెంట్!’ అని బతిమిలాడాలని అనుకున్నాను. వినకపోతే ఆ చెంపా, ఈ చెంపా వాయించాలని అనుకున్నాను. కానీ, ఏదీ చేయలేక పోయాను. ససేమిరా నా మాట వినదు. కాదని ఎదురు తిరిగితే జరిగే పరిణామాలు తెలుసు. అందుకే చేసేదిలేక, మారు మాట్లాడకుండా.. బేలగా నావైపే చూస్తున్న నాన్నను ఈ చేతులతో ఆశ్రమంలో దిగబెట్టి వచ్చాను.
* * *
కానీ, ఇప్పుడు ఇదంతా చూశాక నాకు అనిపిస్తున్నది. ఒక నోరులేని జీవి తన బిడ్డల్ని కాపాడుకోవడం కోసం ఇంతలా తెగించింది. తెలివి, డబ్బు, హోదా అన్నీ ఉండికూడా నా కన్నతండ్రిని రక్షించుకోలేక పోతున్నానే! కేవలం భార్య బ్లాక్మెయిలింగ్కు భయపడి, నా రక్తబంధాన్ని చిన్నచూపు చూస్తున్నానే! ఇలా ఎంతకాలం? ఎందుకు భరించాలి? ఇకపై ఆమె ఆటలు నా దగ్గర సాగవు. డాక్టర్ నిపుణ్ చెప్పిన ఫైట్ ఆర్ ఫ్లయిట్కు ఇప్పుడు నా దగ్గర తగిన సమాధానం ఉంది. ఇలా అనుకొనేసరికి ఇన్నాళ్లూ అణచివేసుకున్న ఆవేశం, ఆక్రోశం ఒక్కసారిగా.. లావాలా నాలో ఉప్పొంగింది. నన్ను ఉక్కిరిబిక్కిరి చేసింది. అంతే! మెడిసిన్స్ ఆ చెత్తకుండీలో వేసి, రమణికి ఫోన్ చేశాను.
“ఆ.. చెప్పండి!” అన్నది తను.
“నేను.. నేను నాన్నను తీసుకు వస్తున్నాను!” నా గొంతులో కొంచెం తడబాటు.
“ఎక్కడికి?!” ఆమెలో విస్మయం.
నేను వెంటనే తడబాటు నుంచి తేరుకొని దృఢంగా అన్నాను..
“మన ఇంటికి.. నాన్నను మన ఇంటికి తీసుకు రావాలని అనుకుంటున్నాను!”.
కొద్దిసేపు అటువైపు నిశ్శబ్దం! ఊహించని నా ధోరణికి బిత్తరపోయి ఉంటుంది.
“అదేమిటి? వారం రోజుల క్రితమే వృద్ధాశ్రమంలో వేశాం కదా!” గట్టిగా అన్నది.
ఆమెలో కోపం, చిరాకు మొదలైంది.
“అవును.. కానీ, ఇక నాన్న మనతోపాటే ఉంటాడు”.
“నిర్ణయం తీసేసుకున్నారా! వచ్చే నెలలో అబ్బాయి సమిత్ అమెరికా నుంచి వస్తాడు. వాడికి పెళ్లి చెయ్యాలని అనుకుంటున్నాం. నట్టింట్లో రోగిష్టి మనిషిని పెట్టుకొని శుభకార్యం ఎలా చేద్దాం అనుకుంటున్నారు?”.
నేను ఏమాత్రం తగ్గలేదు.
“మంచిదే! నాన్న తన మనవడి పెళ్లిని కళ్లారా చూసి ఆశీర్వదిస్తారు”.
అంతే! అటువైపు నుంచి భళ్లున ఏదో పగిలిన శబ్దం! ఏదో పింగాణీ పాత్రను నేలకేసి కొట్టి ఉంటుంది. కానీ, నేను అవేం పట్టించుకోకుండా చెప్పాల్సింది చెప్పాను.
“చూడు రమణీ.. ఇన్నాళ్లూ నువ్వు చెప్పిందల్లా చేశాను. ఆడమన్నట్లు ఆడాను. నీ ప్రవర్తనతో నాతోపాటు అందరినీ బాధపెట్టావ్. ఇంతకాలం నీ మాట కాదంటే ఏ అఘాయిత్యం చేసుకుంటావోనని నా వ్యక్తిత్వాన్ని చంపుకొని బతికాను. ఇక చాలు. దేనికైనా ఓ లిమిట్ ఉంటుంది. నువ్వు అది దాటిపోయావు. అయినా రేపు కొడుకు, కోడలు కూడా నీలాగే చేస్తే ఏం చేస్తావ్. ఆవు చేలో మేస్తే.. దూడ గట్టున మేస్తుందా!?”.
“ఏమో! ఈరోజు కొత్తగా మాట్లాడుతున్నారు. జరగబోయే పరిణామాలకు సిద్ధంగా ఉండండి”..
“నీతో అన్నిటికీ సిద్ధపడే ఈ నిర్ణయం తీసుకున్నాను” అని అన్నాను.
వెంటనే కాల్ కట్ చేసింది. తనతో మాట్లాడాక.. ఎందుకో ఒప్పించగలనన్న ఆశ నాలో చిగురించింది. చాలా రోజుల తర్వాత నా మనసుకు మొదటిసారిగా ప్రశాంతత కలిగింది. నా మానసిక స్థితి నాకు క్రమంగా అర్థం కాసాగింది. రమణి చేష్టలతో విసిగిపోయి డిప్రెషన్లోకి జారుకొని.. మనుషుల మీద నమ్మకం, విశ్వాసం కోల్పోయి.. ఎవరు ఎటుపోతే నాకేంటని నా చుట్టూ ఒక గిరి గీసుకుని బతికాను. నా చుట్టూ జరుగుతున్న వాటిపట్ల స్పందించడం మానేసి.. వివేకం, విచక్షణ మరచిపోయి ఒక జంతువులా బతుకు ఈడుస్తున్నందుకే.. ఆ ఘోరమైన యాక్సిడెంట్కు చలించలేదు. ఆ బాలింతపై జాలి కలుగలేదు. నా తండ్రినీ దిక్కులేనివాడిలా ఆశ్రమంలో వదిలేసి రాగలిగాను. భగవంతుడా! ఎంత పొరపాటు చేశాను. ఇలా ఆలోచించేసరికి నాన్నతో నాకున్న గత స్మృతులు ఒక్కొక్కటీ గుర్తుకు రాగా.. నాగుండె చెరువైంది. ఆశ్రమంలో వదిలేసి వస్తున్నప్పుడు.. నాన్న నావైపు చూసిన చూపులు ఇప్పుడు గుర్తొస్తున్నాయి.
“నాన్నా.. ఇప్పుడే నీ దగ్గరికి వచ్చేస్తున్నా!” అంటూ ఫోన్ తీసి, వణికే చేతులతో ఆశ్రమం ఫోన్ నెంబర్ కోసం వెతకసాగాను. కంటికి అద్దాలున్నా కూడా అంతా మసక మసగ్గా కనిపించింది. ఒక్కక్షణం అద్దాలు తీసేసరికి.. జలజలా కన్నీళ్లు ధారాపాతంగా చెంపలపై ఆగకుండా రాలుతూనే ఉన్నాయి. రమణి గయ్యాళితనం, నాన్న ఒంటరితనం, అనారోగ్యం మూడు శునకాలై.. ఆయన్ని కబళించాలని చూస్తున్నట్టు అనిపించింది. అంతే.. ఇక ఆగలేకపోయాను. కారును ఆశ్రమం వైపు వేగంగా ఉరికించాను. జీవితంలో సమస్యలు ఎదురైతే పారిపోవడం, కుంగిపోవడం చేయకూడదు. కన్నవారి కోసం ప్రాణాలు కూడా లెక్కచేయకూడదని ఆ నోరు లేని జీవి నాకు నేర్పిన జీవిత పాఠాన్ని నా మనుసులో పదిలంగా దాచుకున్నాను.
– కశిఒజ్జల భాస్కరా చారి
73960 16164