బాలల దినోత్సవం పిల్లలదేనా? పిల్లల్లోని పెద్దలదీ! ప్రతి వ్యక్తిలోనూ ఓ పసివాడు ఉంటాడు. అప్పుడప్పుడూ మారాం చేస్తుంటాడు, మొండికేస్తుంటాడు. ఆ బిడ్డను లాలించాలి, ప్రేమించాలి. పసితనంనాటి మానసిక గాయాలేవో ఆ చిన్నారిని ఇంకా బాధిస్తుంటాయి. వాటికి మందు పూసి, కట్టుకట్టి చికిత్స చేయాలి. లేకపోతే, జీవితంలోని ప్రతి మజిలీలోనూ ఆ చేదు అనుభవాల్ని పసివాడు
గుర్తుచేస్తూ ఉంటాడు. మనల్ని వెనక్కి లాగుతూ ఉంటాడు.
గంభీరమైన రూపం వెనుక.. సుతిమెత్తని మనసు. ఉద్యోగం కోసం, వ్యాపారం కోసం, మనుగడ కోసం, మర్యాద కోసం మనం బలవంతంగా తగిలించుకున్న పొరలకొద్దీ ముసుగుల వెనుక ఓ అమాయక రూపం. మన లోలోపల భయంభయంగా, బిక్కుబిక్కుమంటూ నక్కినక్కి దాక్కున్న ఆ పసివాడిని బయటికి తీసుకురాగలిగితే, వాడిలోని అపోహలను పోగొట్టగలిగితే.. సగం సమస్య పరిష్కారం అవుతుంది. కానీ, అదంత సులభం కాదు. కారణం.. అనేకానేక కారణాలతో మనలోని పసిబిడ్డకు మనమే అపరిచితులం అయిపోయాం. బూచాళ్లలా అనిపిస్తున్నాం. ఆ బంగారుకొండ ముద్దాడబోతే మారాం చేస్తుంది. ఎత్తుకోబోతే కేర్..కేర్మని ఏడ్చేస్తుంది. గోరుముద్దలు తినిపిస్తానంటే వినదు. ‘చందమామ రావో’ అని పాడినా ఆలకించదు. పసివాళ్ల ప్రేమను గెలవాలంటే ఒకటే దారి. మనమూ పసివాళ్లం అయిపోవాలి. అదిగో ఇదిగో అంటూ వాయిదా వేయకుండా మనలోని ఇగోను వెంటనే వదిలించుకోవాలి. పేరు పక్కన హోదాలు, హోదా నెత్తిన ప్రొటోకాల్సూ.. అన్నీ అటకెక్కించాలి. పుట్టినప్పుడు ఎంత స్వచ్ఛంగా ఉన్నామో.. అంత నిష్కల్మషంగా తయారైపోవాలి. ఆ మరుక్షణం నుంచే మనలోని పాపాయి మనవైపు చేతులుచాచి చూస్తుంది. బుడిబుడి అడుగులేస్తూ దగ్గరికి వస్తుంది. ఇక జీవితమంతా ఆనందమే. అప్పటి నుంచీ మీరు.. గడ్డాలున్న అడ్డాల బిడ్డ. చీరకట్టులోని చిన్నారి పాప. జుట్టు నెరిసిన చిట్టి చిలకమ్మ. ప్రతినిత్యం బాల్యాన్ని అనుభవించడంలోని అనుభూతి స్వర్గ సౌఖ్యాలకంటే ఓ మెట్టు ఎక్కువే.
గాయాలకు చికిత్స..
ప్రతి మనిషి వ్యక్తిత్వాన్నీ బాల్యం బలంగా ప్రభావితం చేస్తుంది. చిన్నప్పటి చేదు అనుభవాలు, పసితనపు గాయాలు ఓ పట్టాన వదిలిపెట్టవు. పెరిగి పెద్దయిన తర్వాత కూడా.. ఐఐటీ నుంచో ఐఐఎమ్ నుంచో పట్టా అందుకున్న తర్వాత కూడా.. సమాజంలో ఓ హోదా, గుర్తింపు, గౌరవం అనుభవిస్తున్న సమయంలోనూ అవి వెంటాడుతూ ఉంటాయి. కొన్నిసార్లు మన సహజ ప్రతిభను మింగేస్తుంటాయి. బలమైన నిర్ణయాలు తీసుకొనే శక్తిని కప్పిపెడుతుంటాయి. ఆ ప్రభావాల కింద ఉన్నంత కాలం.. మన అసలు సిసలు వ్యక్తిత్వం మరుగునపడుతుంది. ముందు ఆ గాయాలకు కట్టుకట్టాలి. ఆ చేదు అనుభవాలను శుభ్రంగా తుడిచేయాలి. కొందరు నిపుణులు ఇంకొంత లోతుకెళ్లి.. తల్లి గర్భంలో ఉన్నప్పటి ప్రభావాలు కూడా మనల్ని వెంటాడుతూ ఉంటాయని చెబుతారు.
మీరు అంటే.. మీ బాల్యమే!
అతనొక ప్రఖ్యాత వైద్యుడు. గుండె మార్పిడిలో దిట్ట. చాలా సర్జరీలు చేశాడు. అనేక ప్రాణాలు నిలిపాడు. కొందరైతే దేవుడనే కొలుస్తారు. కానీ, అతడికో బలహీనత. జిహ్వా చాపల్యం. ఏది పడితే అది తినేస్తుంటాడు. ఆ బలహీనత అనారోగ్యకరమని తెలుసు. కానీ, వదిలించుకోలేడు. తనలోని పసివాడే అలా ఆడిస్తున్నాడని అర్థం కావడానికి చాలా సమయం పట్టింది. ఆ వైద్యుడు పేదరికంలో పుట్టాడు. బాల్యంలో కడుపునిండా అన్నం తిని ఎరుగడు. ఆ పూట ఎలా గడుస్తుందో తెలియని అనిశ్చితి. గతకాలపు అభద్రత నీడలు ఆ వైద్యుడిని ఇంకా వదిలిపెట్టలేదు. డైనింగ్ టేబుల్ దగ్గరికి వెళ్లగానే ఆ పెద్ద మనిషిలోని బాలుడు నిద్రలేస్తాడు. ఆయన ఆబగా ఆరగిస్తుంటే.. భార్యాపిల్లలు కూడా విస్తుబోయి చూస్తారు. మిగతా సమయాల్లో, ఇతర విషయాల్లో మాత్రం పక్కా జెంటిల్మేనే!
ఓ చార్టర్డ్ అకౌంటెంట్ ఎప్పుడూ ఏదో అనారోగ్యం గురించి మాట్లాడుతుంటాడు. ఓరోజు తలనొప్పి, ఓరోజు పొట్టనొప్పి, ఇంకోరోజు ఇంకోటి.. ఏదో ఓ రోగంతో బాధపడుతున్నట్టు చెబుతుంటాడు. అందులో చాలావరకూ అబద్ధాలే. ఆ రూపంలో ఎదుటి మనిషి సానుభూతిని, ప్రేమను సంపాదించాలని చూస్తాడు.. ఏ జ్వరమో వచ్చినప్పుడు అమ్మ చూపించే ప్రేమ కోసం, నాన్న కనబరిచే శ్రద్ధ కోసం పిల్లలు కూడా ఇలాంటి అబద్ధాలే చెబుతుంటారు. అందాల్సినంత ప్రేమ అందనప్పుడే చిన్నారులు ఇలాంటి వేషాలు వేస్తారు. ఇతనూ అంతే. చిన్నప్పటి అలవాటే పెద్దయ్యాకా కొనసాగుతున్నది. ఆత్మ విశ్వాసం లోపించడం, ఉద్వేగాల మీద అదుపు లేకపోవడం, అబద్ధాలు, లేనిపోని గొప్పలు, మనల్ని మనమే కాదు ఇతరులనూ నమ్మక పోవడం .. ఇవన్నీ మనలోని పసివాడి గావు కేకలే. చిన్నప్పటి చేదు అనుభవాలకు గుర్తులే. పాపం! శారీరక మానసిక హింసలు ఆ లేలేత బాల్యాన్ని ఎంత గాయపరిచి ఉంటాయో!
తీరని కోరికలు, తిరస్కరణ, అభద్రత, అపరాధభావం, ఆందోళన.. ఇవన్నీ మనిషితోపాటూ పెరిగి పెద్దవుతాయి. అమ్మానాన్నల ప్రేమకు నోచుకోనిపిల్లలు పెద్దయ్యాక సైతం.. ప్రేమ రాహిత్యంతో కుమిలిపోతుంటారు. కుటుంబానికి దూరంగా పెరిగినవారు సమూహాల్లోనూ ఒంటరిగా ఉంటారు. ఇదంతా లోలోపలి పసివాడి ఏడుపే! తనను గుర్తించమనీ, ప్రేమించమనీ, తన గాయాలకు మలాము పూయమనీ వాడు గొంతెత్తి పిలుస్తున్నాడు.
మీకు మీరే అమ్మానాన్నఇప్పటివరకూ జరిగిన నష్టం చాలు. ఇకనుంచీ మిమ్మల్ని మీరు పసిబిడ్డలా ప్రేమించండి. మీరు ఆకలి రుచి తెలిసిన బిడ్డ అయితే.. మీరే తినడం కాదు నలుగురికీ పంచడం ద్వారా మీలోని బిడ్డలో ఆత్మవిశ్వాసం నింపండి. మీలోని పసివాడికి బాల్యంలో ప్రేమ లభించకపోతే, మీపట్ల మీరు మరింత ప్రేమ కురిపించాలి, సమాజాన్నీ ప్రేమించాలి. ఓ పూట సెలవు పెట్టి అయినా సరే.. ఓ పుస్తకంలో మీకు గుర్తున్నంత వరకూ బాల్య జ్ఞాపకాలన్నీ రాసేయండి. బాల్యంలో మీరు అనుభవించిన కష్టాలు, కురిపించిన కన్నీళ్లు, గుక్కపెట్టి ఏడ్చిన సందర్భాలు, మౌనంగా బాధపడిన విషయాలు.. అన్నీ పొల్లుపోకుండా రాసుకోండి. కొందరు నిపుణులు ‘గైడెడ్ మెడిటేషన్’ ద్వారా కూడా బాల్యంపై పడిన మరకలను తొలగించే ప్రయత్నం చేస్తారు. బాల్యంలో మీకు బాగా ఇష్టమైన అభిరుచులను మళ్లీ మొదలుపెట్టండి. పాటలు పాడండి, ఆటలు ఆడండి, బొమ్మలు గీయండి.. మీలోని పసివాడిని మురిపించడానికి ఇదో మంచి మార్గం. బాల్య స్నేహితులతో కబుర్లూ అంతే ఉల్లాసాన్ని ఇస్తాయి. వీలైతే.. బాల్యంలోని కమ్మని జ్ఞాపకాలతో ముడిపడిన పల్లెనో, బడినో సందర్శించండి. బాల్యంలోని మధుర జ్ఞాపకాలనూ ఆ బిడ్డకు గుర్తుచేయాలి.
‘నిజమే. కొందరు వ్యక్తులు, కొన్ని సంఘటనలు, కొన్ని కష్టాలు పసివాడిగా ఉన్నప్పుడు నిన్ను ఇబ్బంది పెట్టి ఉండవచ్చు. అవేవీ పునరావృతం కానివ్వను. నీ మీద ఒట్టు!’ అని ఆ పసివాడిని ఒప్పించాలి. నమ్మకం పుట్టించాలి. ఆ మరుక్షణం నుంచీ.. మీరు వేరూ, ఆ పసివాడు వేరూ కానేకాదు! ద్వైతం తొలగిపోతుంది. అద్వైతమే స్థిరపడుతుంది. ఆ పసివాడు మీలో ఏకమైపోతాడు. మీరే ఓ పసివాడు అవుతారు. బాల్యం అందమైనదని అంటారు. జీవితమంతా బాల్యమే అయితే, ఇంకెంత ఆనందంగా ఉండాలీ!
ఇప్పటివరకూ జరిగిన నష్టం చాలు. ఇకనుంచీ మిమ్మల్ని మీరు పసిబిడ్డలా ప్రేమించండి. ‘నేనున్నా. తోడుంటా. నిన్ను కాపాడుకుంటా’ అని మనలోని బిడ్డకు భరోసా ఇవ్వాలి. మీరు ఆకలి రుచి తెలిసిన బిడ్డ అయితే.. మీరు తినడం కాదు నలుగురికీ పంచడం ద్వారా మీలోని బిడ్డలో ఆత్మవిశ్వాసం నింపవచ్చు. మీలోని పసివాడికి బాల్యంలో ప్రేమ లభించకపోతే, మీపట్ల మీరు మరింత ప్రేమ కనబరచాలి, సమాజాన్నీ ప్రేమించాలి.
ఆ ప్రభావాల కింద ఉన్నంత కాలం.. మన అసలు సిసలు వ్యక్తిత్వం మరుగునపడిపోతుంది. ముందు ఆ గాయాలకు కట్టుకట్టాలి. ఆ చేదు అనుభవాలను శుభ్రంగా రబ్బరుతో తుడిచేయాలి. కొందరు నిపుణులు ఇంకొంత లోతుకెళ్లి.. తల్లి గర్భంలో ఉన్నప్పటి ప్రభావాలు కూడా మనల్ని వెంటాడుతూ ఉంటాయని చెబుతారు. ఆత్మ విశ్వాసం లోపించడం,
ఉద్వేగాల మీద అదుపు లేకపోవడం, అబద్ధాలు చెప్పడం, లేనిపోని గొప్పలు చెప్పుకోవడం, మనల్ని మనమే కాదు ఇతరులనూ నమ్మక పోవడం .. ఇవన్నీ మనలోని పసివాడి గావు కేకలే.