మూలసుక్క పొడిసిపొడవంగానే మా పల్లెలో కట్టెల పొయ్యిమీద రొట్టెల సప్పుడు కునుకుబట్టిన చెవులకు డప్పు సప్పుడైతది.
గొరుకొల్లు పడమట పందిరెయ్యగానే పొలం బాట పట్టిన ఎద్దుల కాలిగిట్టల శబ్దం మా పల్లెను నిద్రలేపుతుంది.
తూర్పు కొండల నుంచి కరకరమంటూ పొద్దు పొడసూపగానే నెత్తిమీద సద్ది సంకలో సంటిపిల్లగానితో పాద జాడలవెంట మ్యాకపిల్లలు నడుస్తూ అడవితల్లిని నిద్రలేపుతాయి.
సద్దసేన్లో కలుపుదీయాలనో పత్తి మొగ్గలు తీయాలనో మా పల్లెతల్లులు సేనుకాడ ఇరగగాసిన జొన్నకంకులౌతారు.
గింజుకోని గంజితాగి పొద్దంతా తల్లిపిల్ల ఎంత రయ్యమైన చేస్తున్న పనిని కష్టమనుకోకుండా తిరిగే పొద్దుతిరుగుడు పువ్వులౌతారు.
సంటిపిల్లలుంటే యాప కొమ్మలకు కట్టిన పాతచీరలో పిల్లలు పొర్లుతుంటే గాలి దేవుడొచ్చిఊయలూపి మట్టిబిడ్డలమీద మమకారం చాటిపోతడు.
ఇంటి వాకిట్లో ఇరుసులిరిగిన బండిలా ముసలిపాణాలు పల్లెకు దిక్కుదివానమౌతాయి.
నాగలి కర్రు పొలం దున్నినట్టు కొడవలి వరికంకులను కోసినట్టుశ్రమజీవుల చెమటచుక్కలు కురిసే వానచినుకులౌతాయి.
అందరికీ నుదుటన రాతవుంటే ఒక్క రైతుకు మాత్రం కందిపోయిన అరచేతుల్లో జీవిత అద్దం కనిపిస్తుంది.
– అవనిశ్రీ 99854 19424