ఆధ్యాత్మిక, పౌరాణిక, చారిత్రక ధారావాహిక
జరిగిన కథ
శ్రీ మహా విష్ణువు తాను యాదాద్రి మీద కొలువు దీరానంటూ రామభట్టుకు స్వప్నంలో తెలియజేస్తాడు. స్వామి గురించి సార్వభౌముడికి తెలియజేయడానికి భువనగిరి కోటకు బయల్దేరుతాడు భట్టు. ఆ సమయంలోనూ, ఆ తర్వాత ఎన్నో ఆధ్యాత్మిక సంకేతాలు. అవన్నీ సార్వభౌముడిని ఉలికిపాటుకు గురిచేస్తాయి. నారసింహుడి ఆనవాళ్లను వెతికేలా ఉసిగొల్పుతాయి. ఆ ప్రయాణంలో యాదర్షి కొలిచిన యాదగిరీశుడిని దర్శించుకుని రాజధానికి తిరిగివస్తాడు త్రిభువనుడు. అంతలోనే ఎన్నో మలుపులు. చుట్టూ యుద్ధమేఘాలు కమ్ముకుంటాయి. ఆ సమయంలో నరసింహుడు అన్నీ తానై తన భక్తుడిని ముందుకు నడిపిస్తాడు.
తనకేసే వేగంగా దూసుకొస్తున్న గరుడపక్షిని తప్పించుకోవడం కోసం ఒక్కడుగు వెనక్కివేశాడు విష్ణువర్ధనుడు. ఒక్కసారిగా కిందికి వచ్చిన ఆ పక్షి విష్ణువర్ధనుడి తల చుట్టూ మూడుసార్లు తిరిగింది.
ఏం జరుగుతున్నదో తెలిసే లోపే గరుడపక్షి తన ముక్కున పట్టుకున్న రక్షాసూత్రాన్ని విష్ణువర్ధనుడిపైకి జారవిడిచింది.
చేతిలోపడిన ఆ సూత్రాన్ని చూసి ఆశ్చర్యపోయాడు. అది నరసింహస్వామి రూపు. దానికి కట్టిన పసుపుదారం!
దాన్ని తీసుకొని భక్తిగా కనులకు అద్దుకున్నాడు.
ఎందుకో, అతనికి తాను జన సంచారం లేని కొండమీద ఒక వనంలో ఉన్న భావన కలిగింది.
అసలు ఈ పక్షి ఎక్కడినుంచి వచ్చింది?
ఈ నరసింహ సూత్రాన్ని తనకెందుకు ఇచ్చింది? ఎందుకు?
విష్ణువర్ధనుడు ఈ విషయమై ఆలోచిస్తూ ఉండగానే, ఆ గరుడపక్షి ఎలా వచ్చిందో, అలాగే ఆకాశంలోకి వెళ్లిపోయింది.
అసలు తానెవరో, ఎందుకు ఈ యుద్ధ శిబిరంలో ఉన్నాడో, ఏమి జరిగిందో, ఏమి జరగనున్నదో, ఒక్కక్షణం అంతా మరిచిపోయాడు.
వడివడిగా అడుగులు వేసుకుంటూ ముందుకు కదిలాడు.
తనను అనుసరించి వస్తున్న మంత్రులను, దండనాయకులను ఆగిపొమ్మని సైగచేశాడు.
ఒక్కడే…
అలా నడుస్తూ వెళ్తున్నాడు.
నదీతీరంలో…
ఒక యువకుడు తపోముద్రలో ఉన్నాడు.
అతడిని సమీపించాడు విష్ణువర్ధనుడు.
అడుగుల సవ్వడికి తపోముద్రలో ఉన్న యువకుడు కళ్లు తెరిచిచూశాడు. లేచి నిలబడ్డాడు.
“ఎవరు నువ్వు?” తీక్షణంగా విష్ణువర్ధన మహారాజును చూస్తూ అడిగాడు.
“నేనెవరో నీకు తెలియదా?” తాను ఈ హొయసల సామ్రాజ్యానికి రాజునని గుర్తుకు తెచ్చుకొని మరీ చెప్పాడు.
“తెలియదు…” అన్నట్టుగా తల అడ్డంగా ఊపాడు ఆ యువకుడు.
“అసలు నువ్వెవరు?” అడిగాడు రాజు.
“నేనా? నన్ను తెలుసుకోవడం కోసమే కదా, చాలామంది చాలా రకాలుగా ప్రయత్నాలు చేస్తుంటారు” నిగూఢమైన విషయం చెప్తున్నట్టుగా అన్నాడా యువకుడు.
“నేనడిగింది, ఇతరుల గురించి కాదు. నీ పేరేమిటి? ఊరేమిటి?”
“నా పేరా? నరనారాయణ. నారాయణా అని పిలిస్తే పలుకుతాను” చెప్పాడు నారాయణ అనే ఆ యువకుడు.
“ఓహో సరే, నలుగురితోపాటు నారాయణ! నువ్వెవరైతే ఏమిటి? ఇక్కడేం చేస్తున్నావ్” గద్దించి అడిగాడు.
“నా మానాన నేను కళ్లు మూసుకొని తపస్సు చేస్తుంటే, నువ్వే నా దగ్గరికొచ్చి, నా ధ్యానాన్ని చెడగొట్టి, పైగా ఏం చేస్తున్నావ్… అంటావేమిటి?” అమాయకంగా మొహం పెట్టి అన్నాడతను.
“నా అనుమతి లేకుండా, నా రాజ్యంలోకి ఎవరూ అడుగుపెట్టడానికే వీల్లేదు. అది నరుడైనా, నారాయణుడైనా…”
విష్ణువర్ధనుడి మాటలు విని పగలబడి నవ్వాడు నరనారాయణ.
“ఏమిటీ? నరుడికీ, నారాయణుడికీ నీ రాజ్యంలో ప్రవేశం లేదని చెప్తున్నావ్. మరి ఈ నరనారాయణ ఎలా వచ్చాడనుకున్నావ్?”
‘అవును. ఎలా వచ్చాడు?
ఇతని పేరు తెలుసుకోవడానికీ ఎంతోమంది ప్రయత్నిస్తున్నారంటేనే తెలుస్తున్నది, ఇతగాడు శత్రుదేశపు రహస్య వార్తాహరుడని!’
ఈ ఆలోచన రాగానే, అతని రక్తం సలసల ఉడికిపోయింది.
“ఎంతధైర్యం ఇతనికి? ‘నరనారాయణ’ అనే పేరు విచిత్రంగా ఉంది. బహుశా పెట్టుడుపేరు అయ్యుండవచ్చు. శత్రువులు రకరకాల పేర్లతో చలామణీ కావడం కొత్త విషయమేమీ కాదు” అనుకుంటూ ఒరలోంచి సర్రున కత్తి లాగాడు బయటికి. అతని కంఠానికి ఆన్చి పెట్టాడు విష్ణువర్ధనుడు.
“ఇప్పుడు చెప్పు. నువ్వెవరో, ఎందుకొచ్చావో, నీ రూపం చూసి తాపసి అనుకున్నాను. నీ మాటలు విన్నాక, ఏదో మర్మం ఉందని అర్థమైంది. చెప్పు… నువ్వు భువనగిరి పాలకుడైన త్రిభువనమల్లుడి సేవకుడివి కదూ! మాకు కీడు తలపెట్టడం కోసమే ఇక్కడికొచ్చావు కదూ…” గట్టిగా ప్రశ్నించాడు.
“సగం సరిగ్గానే ఊహించావే. నిజమే నేను వచ్చింది త్రిభువనమల్లుడికి మేలు చేయడం కోసమే. నీకు కీడు చేయడానికి మాత్రం కాదు.” అన్నాడు నారాయణ.
“నా శత్రువుకు మేలు చేస్తే, అది నాకు కీడు కాదా?”
అడిగాడు విష్ణువర్ధనుడు.
“కానే కాదు. నన్ను నమ్మినవారికి నేను మేలు చేస్తాను. నమ్మని వారికి కీడు మాత్రం చేయను.”
“ఓహో! అంత గొప్ప
వాడివా? సరే, నన్ను గౌరవించలేదు. దానికి నువ్వు అనుభవిస్తావ్. కానీ నిన్ను నమ్మిన త్రిభువనుడిని కూడా ఏకవచనంలో, స్నేహితుడిలాగా సంబోధిస్తున్నావ్, ఏమిటీ అహంకారం?”
“అది అహంకారం కాదు. మమకారం. త్రిభువనుడిపైన నాకున్న ప్రేమ. అలా అని చెప్పి, నీపైన ద్వేషం లేదులే”
అంటూ ఒక్కక్షణం ఆగాడు.
“ఎందుకో తెలుసా? నా వస్తువొకటి నీ దగ్గర ఉంది. అందుకే…”
“అర్థం కాలేదు నారాయణా! నేను నిన్ను చూసిందే ఇప్పుడు. నీతో మాట్లాడిందే ఇప్పుడు. గతంలో నువ్వు నాకు తెలియనే తెలియదు. అట్లాంటిది నీ వస్తువు నా దగ్గర ఉండటమేమిటి?”
“నా కంఠానికి కత్తిపెట్టి పట్టుకున్నావ్. నీ చేతిని చూడు” అన్నాడు నారాయణ.
అప్పుడు చూసుకున్నాడు.
ఖడ్గం ఉన్న తన చేతి మణికట్టుకు చుట్టుకున్న సూత్రాన్ని, దానికున్న నరసింహుడి రూపును.
కత్తి వెనక్కి లాగి, ఒరలో పెట్టి, సూత్రాన్ని చేతిలోకి తీసుకున్నాడు.
“ఇది నీదా?”
“అవును నాదే”
“ఇది… ఇది గరుడపక్షి నాపైన జారవిడిచింది. నేను ఆరాధించే స్వామివారి రూపు ఉంది కనుక, దీనిని దేవుడిచ్చిన ‘కానుక’గా స్వీకరించాను” అంటూ ఆ రూపును కళ్లకు అద్దుకున్నాడు.
నరసింహుడి రూపు చెక్కి ఉన్న ఆ నాణెం చుట్టూ ఆవరించుకున్న కాంతిపుంజం విస్తారమై నలుదెసలా ప్రసరించింది.
ప్రహ్లాద! ప్రభుతాస్తి చేత్తవ వహారే స్సర్వత్రమే దర్శయ!
స్తంభేచైవ హిరణ్యకశ్యపు పురస్తత్రా విరాసీద్ధరిః
వక్షస్తస్య విదారయు న్నిజ నఖైర్వాత్సల్య మావేదయ
న్నార్తత్రాణ పరాయణ స్సభగవాన్నారాయణోమే గతిః ॥
శ్రావ్యంగా, సుమధుర సుస్వరయుక్తంగా వినిపించిన ఈ శరణాగతి స్తోత్రం విని, ఆశ్చర్యపడి అడిగాడు విష్ణువర్ధనుడు.
“నారాయణా! ఇక్కడ ఉన్నది మనిద్దరమే. కానీ, నేను అనలేదు. నీవూ అనలేదు. మరి ఈ మంత్రాన్ని ఎవరు పఠించారు?”
“నీవే పఠించావు”
“నేనా? అనలేదే!”
“పైకి అనలేదు. లోలోపల అనుకున్నావు. అది నాకూ వినబడింది. అనుకున్న నీకూ వినబడింది.”
“నేను మనసులో అనుకున్నానే అనుకుందాం. మరి నీకు ఎలా వినబడింది?” విస్మయంగా ప్రశ్నించాడు.
“సరే, ఈ మార్మిక సంవాదం వదిలిపెట్టు. నీ మాటలను బట్టి నువ్వొక మహారాజువని తెలుస్తున్నది. నీ మనసును బట్టి చూస్తే, నువ్వొక భక్తుడివని తోస్తున్నది. అవునా?” సూటిగా చూస్తూ అడిగాడు నారాయణ.
“అవును, కాదు అనేది ఇక్కడ అప్రస్తుతం. ఇంతకు నువ్వు నా శత్రువు త్రిభువనమల్లుడికి సంబంధించిన వాడివని అర్థమయింది. అవునా, కాదా?”
“కాదని ఎందుకంటాను? అవుననే అంటాను. త్రిభువనమల్లుడు నన్ను నమ్మాడు కనుకనే నేను ఇక్కడున్నాను. నీతో మాట్లాడుతున్నాను”
అప్పుడు పూర్తి స్పృహలోకి వచ్చాడు విష్ణువర్ధనుడు.
ఇతగాడు శత్రుపక్షానికి చెందినవాడినని బాహాటంగా ఒప్పుకొంటున్నాడు. కత్తిని కంఠానికి పెట్టినా, ఇసుమంత కూడా భయపడటం లేదు.
“నారాయణా! ఇప్పుడర్థమైంది. నువ్వు శత్రువు తరఫున పనిచేస్తున్న రహస్య వార్తాహరుడివి. నా గురించి, నా బలాబలాల గురించి తెలుసుకొని, త్రిభువనుడికి చేరవేసి నన్ను ఓడించాలని పథకరచన చేస్తున్నావ్. నిన్ను ఇక్కడినుంచి కదలనివ్వను” కోపంగా అన్నాడు.
“అంతేలే, నన్ను ఒకసారి చూసినవారు, ఇంక ఎక్కడికీ నన్ను పోనివ్వరు. అక్కడే ఉండిపొమ్మంటారు” నవ్వుతూనే అన్నాడు నారాయణ.
అప్పటికీ ఏమీ అర్థం కాలేదు విష్ణువర్ధనుడికి.
“అర్థం కాలేదు కదూ! నీకే తెలుస్తుంది. ఇంకా తెలియకపోతే నీ చేతిలో ఉందే, ఆ రూపు ఉన్న నాణేన్ని నుదుటికి ఆనించుకుంటే, అన్ని విషయాలూ స్పష్టంగా బోధపడతాయి.”
దాంతో కోపం వచ్చింది విష్ణువర్ధనుడికి.
“ఏమనుకుంటున్నాడు ఇతను? తన గుట్టు బయటపడిన తర్వాత కూడా, తననుంచి తప్పించుకోగలను అనుకుంటున్నాడా? నారాయణా! నీ మాటలబట్టి చూస్తే నాకు అర్థమైంది… నువ్వొక మాటల మాంత్రికుడివని. నా నుంచి తప్పించుకోలేవు. నిన్ను ఇక విడిచిపెట్టను” అంటూ కత్తిదూసి ముందుకొచ్చాడు.
అంతవరకూ నిలబడి మాట్లాడుతున్నవాడు కాస్తా, వేగంగా కదిలి నదీ ప్రవాహం వైపు నడిచాడు.
అటు పరవళ్లు తొక్కుతున్న నదీ ప్రవాహం. ఇటు కరవాలంతో తాను!
ఎటు పోగలడు?
అదేమిటి నదీ ప్రవాహం వైపు అడుగు వేస్తున్నాడు?
అటుపోయినా, భయపడి మళ్లీ ఇటు రావలసిందే. అలా చూస్తుండగానే, నారాయణ నదీ ప్రవాహంలోకి నడుస్తూ, నడుస్తూ అలా అదృశ్యమైపోయాడు.
కళ్లముందు జరుగుతున్నదేమిటో విష్ణువర్ధనుడికి ఏమీ అర్థం కావడం లేదు. తనకు భయపడి నీళ్లలో మునిగిపోయాడా? అతడిని అలా వెళ్లనివ్వకుండా ఆపి ఉంటే బాగుండేది. నిజానిజాలు రాబట్టి ఉంటే బాగుండేది. ఎంత పని జరిగింది?
అసలు ఎవరీ నరనారాయణ?
ఎవరు? ఎవరు? ఎవరు?
విష్ణువర్ధనుడి మనసంతా అల్లకల్లోలమైపోయింది.
నరసింహుడి రూపు తనకు గరుడపక్షి ఇవ్వడమేమిటి? ఈ నరనారాయణ అర్థం కాకుండా మాట్లాడి నీటిలో కలిసిపోవడం ఏమిటి?
ఆలోచిస్తూ, ఆలోచిస్తూ, చేతిలో ఉన్న నరసింహుడి రూపు ఉన్న నాణేన్ని నుదుటికి ఆనించుకున్నాడు.
కళ్లముందు వెలుగు కనిపించింది.
మాయపొరలు ఒక్కొక్కటిగా విడిపోతున్నట్టు అనిపించింది. నరనారాయణ మాటలు గుర్తుకొచ్చాయి.
త్రిభువనుడు నన్ను నమ్మాడు.
త్రిభువనుడు నన్ను నమ్మాడు.. అంటే.. త్రిభువనుడు నమ్మింది ఎవరిని?
సాక్షాత్తూ నరసింహుడిని. మరి తను నిత్యమూ ఆరాధించే స్వామి కూడా నరసింహస్వామే.
తన ‘మేలుకొటె’లో (మేల్కొటే, కర్ణాటక) కొలువైన నా స్వామి, తనను మేలుకొల్పడానికే ఇలా విచ్చేశాడా? ఆయనెవరో స్పష్టంగా తెలుస్తున్నది… మరి… ఇంతకూ నేనెవరిని?
ప్రజా పాలకుడినా? యుద్ధోన్మాదినా? దురాక్రమణదారునా?
నేను ఎందుకిలా మారిపోయాను? ఇప్పుడు నేను చేయవలసింది ఏమిటి? నా తండ్రీ, నరసింహస్వామీ! నన్నేం చేయమంటావయ్యా…
అలా పలవరిస్తూ… పలవరిస్తూ కుప్పకూలిపోయాడు విష్ణువర్ధనుడు.
* * *
కనులు తెరిచి చూస్తే, తన శిబిరంలో శయ్యపైన పడుకొని ఉన్నాడు తను. ఎదురుగా, తన భార్య శాంతలా దేవి. కన్నీటిబొట్టు ఆమె కనుకొలకుల నుంచి జారి, అతని నుదుటిపైన పడింది.
“దేవీ!” అన్నాడు నిస్సత్తువగా.
“నాకేం జరిగింది?”
(మిగతా వచ్చేవారం)
రచయిత : అల్లాణి శ్రీధర్
allanisreedharthewriter@gmail.com