‘నమస్తే తెలంగాణ, ముల్కనూరు ప్రజాగ్రంథాలయం’ సంయుక్తంగా నిర్వహించిన ‘కథల పోటీ-2021’లో రూ.5 వేల బహుమతి పొందిన కథ.
“అమ్మమ్మా! అటు చూడు. ఆ అంకుల్ చీర కట్టుకుని, చప్పట్లు కొట్టుకుంటూ.. అందరి దగ్గరా డబ్బులు అడుగుతూ ఇటే వస్తున్నాడు. నాకు భయమేస్తున్నది. వెంటనే కిటికీలు మూయి!” అంటూ.. చటుక్కున నా కొంగు చాటున దాక్కున్నాడు చింటు. అప్పటివరకు ట్రాఫిక్ సిగ్నల్ వైపు చూస్తున్న నా కళ్లు, ఆ అర్ధనారి వైపునకు మళ్లాయి. నా కళ్లకు అడ్డుగా వచ్చిన కన్నీటి చుక్కలను పక్కకు నెట్టేలోపే, కారు చక్రాలు గిర్రున తిరిగాయి. నా ఆలోచనలు, నన్ను గతంలోకి నెట్టాయి.
* * *
“ఏంటీ! చిన్న పిల్లాడని కూడా చూడకుండా అంతలా కొట్టాలా?!” అన్న నా అరుపు వినగానే..
“కొట్టాలా.. కొయ్యాలా?! ఈ నా కొడుకు, నాకున్న కాసింత పరువూ తీసేశాడు. ఈడి ఆడంగేశాలతో ఊళ్లో నా తల ఎక్కడ తాకట్టెట్టాలో, నాకెరుకైతలేదు. రేపటేల ఈడు నా కంటపడ్డాడో.. ఉప్పు పాతరేస్తా!” అంటూ తూగుతూ, మంచానపడ్డాడు నానిగాడి తాగుబోతు తండ్రి.
“ఆడి చేతులిరిగిపోను! పాపం నా చిన్ని తండ్రికెంత కష్టమొచ్చె. తొమ్మిది నెల్లు మోసిన నాకంటే, ఆ దేవుడు చేసిన గందరగోళంలో చిక్కుకొని తల్లడిల్లిపోతున్న ఆ పసివాడికే తెలుసు.. ఆ బాధెంతో!?.. ఆ బాధేంటో!?”.. అంటూ కన్నీరు
మున్నీరయ్యా..
* * *
“అమ్మమ్మా లే! ఇల్లొచ్చింది” అన్న చింటుగాడి అరుపు వినేదాక.. నా మనసు ఆ పాత రోజుల్లోనే చిక్కుకుంది. వెంటనే నన్ను నేను సముదాయించుకొని కారు దిగి, ఇంటి గుమ్మం వైపు అడుగులేశాను. మా అల్లుడు నా పాత బ్యాగు పట్టుకొని, నా ముందు అతి మర్యాదగా నడుస్తున్నాడు.
“ఏంటమ్మమ్మా! ఈ డొక్కు బ్యాగు పట్టుకొచ్చావు” అంటూ చింటుగాడు వెక్కిరించాడు. వాడికేం తెలుసు అది నానిగాడికి ఇష్టమైన బ్యాగని.
కవిత వంట పనుల్లో బిజీగా ఉంది. తనను చూసి..
“బాగున్నావా!” అని అడగలేను. ఎందుకంటే తన వాలిపోయిన ముఖం, పల్చబడిన జుట్టు, ఒంటిపైనున్న గాయాలు, ఆ విషయాన్ని స్పష్టంగా వివరిస్తున్నాయి. నన్ను చూసిన వెంటనే..
“అమ్మా! వంట తయారైంది. కాళ్లూ, చేతులు కడుక్కో!” అని లేని నవ్వును వెంబడేసుకొని చెప్పింది.
‘సరే!’ అంటూ తలూపడమే నా వంతయింది.
సూర్యుడు తల మీదికొచ్చి గంటయింది. పళ్లెం ముందు కూర్చున్నామో లేదో.. గుమ్మం నుంచి గయ్యుమంటూ కేకలు వినిపించాయి. అప్పులోడు కావచ్చు.. అరుపు వినగానే అల్లుడు అటకెక్కాడు. ఇంట్లో ఉన్న అల్లుడిని లేడని చెప్పి, కంచం ముందుకొచ్చింది కవిత. అప్పులోడేదో అన్నట్టున్నాడు. కవిత ముఖం కళ తప్పింది. అసలు ఇప్పుడు కాదు.. అల్లుడు దారి తప్పినప్పటి నుంచే, దాని జీవితంలో సొంత నవ్వులు దూరమయ్యాయి. ఏదో తిని, మంచం మీద కూర్చున్న నాకు.. నిద్ర ఎప్పుడు పట్టిందో ఆ దేవుడికే ఎరుక.
* * *
“వాని చేతులిరిగిపోను. పుట్టినరోజని కూడ చూడకుండా, వాతలొచ్చేటట్టు కొట్టిండు. వండిన అన్నమంతా చల్లగయ్యింది. నానీ.. లే! అన్నం తిందువ్. పొద్దున్నుంచి ఏం తినలే!”..
“అమ్మా! ఈరోజు నా పుట్టినరోజు కదా. ఏదైనా గౌనేసి నన్ను తయారుచేయవా!?” అంటూ బోరున ఏడ్చాడు.
వాడి బాధ చూసి.. కవిత తన గౌనిచ్చింది. అదేసుకొని, తిట్లతో బాధపడ్డ వాడి మనసుకు వాడే మందు రాసుకున్నాడు. పొద్దున లేచేసరికి వాడు కనిపించలేదు. ఊరంతా వెతికినా.. వాడి ఆచూకీ దొరకలేదు. కొడుకు పోయిన బాధకూడ లేకుండా.. తూగుతూ పన్నడు నా తాగుబోతు మొగడు.
* * *
సూర్యుడు మబ్బుల చాటున దాక్కోగానే.. నిద్ర లేవమంటూ గోల చేశాడు చంటిగాడు. ముఖంమీద నీళ్లు పోసుకొని, నా ముడతల ముఖానికి పౌడర్ అద్దుకున్నా. కవితతో బయటికెళ్లి చాలా రోజులయింది. అడగంగ అడగంగ.. అరగంటకు ఒప్పుకొన్నది. అల్లుడికి బయట ముఖం లేదు కాబట్టి.. మేం ముగ్గురమే బయల్దేరాం.
కవితకు ఒకప్పుడు షాపింగ్ అంటే చచ్చేంత ఇష్టం. తను పనిచేసే రోజుల్లో ఇంటికి వింత వింత సామాన్లన్నీ తీసుకొచ్చేది. నా తాగుబోతు భర్త, మందు దుకాణముందని ఈ మాయ మాటలోడికిచ్చి, దాని గొంతు కోసిండు. పెండ్లయిన నాలుగేళ్లకే అప్పులోళ్లకు దుకాణం అమ్మి.. అప్పటినుంచి కవిత కష్టంమీద బతుకుతూ, దాని బతుకును ఆగమాగం చేస్తున్నడు.
భానుడు సెలవంటూ, పడమటి దిక్కుకు పోతున్నడు. ఆటో పొద్దునాగిన ట్రాఫిక్ సిగ్నల్ దగ్గర ఆగింది. పొద్దున చింటుగాడికి కనిపించిన ఆ అర్ధనారి కోసం నా కళ్లు వెతుకుతున్నాయి.
“అమ్మమ్మా! ఆ అంకుల్ అక్కడే ఉన్నాడు!” అంటూ నా కొంగు చాటున దాక్కున్నాడు చింటు. వెంటనే నా కళ్లు.. ఆ దిక్కుకు మళ్లాయి. ఉండబట్టలేక.. నా పాదాలు ఆ వైపుగా కదిలాయి. సరాసరి వెళ్లి ఆ వ్యక్తి ముందు నిల్చున్నాను. నన్ను చూసిన వెంటనే..
“అమ్మా!” అంటూ.. నా మీద పడి ఏడ్చింది ఆ
అర్ధనారి.
‘నాని గాడేనా?!.. అవును వాడే!’.. ఒక్కొక్కటిగా దాచుకున్న నా కన్నీటి చుక్కలు, సంద్రంలా నేలను తాకాయి. చుట్టూ ఉన్న అన్ని కండ్లూ మమ్మల్ని వింతగా చూస్తున్నాయి. అదేదో.. వాళ్ల బిడ్డలను వాళ్లెప్పుడూ కౌగిలించుకోనట్టు. ఆ కండ్ల మధ్యలోంచి కవిత మా దగ్గరికి వచ్చి, తను ఏడుస్తూ మమ్మల్ని ఓదార్చింది. అదంతా చూస్తూ చింటు ఓ పక్కనే ఆగిపోయాడు.
మా కన్నీళ్లకు కరిగిపోయిన ఆకాశం, తన నల్లని మబ్బులను కరిగించి.. ఒక్కసారిగా మాపై నీళ్లు గుమ్మరించింది. ఆ చినుకులు మా కన్నీటి చినుకులను తమలో కలుపుకొన్నాయి. ఆ వర్షంలో తడుస్తున్న మమ్మల్ని, నానిగాడు తన ఇంటికి రమ్మన్నాడు. అలా.. మా గమనం మారింది.
నేను నానిగాడి చేతులు పట్టుకొని ధైర్యంగా ముందు నడుస్తుంటే, మా వెనక చింటుగాడు వాళ్లమ్మను పట్టుకొని భయంగా నడుస్తున్నాడు. “అమ్మా! ఇదే మా ఇల్లు” అంటూ లోపలికి తీసుకెళ్లాడు నాని.
* * *
ఇల్లు చాలా విశాలంగా ఉంది. ఎక్కడ చూసినా పుస్తకాలే. డజనుకుపైగా కుర్చీలు, ఓ దిక్కున సిమెంటు గోడకు వేలాడుతున్న నల్ల బోర్డు, రంగురంగుల పేపర్లు, మరెన్నో ఆట వస్తువులు. ఆ ప్రదేశం విద్యార్థులు లేని పాఠశాలలా ఉంది.
“నానీ! ఇది ఇల్లా? బడా?” అంటున్న నా మాట ముగిసేలోపే..
“అమ్మా! ఈ పాఠశాలే నా ఇల్లు. నాలాంటి వారెందరికో, ఇక్కడే నేను చదువు నేర్పిస్తున్నాను”.. అన్న వాడి మాటలు వింటుంటే, గర్వం నా మనసును తాకింది.
“ఎక్కడిదాకా చదువుకున్నావురా?” అంటూ కవిత నా మనసులో మాటనడిగింది.
“అక్కా! ఈ సమాజం నన్ను నాలా ఉండనివ్వలేదు. చదవనివ్వలేదు. అబ్బాయిలా చదువుదామంటే, అవహేళన చేశారు. అమ్మాయిలా చదువుదామంటే అవమానించారు. కూటికి కూడా డబ్బులుండేవి కాదు. పని చేస్తానంటే పనిచ్చేవారు కాదు. అందుకే అడుక్కుంటూ నాలాంటి పిల్లలకు, పెద్దలకు నాకు వచ్చిన చదువు నేర్పిస్తున్నాను”.. అంటూ కన్నీరు కారుస్తున్న నాని మాటలు విని..
“మామయ్య! సారీ! ఏడ్వకు!” అంటూ వాడి చిట్టి చేతులతో నానిగాడి కన్నీరు తుడిచాడు చింటూ. ఆ చిట్టి చేతులు తాకగానే వాడి కన్నీళ్లు.. ఆనందబాష్పాలుగా మారాయి.
‘నానిగాడికి పుస్తకాలంటే చచ్చేంత ఇష్టం. ఎంత పెద్ద లెక్కనైనా చిటికెలో చేసేవాడు. అలాంటిది పదహారో ఏటే.. పదో తరగతి మధ్యలోనే ఆపేసి, ఇక్కడికొచ్చి పడరాని పాట్లుపడ్డాడు. అయినా మంచిదే అయింది. లేకుంటే వాడి తాగుబోతు తండ్రి, వాడిని బతకనిచ్చే వాడా?’.. నా మనసులోని ఎన్నో ఇరుకైన ప్రశ్నలు ఒక్కొక్కటిగా నన్ను పలకరించి మాయమవుతున్నాయి.
వచ్చి రెండు గంటలైనా కాలేదు. కవిత కండ్లు మాటిమాటికీ గడియారం వంక చూస్తున్నాయి.
“ఏంటక్కా? అప్పటినుంచి ఆ గడియారం వైపే చూస్తున్నావు” అన్న నాని మాటలు పూర్తికాకముందే.. కవిత ఫోన్ జుమ్మని మోగింది. చింటుగాడు వెంటనే ఫోనెత్తి, స్పీకర్ ఆన్ చేశాడు.
“ఏమేవ్? ఎక్కడున్నవ్? మీ అమ్మ ఏడికి తీసుకెళ్లింది. అరగంటలో ఇంటికాడ లేకుంటే.. కాళ్లి
రగ్గొడుతా!” అంటూ మొత్తుకుంటున్నడు. ఆ మాటలు వినగానే.. ఒక్కసారిగా తేరుకొని తొందరగా ఫోన్ ఆఫ్ చేసింది కవిత.
“అమ్మా! నీ చేతి చాయ తాగి ఎన్ని రోజులయింది. ఒక్కసారి చేయవా!?” అంటూ వంటగదిలోకి తీసుకెళ్లి..
“అమ్మా! నిజం చెప్పు. అక్క.. బావగారికి ఎందుకు భయపడుతుంది. అది సంతోషంగా లేదా!?” అంటూ ప్రశ్నల వర్షం కురిపించాడు నాని. నా కంటికి అలుముకున్న తడిని తుడిచి, కవిత కన్నీటి గాథను వివరించాను. కనీసం ఈ జవాబులతోనైనా తన జీవితానికి సమాధానం దొరుకుతుందని అనుకున్నా.
అప్పటినుంచి కవిత ఫోన్ మోగుతూనే ఉంది. దాని ముఖంలో క్షణక్షణానికి ఆందోళన ఎక్కువైపోతున్నది.
“అక్కా! ఎందుకంత భయం? నా చేయి పట్టుకుని ధైర్యం నేర్పిన రోజులు మరిచిపోయావా? నేను మీతో వచ్చి, బావగారికంతా చెబుతాను” అంటూ కవితకు భరోసా ఇచ్చాడు నాని.
నిజమే! కవిత ఒకప్పుడు ధైర్యవంతురాలే. కానీ, తన బాధను ఇతరులతో పంచుకునే ధైర్యం దానికి లేదు. ప్లాస్టిక్ నవ్వులతో తన కన్నీటి కథలను దాచిపెడుతుంది. పెళ్లి కొడుకు నచ్చలేదని, వాళ్ల నాన్నకు ధైర్యంగా చెబితే.. ఆ తాగుబోతు కుటుంబానికిచ్చి తగవులతో జీవితాన్ని గడపమని పంపాడు ఆ కసాయి తండ్రి. తనవల్ల తన కూతురికి జరిగిన అన్యాయం తెలుసుకునే లోపే.. తన ఊపిరాగిపోయింది.
* * *
మబ్బుల మధ్యనుంచి వెన్నెల దర్శనమిచ్చింది. ఆకాశానికి ఆయాసమొచ్చి వర్షాన్ని వెనక్కి పిలిచినట్టుంది. “అమ్మా! ఇక వెళ్దామా?” అంటూ కవిత తన కంగారులో ముప్పావువంతు నాకిచ్చింది. మా కంగారును చూసి, నాని మా వెంట రావడానికి సిద్ధమయ్యాడు. కండ్లకు కాటుక పెట్టుకొని, ముఖాన్ని స్కార్ఫ్తో దాచుకున్నాడు. మా అడుగులు గుమ్మం బయటికి కదిలాయి.
బయట రోడ్డంతా బురదతో నిండిపోయింది. ఆటో ఎక్కిన అరగంటకు ఇంటి ముందర దిగాం. వాకిట్లోనే మందు పరిమళం మా ముక్కునంటుకున్నది. గేటు చప్పుడు కాగానే.. తిట్ల పురాణం మా చెవికంటుకున్నది. ఆ అరుపులు వినగానే కవితకు భయం పట్టుకున్నది. చింటుగాడు నా చేయిని గట్టిగా పట్టుకుని ఏడుస్తున్నాడు.
కవిత చేయి పట్టుకుని గుమ్మం వైపు కదిలాడు నాని. వాడి అడుగుజాడల్లో మా పాదాలు కదిలాయి. గుమ్మంలోకి వెళ్లగానే.. ఆ తాగుబోతు గుర్రుమంటూ దానిమీదికి చేయిలేపాడు.
“ఆపు బావా!” అంటూ తన ముఖానికి ఉన్న స్కార్ఫ్ను తీసేశాడు నాని. వాణ్ని చూడగానే తాగిందంతా దిగినట్టుంది. ఒక్కసారిగా బిక్కముఖం వేశాడు చింటుగాడి తండ్రి.
“బావా! నేను నీ బావమరిదిని. చిన్నప్పడే ఇంటినుంచి పారిపోయాను. ఈరోజు వీళ్లకు కనిపించాను. ఇక మీదట తాగి ఇలా రచ్చ చేస్తే బాగుండదు” అని కాస్త గట్టిగానే చెప్పాడు నాని.
“ఎవడ్రా.. నీకు బావా?! ఇట్లాంటి ఆడ-మొగ కానోణ్ని ఇంటికి తీసుకొచ్చి, నా మీదికే పంపుతావా!” అని నానిగాడిని అనరాని మాటలంటూ, వాడి మీదికి చెయ్యెత్తాడా మూర్ఖుడు.
తమ్ముడి మీద చేయి పడగానే.. కవిత మరిచిపోయిన కోపమంతా ఒక్కసారిగా బయటికి తెచ్చి, ఆ నీచుణ్ని ఒక్క తన్ను తన్నింది.
“అరేయ్! నువ్వు నా తమ్ముడిని ఆడ-మొగ కానోడంటావా? మరి పదేండ్ల నుంచి ఆడదాని జీతంమీద ఆధారపడ్డ నిన్నేమనాలి? నువ్వు మారుతావన్న ఆశ.. ఎప్పుడో చచ్చిపోయింది. ఇక ఇప్పటినుంచి నీ బతుకు నీది.. నా బతుకు నాది” అంటూ వీరనారిలా మమ్మల్ని ఒప్పించి బయటికి కదిలింది.
అవును నిజమే! ఎప్పుడూ తాగుతూ పెళ్లాం – బిడ్డలను చూసుకోనోడు.. పదేళ్లుగా ఇంటికి ఒక్క రూపాయీ తేనోడు.. దాని బతుకును ఆగమాగం చేసినోడు.. మగాడు ఎలా అవుతాడు? దాని జీవితమంతా గొడవలతోనే గడిచింది. ఇప్పుడు ఆ గొడవల నుంచి బయటపడాలని అనుకుంటున్నది. ఇప్పుడు కూడా నేను వద్దంటే.. దాని జీవితం నాలానే అవుతుంది. సమాజం దాన్ని భర్త వదిలేశాడని అనుకున్నా.. అది భయాన్ని వదిలేసిందని మాకు తెలుసు.
నలుగురం కలిసి నానిగాడి ఇంటికి బయల్దేరాం. నా దగ్గరున్న డబ్బులతో నానిగాడి ఇంటిని బాగుచేశాం. కింద టిఫిన్ బండి పెట్టాం. పైన ఓ తరగతి గదితోపాటు మరెన్నో మంచి మంచి పుస్తకాలను ఏర్పాటుచేశాం. ఇకనుంచి వాడు అడుక్కోవాల్సిన అవసరం లేదు. కవిత తన కాళ్లమీద తాను నిల్చుంది. తను ఎన్నో ఏళ్లుగా సంపాదిస్తున్నా.. ఇప్పుడే తన కాళ్ల మీద తాను నిల్చుంది. తొందరగానే టిఫిన్ బండి, హోటల్గా మారింది. నానిలాంటి వారెందరో ఇప్పుడక్కడ పనిచేస్తూ చదువుకుంటున్నారు. వాళ్లందరికీ నేను అమ్మనయ్యాను. వాళ్లు నాకు బిడ్డలయ్యారు. ఇదంతా ఫొటోలోంచి చూస్తూ.. నానిగాడి తండ్రి ఆనందబాష్పాలతో ఆనందపడ్డాడు.
(ఆనందం + విషాదం = జీవితం)
మండ శ్రీకర్ స్వస్థలం వరంగల్ జిల్లా కమలాపూర్ మండలం వంగపల్లి గ్రామం. తల్లి దండ్రులు మండ మంజుల – సాంబయ్య. 21 అగస్టు, 1999న జన్మించిన శ్రీకర్, కరీంనగర్లోని ధన్గర్వాడి ప్రభుత్వ పాఠశాలలో చదువుకున్నారు. ప్రస్తుతం నర్సంపేట బిట్స్ కళాశాలలో బీటెక్ (సివిల్) చివరి సంవత్సరం చదువుతున్నారు. తొలి రచన ‘మరో ప్రపంచం పిలిచింది’.. గతేడాది ‘నమస్తే తెలంగాణ – ముల్కనూర్ ప్రజా గ్రంథాలయం’ నిర్వహించిన కథల పోటీలో బహుమతి గెలుచుకున్నది. ఇది (అర్థనారి) రెండో రచన. 2016లో ఈనాడు పత్రిక నిర్వహించిన డా. బీఆర్. అంబేద్కర్ వ్యాసరచన పోటీలో (ఉమ్మడి కరీంనగర్) స్థాయిలో ప్రథమ బహుమతి గెలుచుకున్నారు. పాఠశాల స్థాయిలో అనేక వ్యాసరచన పోటీల్లో పాల్గొని, బహుమతులు అందుకున్నారు. తాను చదువుకున్న కరీంనగర్ మంకమ్మతోటలోని ధన్గర్వాడి ప్రభుత్వ పాఠశాలకు ఈ కథ ద్వారా కృతజ్ఞతలు చెబుతున్నారు శ్రీకర్.
మండ శ్రీకర్
77998 13109