పెండ్లి, పిల్లలు అంటే హీరోయిన్గా కెరీర్కు శుభం కార్డు పడినట్టే అనుకునేవారు ఇంతకు ముందు. కానీనేటితరం కథానాయికలు అందుకు భిన్నం. కుటుంబం కుటుంబమే, కెరీర్ కెరీరే అన్నది వీళ్ల లెక్క. కథానాయిక శ్రియ శరణ్ అభిప్రాయమూ అదే. కాబట్టే, కూతురు పుట్టాక కూడా సినిమాలకు దూరం కాలేదు. నిజానికి, అంతకుముందు కంటే మరింత నాజూగ్గా కనిపిస్తూ ప్రేక్షకుల్ని ఆశ్చర్యపరుస్తున్నారు. ప్రెగ్నెన్సీలో పెరిగిన బరువు, మాతృత్వం తర్వాత ఎదురైన సవాళ్లు, పిల్లల పెంపకంలో తల్లిదండ్రుల పాత్ర, తిరిగి తాను మునుపటిలా తయారుకావడం వెనుక ఉన్న రహస్యం… ఇలా అనేక విషయాలను ఒక ఆంగ్ల పత్రికకు ఇచ్చిన ఇంటర్వ్యూలో పంచుకున్నారు. ఆ విశేషాలు సంక్షిప్తంగా..
ప్రెగ్నెన్సీ అనగానే చాలా మంది బరువు గురించి మాట్లాడతారు. అవును నేను కూడా ఆ సమయంలో బరువు పెరిగాను. అయితే మా డాక్టర్ నన్ను వేయింగ్ మెషీన్ వైపు వెళ్లనివ్వలేదు. ‘నువ్వు యాక్టర్వి. తప్పకుండా బరువు గురించి ఆలోచిస్తావు.. కాబట్టి ఆ ప్రయత్నం వద్దు’ అనేవారు. అయితే ఆ సమయంలో నేను యోగాతో పాటు కథక్ నృత్యం సాధన చేశాను.
రాధను పెంచుతూ పెంచుతూ చాలా విషయాలు తెలుసుకున్నా. ఇది ఇలా చేయొద్దు.. అది అలా చేయొద్దు.. అని చెబితే పిల్లలకు తలకెక్కదు. అదే కథల రూపంలో చెబితే చక్కగా అర్థం చేసు కుంటారు. ఏనుగు, డాక్టర్, అరటి పండ్లు.. ఇలా రకరకాల పాత్రలతో కథ అల్లుతాను. ఒళ్లో కూర్చోబెట్టుకుని గోరుముద్దులు తినిపిస్తూ చెబుతాను.
సినిమాల్లో ఎంత బిజీగా ఉన్నా, పాప కోసం సాధ్యమైనంత తొందరగా ఇంటికి వస్తున్నా. తనను నడకకు తీసుకెళ్తాను. మా ఇద్దరికీ ఖాళీ దొరికినప్పుడు వ్యవసాయ క్షేత్రానికి వెళ్తాం. ప్రకృతిలో మమేకం కావడం ఇప్పటినుంచే నేర్పించాలి. దాతృత్వం కూడా ఎవరో చెబితే రాదు. మనం ఆచరించి చూపాలి. మాలాగే రాధకు కూడా నలుగురితో పంచుకునే స్వభావం రావాలని నా కోరిక. క్షమాగుణమూ ఉండాలి.
రాధ అమ్మకూచి. అలా అని నా కోసం మారాం చేయదు. నేను పనిమీద వెళ్లినా అర్థం చేసుకుంటుంది. వాళ్ల నాన్న దగ్గరో, అమ్మమ్మ దగ్గరో ఆడుకుంటుంది. బయటి నుంచి రాగానే పరిగెత్తుకుంటూ వచ్చి కౌగిలించుకుంటుంది. ముద్దులు పెడుతుంది. ఆ ప్రేమనూ, సంతోషాన్నీ దేనితోనూ పోల్చలేం.
గర్భిణులకు తీపి, పులుపు, కారం.. ఇలా రకరకాల రుచులు తినాలనే కోరిక కలుగుతూ ఉంటుంది. నాకైతే రోజూ దోశలు కావాలనిపించేది. దీంతో, నేనే వేయడం నేర్చుకున్నా. అప్పట్లో నేను, ఆండ్రీ బార్సిలోనాలో ఉండేవాళ్లం. అందులోనూ లాక్డౌన్. ఇంటిమీద బెంగగా ఉండేది. దక్షిణాది వంటలు బాగా గుర్తొచ్చేవి. మా అమ్మ ఎలాగోలా మసాలాలు పంపింది. దాంతో వంటకు కొత్త రుచి వచ్చింది. ఎక్కువగా, ఆరోగ్యకరమైన ఆహారమే తినేదాన్ని. అయినా డెలివరీ సమయానికి 20 కేజీలు పెరిగాను.
‘మునుపటికన్నా నాజూగ్గా కనిపిస్తున్నారే’ అని అడుగుతూ ఉంటారు చాలామంది. ఆ మార్పు అంత సులభం కాదు. ఒకపక్క ‘దృశ్యం 2’ మొదలైంది. మరోపక్క ‘కబ్జా’ చిత్రానికీ సంతకం చేశాను. ఈ మూవీ కోసమైతే ఏడు నెలల్లో పదిహేను కిలోలు తగ్గాను. మిగతా అయిదు కిలోలు వదిలించుకోవడం మాత్రం కష్టమైంది. డ్యాన్స్, యోగా ఇందుకు సాయపడ్డాయి.
డెలివరీ తర్వాత కొందరు కాస్త డిప్రెషన్కు గురవుతారు. నాకూ ఆ లక్షణాలు ఉండేవి. మన శరీరం మరో మనిషిని తయారు చేస్తుంది. కొన్నాళ్లకు ఆ జీవి మన లోపల ఉండదు. ఆ సమయంలో హార్మోన్లు కాస్త అటూ ఇటూ అవుతాయి. అందులోనూ పాపకు ఏడో నెల పడగానే.. నాకు కొవిడ్ సోకింది. రెండు వారాలపాటు బిడ్డకు పాలివ్వలేని పరిస్థితి. నా నిస్సహాయ స్థితిని తలుచుకుని ఎన్నిసార్లు ఏడ్చానో.
బిడ్డ పెంపకంలో ఇద్దరం సమాన బాధ్యత తీసుకుంటాం. నిజానికి, పసిపిల్లల విషయంలో తల్లి పాత్రే ఎక్కువ. పాప పుట్టాక ఆండ్రీ దాదాపు ఏడాది సమయాన్ని కూతురికోసం కేటాయించాడు. బార్సిలోనాలో ఉన్నప్పుడు ఇద్దరం పాపను బాగా చూసుకునేవాళ్లం. అయితే ఈ మధ్య రాధ విషయంలో మా మధ్య వాదనలు జరుగు తున్నాయి. తను పాపతో ఇంకాస్త సమయం గడిపితే బావుంటుందని నేనంటాను. తనకేమో రోజుకు పదహారు గంటల పని. కుదరడం లేదు.
మా ఆయన రష్యన్. నేను భారతీయురాలిని. ఇద్దరం వేరు వేరు సంస్కృతుల నుంచి వచ్చినా పరస్పరం అర్థం చేసుకుంటూ.. ఒకర్నొకరు గౌరవించుకుంటాం. తను నా కోసం శాకాహారిగా మారిపోయాడు. గుడికి కూడా వస్తాడు. పాపకు పేరు పెట్టాలనుకున్నప్పుడు రెండు సంస్కృతులకూ సమ ప్రాధాన్యం ఉండాలనుకున్నాం. రాధ అంటే ప్రాచీన రష్యన్ భాషలో ‘సంతోషం’ అని అర్థం. మా రాధకు ఇప్పుడు మూడేండ్లు. హిందీ గడగడా మాట్లాడుతుంది. రష్యన్ తరగతులకూ వెళ్తున్నది. వాళ్ల నాన్నలాగే క్రీడలంటే చాలా ఇష్టం. ఇంగ్లిష్ కూడా వచ్చు. పుట్టింది స్పెయిన్లో కాబట్టి, స్పానిష్ కూడా నేర్పించాలను
కుంటున్నాం.