బాల్యంలో నాన్న సూపర్ హీరో. కాలేజీ దశలో మంచి స్నేహితుడు. పెద్దయ్యాక అనుభవాల దిక్సూచి. నాన్న చేయి పట్టుకుంటే చిన్న పిల్లలం అయిపోతాం.నాన్న ఉన్నాడంటేనే కొండంత ధీమా. నాన్న లేని జీవితం చుక్కాని లేని నావ. ఆ లోటును ఏ సంపదా పూడ్చలేదు. ఇటీవలే,చెట్టంత తండ్రిని పోగొట్టుకున్నారు హీరో నిఖిల్ సిద్ధార్థ్. ‘నా జీవితంలో రెండు భాగాలు.. నాన్న ఉన్నప్పుడు, నాన్న తర్వాత’అంటూ తండ్రి శ్యామ్ సిద్ధార్థతో గడిపిన మధుర క్షణాలను నెమరేసుకున్నారు నిఖిల్.
(నేడు ఫాదర్స్ డే)
స్టార్ హీరోకైనా, సాధారణ మనిషికైనా సూపర్ స్టార్ నాన్నే. ఒక్కో సందర్భాన్ని బట్టి ఆయనలోనే పవర్ స్టార్, రెబెల్ స్టార్ బయటికి వస్తుంటారు. మా నాన్నలోని సూపర్స్టార్ను నేను చిన్నప్పుడే చూశాను. ఓ సారి మేం ట్రెయిన్లో ఊటీ వెళ్తున్నాం. కొందరు ఆకతాయిలు మా పక్క సీట్లలో ఉన్న అమ్మాయిల గురించి అసభ్యంగా మాట్లాడారు. వాళ్లు నలుగురున్నారు. నాన్న ఒక్కరు. అయినా సరే వాళ్లతో గొడవపడ్డారు. మరో స్టేషన్ రాగానే వాళ్లను ట్రెయిన్లోంచి దింపేశారు. ఆ అమ్మాయిలు నాన్న దగ్గరికి వచ్చి థ్యాంక్స్ చెప్పారు. అప్పుడు నాన్నను చూస్తే నాకెంత గొప్పగా అనిపించిందో!
ఆ ప్రేమ గొప్పది
నాన్న చేతిదెబ్బ రుచి చూడని బాల్యం బాల్యమే కాదు. అందుకేనేమో ఆయన మందలించిన సంఘటనలూ నాకు మధురంగా అనిపిస్తాయి. నేను అయిదో తరగతి చదువుతున్నప్పుడు, ఒకసారి నాన్న చూడకుండా ఆయన కారు తాళం తీసుకెళ్లి స్టార్ట్ చేసి రోడ్డెక్కాను. నేరుగా తీసుకెళ్లి ఓ స్తంభానికి గుద్దాను. ఆ విషయం తెలిసి నాన్న నా వీపు విమానం మోత మోగించారు. ఇలాంటిదే మరో సంఘటన ఉంది. ఇంజినీరింగ్లో ఉన్నప్పుడు బైక్మీద వెళ్తూ కిందపడ్డాను. బాగా దెబ్బలు తగిలాయి. నాన్నకు విషయం తెలిసింది. వెంటనే నా కోసం ఓ కారు కొన్నారు. తాళాలు చేతికిస్తూ ‘ఇకనుంచి బండి మీద వెళ్లొద్దు. దీన్నే వాడుకో..’ అని చెప్పారు. నాన్న నాకిచ్చిన పెద్ద సర్ప్రైజ్ అది.
అచ్చం నాన్నలాగే
నాన్నకు సినిమాలంటే చాలా ఇష్టం. ఎన్టీఆర్, ఏఎన్నార్లకు పెద్ద ఫ్యాన్. ఏ కాస్త ఖాళీ దొరికినా ఏదో ఒక సినిమా చూసేవారు. ఇక ఆదివారాలైతే చెప్పక్కర్లేదు. ఒకే రోజు రెండు మూడు సినిమాలు చూసేవారు. మమ్మల్నీ తీసుకెళ్లేవారు. నా చిన్నప్పుడు ‘ఒరేయ్! నిన్ను బిగ్స్క్రీన్ మీద చూడాలనుందిరా! నటన చాలా గొప్ప కళ. సినిమా తీయడం ఇంకా పెద్ద కళ’ అనేవారు. ఆ మాటలు నా మనసులో నాటుకుపోయాయి. ఎలాగైనా సినిమాల్లో చేయాలని అనుకునేవాణ్ని. నాన్నలాగే నాకూ సినిమాలంటే పిచ్చి. చిన్నప్పుడు బాగానే చదివినా, ఇంజినీరింగ్కి వచ్చాక సినిమా పిచ్చితో క్లాసులు ఎగ్గొట్టి అవకాశాల కోసం తిరిగేవాణ్ని. దాంతో అటెండెన్స్ సరిపోలేదు. ‘నిన్ను డిటెయిన్ చేస్తాం. పరీక్షలు రాయనివ్వం’ అన్నారు కాలేజీ వాళ్లు. పేరెంట్స్ మీటింగ్లో అయితే ‘మీ అబ్బాయిని మేం ఎప్పుడూ చూడలేదే’ అని ఫిర్యాదు చేశారు. కానీ నాన్న నా ప్రయత్నాన్ని అర్థం చేసుకున్నారు. అందుకే, ‘మా వాడికి ఆరోగ్యం బాలేక రాలేదు లెండి’ అని సర్దిచెప్పి నన్ను గట్టెక్కించారు. నా హావభావాల మీదా నాన్న ప్రభావం చాలా ఉంది. స్క్రీన్ మీద నన్ను నేను చూసుకున్నప్పుడు.. అరె! ఈ వ్యక్తిని ఎక్కడో చూశానే అనిపిస్తూ ఉంటుంది.
నచ్చిన సినిమా
సినిమాల్లోకి వద్దామనుకున్నప్పుడు నాన్న ఇచ్చిన మద్దతు చాలా విలువైంది. ఎప్పుడూ నన్ను నిరుత్సాహ పరచలేదు. ‘ఒక రెండేళ్లు నీకిష్టమైంది ప్రయత్నించు. మరీ కుదరకపోతే వేరే ఏమన్నా చేద్దువుగానీ’ అనేవారు. ‘హ్యాపీ డేస్’ రిలీజ్ అయినప్పుడు తెర మీద నన్ను చూసి ఆయన కళ్లలో ఆనందబాష్పాలు. సినిమా అయిపోగానే గట్టిగా కౌగిలించుకున్నారు. ఆ ఆలింగనం ఎప్పటికీ మర్చిపోలేను. ఒకసారి నా సినిమా ఆడుతున్న థియేటర్కు వెళ్లారు నాన్న. ఐదోవారం అనుకుంటా. బాగా రష్ ఉందట, టికెట్లు బ్లాక్లో అమ్ముతున్నారట. అక్కడినుంచే ఆయన నాకు ఫోన్ చేశారు.. ‘ఒరేయ్… నీ సినిమా టికెట్లు బ్లాక్లో అమ్ముతున్నారు తెలుసా…’ అంటూ. ఆ గొంతులో ఎంత సంతోషమో! ఎంత గర్వమో! నాన్నకు బాగా నచ్చిన నా సినిమా.. ‘కార్తికేయ’. ‘కార్తికేయ 2’ కూడా చూస్తే బాగుండేది.
రోజూ ఓ ముద్దు
మాది మహబూబ్నగర్ జిల్లా గద్వాల. వ్యవసాయ కుటుంబం. నాన్నకు చదువంటే ప్రాణం. పుస్తకాలు అరువు తెచ్చుకొని నోట్సులు రాసుకుని మరీ చదివేవారు. ఇంటర్మీడియెట్లో స్టేట్ సెకండ్ వచ్చారు. ఇంజినీరింగ్లోనూ రికార్డే. చదువు మీద ఇష్టంతోనే వివిధ విద్యాసంస్థల్ని నెలకొల్పారు. కొన్ని వేలమందికి
దిశా నిర్దేశం చేశారు. కుటుంబం కోసం కూడా చాలా కష్టపడ్డారు. కానీ మేం కెరీర్లో స్థిరపడే సమయానికి ‘కార్టికో బేసల్ డీ జనరేషన్’ అనే అరుదైన వ్యాధి బారినపడ్డారు. తన శరీరం మీద తనకు నియంత్రణ ఉండేది కాదు. రెప్ప వేయడమూ సాధ్యమయ్యేది కాదు. నాన్న చివరిరోజుల్లో నేను చాలా బెంగపడ్డాను. రోజూ బయటికి వెళ్తున్నప్పుడు ఆయన్ని ముద్దు పెట్టుకుని వెళ్లేవాడిని. ఇప్పటికీ నాన్న గుర్తొచ్చినప్పుడల్లా ఆయన గదిలోకి వెళ్తాను. నాన్న మంచం మీద పడుకుని ఆయనతో గడిపిన జ్ఞాపకాలు నెమరేసుకుంటాను. నాన్న ఉన్నన్ని రోజులూ నేను చిన్నపిల్లాడిననే అనుకునేవాణ్ని. ఆయన మమ్మల్ని వదిలేసి వెళ్లిపోయాక.. బాధ్యత పెరిగినట్టు, పెద్దరికం వచ్చినట్టు అనిపిస్తున్నది.
“నేను ఇవ్వగలిగే స్థాయికి చేరుకునే సమయానికి.. ఏమిచ్చినా తీసుకోలేని అనారోగ్య స్థితికి వెళ్లిపోయారు నాన్న. మనం అమ్మానాన్నల్ని చాలా తేలిగ్గా తీసుకుంటాం. బయటి వాళ్లకూ, ముఖ్యమనుకున్న విషయాలకూ ఇచ్చిన ప్రాధాన్యంలో సగం కూడా వాళ్లకు ఇవ్వం. మనతోనే ఉండేవాళ్లనే ఒక ఉదాసీనత ఉంటుంది. కానీ ఒక్కసారి వాళ్లు మనల్ని వదిలి వెళ్తే మాత్రం, ఆ శూన్యాన్ని పూడ్చుకోలేం. వాళ్లు మనకెంత బలమో అప్పుడే అర్థం అవుతుంది. అందుకే కన్నవాళ్లు బాగున్నప్పుడే వాళ్లతో సమయం
గడపాలి. నాన్నా.. ఐ మిస్ యూ!”
నాన్నే స్ఫూర్తి
మనకు తొలిమాటలు అమ్మనేర్పినా, తొలి స్ఫూర్తి మాత్రం నాన్నే. నాన్న చాలా సందర్భాల్లో స్ఫూర్తిదాయకంగా కనిపించేవారు. ఆయన పనిచేస్తున్న విద్యాసంస్థల విషయాలు కావచ్చు, ఇంకేవైనా బయటి పనులు కావచ్చు.. ఎవరైనా ఇది అసాధ్యం అన్నారంటే, ‘ఎందుకు అసాధ్యం? మనం ఆ పనిని చేయొచ్చు’ అనేవారు. అనడమే కాదు, చేసి చూపించే నైజం నాన్నది. అసాధ్యాన్ని సుసాధ్యం చేయడం ఆయనకు మొదటినుంచీ అలవాటే. సవాళ్లతో కూడుకున్న పనులు మొదలుపెట్టినప్పుడు నాన్ననే గుర్తుచేసుకుంటాను.
-లక్ష్మీహరిత ఇంద్రగంటి