‘నేను.. గే’ అని కొడుకు చెబితే..‘నువ్వు ఎవరైతేనేం.. నా బిడ్డవే’ అంటూ ఆ తల్లి అండగా నిలిచింది. ‘ఇక్కడ అవమానాలుంటాయ్. దేశం వదిలి వెళ్లిపో’ అని తల్లి హెచ్చరిస్తే..‘నా హక్కుల కోసం ఇక్కడే పోరాడతా’ అన్నాడా కొడుకు. ‘ఆ పోరాటానికి నేను మద్దతుగా నడుస్తా’ అని మాటిచ్చింది తల్లి. ఇరుగు పొరుగు హేళన చేసినా, బంధుమిత్రులు అంగీకరించకున్నా తన బిడ్డను పై చదువులకు ప్రోత్సహించింది. ఆ అమ్మ పేరు ముకుంద మాల. కన్నవారు దూరమైన ఎల్జీబీటీ బిడ్డలెందరికో ఇప్పుడామే అమ్మ! ఆ తల్లి అంతరంగం..
నేను ఒక బహుళజాతి కంపెనీలో ఉన్నత ఉద్యోగిని. చదువుకునే రోజుల్లో (విశాఖపట్నంలో) రెడ్ క్రాస్ సొసైటీలో సభ్యురాలిని కూడా. హాస్పిటల్స్కు వెళ్లి రక్తం అవసరం ఉన్న పేషెంట్స్ గురించి జనానికి ఉత్తరాలు రాసేవాళ్లం. కుష్టు వ్యాధిగ్రస్తులకు ఆహారం అందించేవాళ్లం. ఆ తర్వాత, ఉద్యోగం చేస్తూనే సమాజానికి కొంత సమయం కేటాయించాను. నా వంతుగా హెచ్ఐవీ బాధిత పిల్లలకు పౌష్టికాహారం, మందులు ఇప్పించాను. స్కూల్ ఫీజులు కట్టాను. హోమ్స్లోని పిల్లలకు ఏ సమస్య వచ్చినా వాటిని తీర్చడానికి నిర్వాహకులకు సాయపడ్డాను. ఆ పిల్లలు అందరిలా పెరగాలి. మంచి పౌరులు కావాలన్నది నా కోరిక. ఉద్యోగం కారణంగా ఏదైనా ఎన్జీవోలో పూర్తిస్థాయి బాధ్యతలు తీసుకునే అవకాశం లేదు. నా అవసరం ఉన్న సంస్థలతో కలిసి ప్రయాణిస్తున్నాను.
సమస్య కాదు.. సహజం
ఓ రోజు మా అబ్బాయి తనే ముందుకొచ్చి. ‘నేను గే’ అని చెప్పాడు. అప్పుడు, నేను భయపడలేదు. ఏమవుతాడో అని ఆందోళన చెందలేదు. ‘నువ్వు నా బిడ్డ. తప్పక నిన్ను సపోర్ట్ చేస్తాను’ అని ధైర్యం చెప్పాను. ఇక్కడ అర్థం చేసుకునే జనం ఉండరు కాబట్టి దేశం వదిలి వెళ్లిపొమ్మన్నాను. ‘లేదు. నా హక్కుల కోసం ఇక్కడే పోరాడతా’ అన్నాడు. నా బిడ్డ పోరాటానికి నేను మద్దతుగా నడిచాను. 2012 నుంచి ఎల్జీబీటీ కమ్యూనిటీ నిర్వహించే ప్రతి ‘ప్రైడ్ మార్చ్’లో మా బాబుతో కలిసి పాల్గొన్నాను.
అప్పటి నుంచీ మా అబ్బాయిని సపోర్ట్ చేయడమే కాదు, తనలాంటి వాళ్లందరి కోసం పని చేయడం మొదలుపెట్టాను. ఎవరూ లైంగికతను ఎంచుకుని పుట్టరు. లైంగికత పుట్టుకంత సహజం. గేగా ఉండాలనుకోవడం తన ఇష్టం. తన ఆలోచనలను బలవంతంగా మార్చాలని నేను కనుక అనుకుని ఉంటే, వాడి జీవితం దారి తప్పేది. ఇదేమీ తప్పుకాదు. ప్రపంచం నెమ్మదిగా అర్థం చేసుకుంటున్నది. సమాజం లేకపోయినా బతకొచ్చేమో కానీ బిడ్డ లేకుండా బతకలేను. నేను లేకపోతే నా బిడ్డ బతకలేడు. అందుకే బిడ్డే నా మొదటి ప్రాధాన్యం. మా ఆయన నన్ను సపోర్ట్ చేశారు. కాబట్టే నా బిడ్డ చదువు ఆగిపోలేదు. ఎంబీబీఎస్ చదివి, మాస్టర్ ఆఫ్ సర్జన్ చేశాడు. ఇప్పడు అమెరికాలో వైద్య శాస్త్రంలో పీహెచ్డీ చేస్తున్నాడు.
సర్కారు భరోసా
మారుతున్న సమాజానికి తగ్గట్టే ప్రభుత్వాల్లోనూ మార్పులు వస్తున్నాయి. చట్టాలు మారుతున్నాయి. స్వలింగ సంపర్కాన్ని నేరంగా పరిగణించే ఐపీసీ సెక్షన్ 377ను సుప్రీంకోర్టు తప్పుపట్టింది. దీనిని రద్దు చేయడం లేదా సవరించడం మంచిదని కేంద్ర ప్రభుత్వానికి సూచించింది. ఎల్జీబీటీ చట్టం వచ్చాక స్త్రీ, శిశు సంక్షేమ శాఖ వాళ్లను కలిశాం. తెలంగాణ ప్రభుత్వం సానుకూలంగా ఉండటంతో.. ఆ శాఖ కమిషనర్ జనపనార బ్యాగుల తయారీలో శిక్షణ ఇచ్చేందుకు ముందుకొచ్చారు. ట్రాన్స్ కమ్యూనిటీకి చెందిన వాళ్లకు భోజనంతో పాటు నెలకు రూ. 15,600 ఇచ్చి జూట్ బ్యాగుల తయారీలో శిక్షణ అందిస్తున్నారు. రెండో బ్యాచ్ శిక్షణ కొనసాగుతున్నది. ‘తెలంగాణ స్టేట్ ట్రాన్స్జెండర్స్ వెల్ఫేర్ బోర్డ్’లో సభ్యురాలిగా ప్రభుత్వ దవాఖానాల్లో ట్రాన్స్జెండర్స్కు వైద్య సదుపాయాల కల్పనకు కృషి చేస్తున్నాను. నా బిడ్డకు ఇంట్లో మద్దతు లభించడం వల్లే అమెరికా వెళ్లి పీహెచ్డీ చేస్తున్నాడు. అందరికీ ఇలాంటి భరోసా లభించాలి. అప్పుడే ప్రయోజకులవుతారు. ధైర్యంగా సమాజంలో బతుకుతారు. ఇప్పుడు,ఆ వైపుగానే నా ప్రయాణం.
మార్పు కోసం పోరాటం
ఏ తల్లికైనా కన్నబిడ్డల మీద ప్రేమ ఉంటుంది. కానీ గే, లెస్బియన్, ట్రాన్స్ జెండర్స్ తల్లి సమాజానికి భయపడుతుంది. బిడ్డల్నీ భయపెడుతుంది. తల్లిదండ్రుల మద్దతు దొరికితే.. ఆ పిల్లలకు మంచి భవిష్యత్ ఉంటుంది. జీవితంలో నిలదొక్కుకోగలరు. పిల్లలు తమ కోరిక ప్రకారం కాకుండా.. ఇంట్లో వాళ్ల ఇష్టప్రకారమే దుస్తులు వేసుకోవాల్సి వస్తున్నది. అలంకరణ చేసుకోవాల్సి వస్తున్నది. అవమానాలు, భయాల వల్ల ఇల్లు వదిలి పోతున్నారు. దీంతో చదువు ఆగిపోతుంది. ఉద్యోగం రాదు. జీవితంలో స్థిరపడలేక ఆత్మహత్యలు చేసుకుంటున్నారు. వాళ్ల మనసెరిగిన దాన్ని కాబట్టే.. హెచ్ఐవీ బాధిత పిల్లలు, వృద్ధులు, అనాథలకు సాయపడినట్టే వీళ్లకూ అండగా నిలబడ్డాను. ఇల్లు విడిచిన వాళ్లకు కమ్యూనిటీ ద్వారా ఆశ్రయం కల్పిస్తున్నా. చదువుకోడానికి సాయం చేస్తున్నా. ఉద్యోగాలు ఇప్పిస్తున్నా. పదేండ్ల క్రితమే డిప్యూటీ మేనేజర్గా రిటైర్ అయ్యాను. దీంతో వీళ్ల కోసం ఎక్కువ సమయం కేటాయిస్తున్నాను. ఆరోగ్య సమస్యలు ఉంటే వైద్య సహాయం చేస్తున్నాను. చదువుకుంటానంటే అందుకూ తగిన ఏర్పాట్లు చేస్తాను.
…? నాగవర్ధన్ రాయల
ఫొటోలు : భాస్కర్