‘నీళ్లు.. నీళ్లు.. నీళ్లు..’ కొన్నొద్దుల సంది ఏడ జూసినా ఈ నీళ్ల మీన్నే ముచ్చట నడుస్తున్నది. అవును నీళ్లంటే ఎవరికి చేదు? అందరికీ బామే..! పసిపోరగాండ్ల కాన్నుంచి పండు ముసలిదాకా నీళ్లను జూత్తె లావ్ సంబురపడుతరు. నీళ్లు కనవడితే సాలు కండ్లకద్దుకునే సంస్కృతి మన తెలంగాణది. ఏ కార్యం చేసినా మొదాలు కండ్లకు నీళ్లనద్దుకొనే షురూ చేస్తరు. ఇంటికి ఏ సుట్టం వచ్చినా కాళ్ళు కడుక్కొమ్మనటం రివాజు. అటెంక ‘ఎంతదూరం నుంచి అచ్చినవో, మొదాలైతే నీళ్లు తాగు, తర్వాత అచ్చిన ముచ్చట చెప్తువుగని’ అనుకుంటా అచ్చిన సుట్టానికి చెంబెడు నీళ్లిస్తం.సుట్టానికి ఇంత కల్లుబొట్టు వోపియ్యకున్నా పర్లేదు, కోడ్ని కొయ్యకున్నామాయె గని ఇన్ని నీళ్లియ్యకుంటే మాత్రం.. ‘వాని ఇంటికి వోతే చెంబెడు మంచినీళ్లన్న ఇయ్యక పాయె’ అంటరు. అంటే నీళ్లతోటి మనకు ఎంత అనుబంధమున్నదో ఆ మాటతోని అర్థమైతది.
ఓ రైతుకు.. నీళ్లు లేకుంటే కలిగే నష్టమేందో తెలుసు. మరి పసిపోరనికెట్ల తెలుస్తది నీళ్ల విలువ! ‘అమ్మా దూపయితున్నదే’ అనుకుంట వస్తే కుండలకెల్లి గిలాసెడు మంచినీళ్లు ముంచిస్తే కడుపు నిండా తాగి వాని జాగల వాడు ఆడుకుంటడు. కానీ బాయి నిండా నీళ్లు కనవడితే ఆ పసిపోరని పానమాగుతదా! చెరువు కట్ట తెగిపోయేటట్టు తడలు తడలుగా నీళ్లు దుంకితే ఏ పసిపోరనికి ఎగిరి దున్కబుద్ధి కాదు ఆ నీళ్లల్ల. ముండ్ల చెట్లు పెరిగిన కాల్వలల్ల నిండా నీళ్లు గలగలా పారుతుంటే ఏ పోరని కాలాగుతది? ఆ నీళ్లల్ల దుంకాలనిపిస్తది, ఆ నీళ్లల్ల ఎగరాలనిపిస్తది. డై కొట్టాలనిపిస్తది, సూర్ కొట్టాలనిపిస్తది.. కోడిపుంజాట ఆడబుద్దయితది.
‘ఔనుల్లా ఉన్నదొక్కగానొక్క పోరడు, ఎనిమిదేండ్లు నడుస్తున్నయి, ఈత నేర్పియ్యవా ఈనికి?’ ఎండకాలం సెలవులల్ల బాపుతోని అంటున్నదమ్మ.‘బురదల నేర్పియ్యిమంటవా? భూమ్మీద నేర్పియ్యిమంటవా ఈత?’ ఎండకు పొయ్పొయ్ అచ్చిన బాపు ఇసుగ్గ అన్నడు. ‘ఏనాడన్న నీళ్లున్నయా మీ చెర్ల, ఎప్పుడెండ్కపొయ్యే కనవడ్తది, బిందెడు నీళ్ల కోసం బాంకుర్ ఎల్లయ్య బాయిదాంక పోవాలె. ‘ఓ.. మీ ఊళ్లె మస్తున్నయి తీయ్ నీళ్లు, మంచం మీంచే ముంచుకొని తాగుతరట కదా?’ కోపం తగ్గించుకొని అమ్మ ప్రశ్నకు సమాధానంగా కారడ్డం ఇసిరిండు బాపు. ‘మా లచ్చింపురానికి పొయ్యి సూడు, ఆనుకొనే కనవడ్తది ఎగురెల్లి వాగు. ఆ వాగునానుకొనే ఉంటయి మా బాయిలు. మా బాయిలల్ల నీళ్లు నిత్యం నాట్యమాడుతనే ఉంటయి’, ‘మరి పోదాంపా మీ అవ్వగారింటికి, పోరనికి బడి సెలవులు రానే అచ్చె, ఓ వారం, పదిరోజులుండి పోరనికి ఈతనన్నా నేర్పిద్దాం..’
మొన్న మా ఇత్తారి చిన్నబాపు చనిపోయినప్పుడు దానం అయినంక మానకొండూర్ చెర్లనే స్నానం జేసినం. మా మానకొండూర్ చెరువు నిండా నిండి, స్నానం చెయ్యక ఎన్నొద్దులాయెనో. ఈత కొట్టుకుంటా ఏనుగు గుండు కాడికి పోయినం, ఆ ఏనుగు గుండు కాళ్లకు తాకలె. ‘ఏనుగు గుండు’ అంటే నడిచర్ల ఉంటది. ఎండకాలం ఎప్పుడొచ్చినా ఆ ఏనుగు గుండు తేలుతది. ‘చూసినవానె అమ్మా… మా చెర్ల ఎన్ని నీళ్లున్నయో.. మీ వాగు లెక్క ఎండ్కపోదె మా మానకొండూర్ చెర్వు’ అన్నా. మెట్ల మీద సుట్ట తాగుతున్న బాపుకు నవ్వీ నవ్వీ సరంపడ్డది. ‘మా సాల్ తీయి, మీ అయ్యాకొడుకులు మా మోపయిర్రు’ అనుకుంటా అమ్మ కూడా నవ్వుతనే ఉన్నది.
రెండు మూడ్రోజుల నుంచి ఫేస్బుక్కుల, వాట్సాపుల ఓ పోటువా తిరుగతనే ఉన్నది. అదెక్కడి ఫోట్వా అంటే మా పక్కపొంటి ఉన్న సిరిసిల్ల జిల్లా గంబీరావుపేటది. అదేం పోటువా అంటే నిండా నీళ్లున్న కరెంటు బాయి పోటువా? ఆ పోటువను సూత్తె నాకు నా చిన్నప్పుడు అమ్మమ్మోల్ల ఊరు యాదికస్తది. ఇప్పుడు మా చెరువు నిండా నీళ్ళుంటున్నయి.. నీళ్ళు నిండిన మా చెరువు చూసినప్పుడల్ల.. చెరువు మధ్యలకు ఈత కొట్టుకుంట పోయి.. ఏనుగు గుండుకు కాళ్ళు తాకించిన యాది.. నా మనసుల వీడియో లెక్క తిరుగుతనే ఉంటది. నా కండ్లు కొంచెం తడి అయితయి.
గడ్డం సతీష్