‘నమస్తే తెలంగాణ, ముల్కనూరు
ప్రజాగ్రంథాలయం’ సంయుక్తంగా
నిర్వహించిన ‘కథల పోటీ-2021’లో
రూ.5 వేల బహుమతి పొందిన కథ.
‘అసలు ప్రేమంటే ఏమిటి?’.. ఈ ప్రశ్న నన్ను ఎప్పటినుంచో వేధిస్తున్నది. చిన్నప్పుడు అమ్మను అడిగాను. పెద్ద చదువులు చదువుకోని అమ్మ చిన్నగా నవ్వి.. “ప్రేమంటే ఇష్టం రా కన్నా!” అన్నది, నా తల నిమురుతూ.
మా మేనత్త పెళ్లప్పుడు బామ్మ సున్నుండలు చేస్తూ, నా చేతిలో రెండు పెట్టింది.
“నాకు సున్నుండలు అంటే ప్రేమ బామ్మా! ఇంకో రెండివ్వు” అన్నాను.. రెండో చెయ్యి చాపి.
బామ్మ నా నెత్తిన చిన్నగా మొట్టి.. “సున్నుండలంటే ప్రేమ ఏవిఁట్రా పిచ్చి సన్నాసి!? ఇష్టం అనాలి” అన్నది. అంటే.. ప్రేమ వేరు, ఇష్టం వేరు! అన్నమాట. ‘మరి అమ్మ అలా ఎందుకు చెప్పింది?’ అని బుర్ర గోక్కున్నాను.
హెడ్మాస్టర్ గారు స్కూల్ అసెంబ్లీలో.. “భారత
దేశము నా మాతృభూమి, భారతీయులందరూ నా సహోదరులు. నేను నా దేశమును ప్రేమించు
చున్నాను..” అని రోజూ మాతో చెప్పిస్తారు.
“దేశాన్ని ప్రేమించడమేంటి? దేశభక్తి అంటారు కానీ.. దేశప్రేమ అనరు కదా!?” అని ఒకసారి మాస్టారును అడిగాను. ఆయన నా భుజం తట్టి..
“చొప్పదంటు ప్రశ్నలు వేయడంలో నువ్వే ఫస్టురా!” అని నవ్వి..
“దేశాన్ని ప్రేమించడమే దేశభక్తి!” అన్నారు.
అమ్మ ఎప్పుడైనా మాట వినకపోతే..
“మొగుడి మీద ప్రేమ ఉంటే సరిపోదు. అత్తగారన్నా కాస్త భయం, భక్తీ ఉండాలి” అనేది.. బామ్మ కోపంగా. అప్పుడు మాస్టారు మాటలు గుర్తొచ్చి.. ‘ప్రేమ, భక్తి ఒకటేనా! కాదా?’ అని నాలో నేను మధనపడేవాణ్ని.
ఒకరోజు బామ్మ గుళ్లో స్వామీజీ ప్రవచనాలకు వెళ్తూ నన్ను కూడా వెంట
బెట్టుకొని వెళ్లింది. ఆయన భక్తులను “ప్రేమ మూర్తులారా!” అని సంబోధించారు. అసలే ప్రేమకు అర్థం తెలియక కొట్టుమిట్టాడుతుంటే స్వాముల వారి మాటలు నన్ను మరింత తికమకపెట్టాయి.
హైస్కూల్లో చేరిన తర్వాత నాకు స్నేహితులు పెరిగారు. వాళ్లలో కొంతమంది సినిమాలు చూసొచ్చి వాటిమీద చర్చించుకుంటూ.. ప్రేమ గురించి అప్పటివరకూ నేను విన్నది కాకుండా, కొత్త అర్థంలో మాట్లాడుకొనేవారు. ‘ప్రేమంటే ఏమిటి?’ అని వాళ్లను అడిగితే నాలుగు పచ్చి బూతులు చెప్పి ఎగతాళిగా మాట్లాడేవారు.
నాన్నకు తెలియని విషయం లేదు. అందుకని నాన్నను ప్రేమ గురించి అడిగాను. ఆయన నన్ను కొట్టినంత పనిచేసి..
“వేలెడంత లేవు. ఇప్పటినుంచే నీకెందుకురా పెద్ద విషయాలు? బుద్ధిగా చదువుకో! లేకపోతే తాటతీస్తా!” అని కన్నెర్ర చేశాడు.
‘ప్రేమంటే పిల్లలు తెలుసుకోకూడని పెద్ద విషయమేమో!’ అనిపించింది నాకు.
మా కాలనీలో ఉంటున్న కాలేజీ కుర్రాళ్ల మాటల్లో ప్రేమ ప్రస్తావన తరచుగా వచ్చేది.
ఒకడు.. “ఆమె అందం నన్ను అయస్కాంతంలా ఆకర్షించిందిరా!” అంటే, మరొకడు.. “ప్రేమిస్తున్నానని చెప్పేయ్ గురూ!”అనేవాడు. అప్పుడు,
‘ప్రేమంటే.. ఆకర్షణ!’ అని అర్థమైంది.
బయాలజీ లెక్చరర్గా పనిచేస్తున్న మా బాబాయికి ఈ సంగతి చెబితే..
“వాళ్ల మొహం. అది ప్రేమ కాదురా.. ఆకర్షణ!” అన్నాడు.
అయితే ప్రేమ వేరు, ఆకర్షణ వేరు! అన్నమాట. నేను గందరగోళంలో పడిపోయాను.
నాకంటే ఆరేళ్లు పెద్దదైన పక్కింటి సునీత పుస్తకాలు బాగా చదివేది. ప్రేమ గురించి ఆమెను అడిగితే..
“నీ అమాయకత్వం చూస్తుంటే ముచ్చటేస్తుందిరా! నాకంటే చిన్నవాడివి అయిపోయావు కానీ, లేకపోతేనా!..” అని నా బుగ్గమీద ముద్దుపెట్టింది. నేను తనకంటే పెద్దయి ఉంటే ఏం చేసేదో మరి?
పట్టువదలని విక్రమార్కుడిలా ప్రేమకు అర్థం శోధిస్తూనే.. స్కూలు దశ దాటి ఇంటర్లో చేరాను. సీతాకోక
చిలుకల్లా రెపరెపలాడుతున్న అమ్మాయిలను చూస్తే నాలో ఏదో అలజడి మొదలయ్యేది. వాళ్లతో మాటలు కలపాలని ఉన్నా మనసులో ఏదో బెరుకుగా ఉండేది.
మా క్లాస్మేట్ లత అందరికన్నా భిన్నంగా ఉంటుంది. ఎన్నిసార్లు చూసినా, మళ్లీమళ్లీ చూడాలనిపిస్తుంది. తను కాలేజీకి రాని రోజు, నాకు ఏదో వెలితిగా ఉండేది. ‘నేను ఆమెను చూస్తున్నట్లే, తనూ నన్ను చూస్తుందా!?’ అనే సందేహం కలిగేది. లత తలపునకు వస్తే చాలు.. ఏదో తెలియని ఆనందం కలిగేది.
ఈ సంగతి సునీతకు చెప్పాను.
“ఇప్పటికి పెద్దమనిషివి అయ్యావన్నమాట!” అని గలగలా నవ్వింది. నేను కోపం నటించి..
“ఛీ! పాడు.. నేనేం ఆడపిల్లనా? పెద్ద
మనిషి అవడం ఏంటి?” అన్నాను.
ఆమె నవ్వి.. “ఏదో సరదాగా అన్నాలే. ముందు బాగా చదువుకో! ఆ తర్వాత తీరిగ్గా ప్రేమించుకోవచ్చు” అన్నది భుజం తట్టి.
“అయితే ఇది ప్రేమేనంటావా?” అన్నాను ఆశ్చర్యంగా.
సునీత ఎటో చూస్తూ..“కావచ్చు! కాకపోవచ్చు. కానీ, బాధ్యతలేని ప్రేమ వాసన లేని పువ్వులాంటిది” అన్నది.
కొన్నాళ్లకు సునీత పెళ్లి చేసుకొని అత్తవారింటికి వెళ్లి
పోయింది. కానీ ఆమె మాటలు, జ్ఞాపకాలు మాత్రం నన్ను వెంటాడుతూనే ఉన్నాయి.
సునీత లేని లోటును లతతో భర్తీ చేయాలని ప్రయత్నం చేశాను. మా ఇద్దరి స్నేహబంధం కాస్త బల
పడగానే..
“నీ దృష్టిలో ప్రేమంటే ఏమిటి?” అన్నాను.
ఆమె తీక్షణంగా చూసి.. “అదొక జడ పదార్థం. మనిషిని ఎదగనివ్వదు” అని విసురుగా వెళ్లి
పోయింది. అప్పటినుంచి ఆమె నాతో ముభావంగా ఉండటం గమనించాను.
ప్రేమ.. బంధాలను పెంచుతుందని విన్నాను. కానీ, లత నాతో మాట్లాడటం తగ్గించినప్పుడే తెలిసింది.. స్నేహాన్ని తెంచుతుందని! డిగ్రీ రెండో సంవత్సరంలో లతకు పెళ్లి అయిపోయింది. నా మనోఫలకం నుంచి లత రూపం తొలగించడానికి చాలాకాలమే పట్టింది నాకు.
డిగ్రీ పూర్తి చేసి, పోటీ పరీక్షలకు సిద్ధం అవుతున్న నన్ను చూసి, మా మావయ్య..
“మరీ అంత పుస్తకాల పురుగైతే ఎలారా అబ్బాయ్?” అని ఎగతాళి చేశాడు.
అత్తయ్య నవ్వుతూ.. “ఆనందంగాడు చిన్నప్పటి నుంచీ అంతే! పుస్తకాలను ప్రేమించినంతగా వాడు వాళ్ల అమ్మానాన్నల్ని కూడా ప్రేమించి ఉండడు” అన్నది.
అంటే ఏదైనా ఒక వస్తువును అమితంగా ఇష్టపడితేనో, లేదా దానిని సొంతం చేసుకోవాలని అనుకుంటేనో.. ఆ భావాన్ని ప్రేమ అంటారన్న మాట. అప్పుడే తెలిసింది లోకంలో జీవంలేని వస్తువులను కూడా ప్రేమిస్తారని!
మరి సినిమాల్లోనూ, కథల్లోనూ కేవలం స్త్రీ పురుషుల సంబంధాల్లోనే ప్రేమ ఉన్నట్లు చూపిస్తారెందుకు? అదికూడా ప్రేమ అంతిమ లక్ష్యం పెళ్లే అయినట్లు! ‘ఆడా – మగ మధ్య ప్రేమ తప్ప ఇంకేం సంబంధం ఉండే అవకాశం లేదా?’ అనే కొత్త ప్రశ్న నాలో ఉదయించింది.
నాకు ఒక ప్రభుత్వ సంస్థలో ఉద్యోగం వచ్చింది. కొత్తగా ఉద్యోగంలో చేరిన వాళ్లను ఉద్దేశించి..
“చేస్తున్న పనిని ప్రేమించండి. మీ కెరీర్ బాగుంటుంది. మీవల్ల సంస్థ కూడా అభివృద్ధి చెందుతుంది” అన్నాడు మా బాస్.
“పిడుక్కీ, బియ్యానికి ఒకటే మంత్రం అయినట్లు.. ఈ ప్రపంచంలో ఏ పని చెయ్యాలన్నా ప్రేమ కావల్సిందేనా!” అన్నాను, నాతోపాటే కొత్తగా చేరిన కస్తూరితో. ఆమె నవ్వి..
“ప్రేమే.. సృష్టికి మూలం. ప్రేమలేని ప్రపంచం ఎడారి. ప్రేమించలేని మనిషి కసాయి” అన్నది ప్రశాంతంగా.
నేను అడిగిన దానికి సూటిగా చెప్పకుండా మాటలతోనే ఏదో మాయచేసింది కస్తూరి.
కస్తూరి, నేనూ ఒకే వయసువాళ్లం కావడంతో, కొద్దిరోజులకే మా మధ్య స్నేహం ఏర్పడింది. ఆమె తన వ్యక్తిగత విషయాలన్నీ నాతో పంచుకునేది. తను వాడే లోదుస్తుల కొలతల దగ్గర నుంచీ నెలసరి తేదీల వరకూ అన్నీ నాకు చెపుతుంటే, మొదట్లో విస్మయం కలిగినా క్రమంగా వాటికి అలవాటుపడ్డాను.
ప్రేమికుల మధ్యా, భార్యాభర్తల మధ్యా రహస్యాలనేవి అడ్డు గోడల్లాంటివని, అవి ఉంటే ఆ బంధం నిలవదని కస్తూరి చాలాసార్లు చెప్పింది. ఆమె నన్ను ప్రేమిస్తుందని అనుకోవడానికి అంతకంటే నిదర్శనం ఏం కావాలి? కానీ, ఒకరోజు నా చేతిలో పెళ్లి శుభలేఖ పెట్టి, నన్ను ఆశ్చర్యపరిచింది కస్తూరి.
‘ఇంకా నయం! తొందరపడి ప్రేమిస్తున్నానని చెప్పలేదు’ అని ఊపిరి పీల్చుకున్నాను.
“అసలు నీకు ప్రేమంటే తెలుసా?” అని ఆమె నన్ను నిలదీసి ఉంటే, అభాసుపాలు అయ్యేవాణ్ని.
ఏవిఁటో పాతికేళ్లు దాటుతున్నా నాకు ప్రేమకు అర్థం తెలియట్లేదు. పెళ్లి చేసుకోమని పెద్దవాళ్లు ఒత్తిడి చేస్తున్నారు. చివరికి అమ్మానాన్నలు చూసిన సంబంధం చేసుకోక తప్పలేదు. ప్రేమంటే అర్థం తెలుసుకోకుండానే పూర్ణిమతో నా పెళ్లి జరిగిపోయింది.
తొలిరాత్రే నా భార్యను అడిగాను.. “ప్రేమంటే ఏమిటి?” అని.
ఆమె సిగ్గుపడుతూ.. “ఏమో! నాకేం తెలుసు?” అన్నది అమాయకంగా.
ఆమె చుబుకం పట్టుకొని.. “నువ్వు ఇంతవరకూ
ఎవరినీ ప్రేమించలేదా?” అన్నాను.
పూర్ణిమ నన్ను ఓ వింత జంతువును చూసినట్లు చూసి.. “ఇప్పటిదాకా లేదు. ఇక మొదలుపెట్టాలి” అన్నది.
ఆ రాత్రి నేను పూర్ణిమ సాంగత్యంలో స్వర్గ సుఖాలు అనుభవించాను.
“ప్రేమకు పరాకాష్ఠ.. కామం!” అని ఒక సందర్భంలో కస్తూరి అన్న మాటలు గుర్తొచ్చాయి. అంటే, నేను పూర్ణిమను ప్రేమిస్తున్నట్లేగా! మరి ఆమె కూడా నన్ను ప్రేమించాలి కదా! కానీ, నాకు ఆమె మొహంలో ప్రేమకు బదులు భయం, కంగారు కనిపించాయేమిటి?
రోజులు గడుస్తున్నకొద్దీ.. ‘ప్రేమకు పరాకాష్ఠ శృంగారమే!’ అని పూర్ణిమ గ్రహించినట్లుంది. ఆమె కూడా నన్ను ప్రేమించడం మొదలుపెట్టింది. సంధ్యవేళ నుంచే.. నా ‘ప్రేమ’ కోసం తహతహలాడసాగింది. బహుశా నేను ఒక మెట్టు పైకెక్కి.. ప్రేమించడం నుంచి ప్రేమించబడే స్థితికి చేరుకుని ఉంటాను.
అప్పుడు గుర్తొచ్చింది నాకు. ‘ప్రేమంటే జడ పదార్థం!’ అని నమ్మిన లతకు పిల్లలెలా పుడతారు? అంటే ఆ దంపతుల మధ్య ప్రేమ లేదన్నమాట. అంతుచిక్కని ఆలోచనలు నా బుర్రను తొలిచేస్తున్నాయి. పూర్ణిమ బాబును ఎత్తుకొని గోడలకు ఉన్న పెయింటింగ్స్ చూడటంలోమునిగిపోయింది. లత టిఫిన్ చేయడానికి వంట గదిలోకి వెళ్లింది. అప్పుడు దయాకర్ చెప్పిన విషయాలు నన్ను దిగ్భ్రాంతికి గురి చేశాయి.
పూర్ణిమ వచ్చిన తర్వాత నాలో బద్ధకం పెరిగిపోయింది. ప్రతి చిన్న అవసరానికి ఆమె మీద ఆధారపడుతుంటే..
“పెళ్లాం రాకముందు దొరగారు ఏం చేసేవారో!?” అని నవ్వుతూనే అన్నీ అమర్చేది. నాకు మాత్రం ‘అది కూడా ప్రేమలో భాగమేనేమో!?’ అనిపించేది. అయినా నిర్ధారణ కోసం.. “నేనంటే నీకు ఎంత ప్రేమ!” అంటూ దగ్గరికి తీసుకోబోతే..
“మిమ్మల్ని ప్రేమిస్తూ కూర్చుంటే ఇంటెడు చాకిరీ ఎవరు చేస్తారు బాబూ?” అని తప్పించుకునేది.
‘నా భార్యది శాశ్వతమైన, నికార్సయిన ప్రేమ కాదేమో!?’ అని అనుమానం వచ్చింది. దానికి కారణం.. ఆమె నామీద కన్నా పిల్లాడి మీద ఎక్కువ శ్రద్ధ పెట్టడం కావచ్చు. పరిపూర్ణమైన స్త్రీత్వం సంతరించుకున్న పూర్ణిమను చూస్తుంటే.. నాలో ప్రేమ మళ్లీ పరాకాష్ఠకు చేరుతుంది. కానీ, పిల్లాడి ఆలనా పాలనలో పడిపోయిన పూర్ణిమ నన్ను ప్రేమించే స్థితిలో లేదు.
ఒకరోజు ఎగ్జిబిషన్ గ్రౌండ్లో లత కనిపించింది. పలకరిస్తే వాళ్లాయన ఏమన్నా అనుకుంటాడేమోనని నేను సంశయిస్తుంటే.. తనే చొరవ చేసి మాట్లాడింది. నన్ను తన భర్తకు పరిచయం చేసి..
“నా క్లాస్మేట్ ఆనంద్. నేనంటే పడి చచ్చేవాడని చెప్పానే!” అన్నది నవ్వుతూ. నాకు తల కొట్టేసినట్లయ్యింది. మా ఆవిడ నోటికి అరచెయ్యి అడ్డం పెట్టుకొని నవ్వింది.
నేను దిక్కులు చూస్తుంటే.. “మీరు అదృష్టవంతులు. ఈ శూర్పణఖని పెళ్లాడి ఉంటే.. ‘బలి’చక్రవర్తి అయ్యేవారే!” అన్నాడు లత భర్త దయాకర్ నవ్వుతూ.
లత మూతి ముడుచుకుని.. “ఆయనంతేలే ఆనంద్! మా ఇంటికెళ్దాం రండి. ఇక్కడికి దగ్గరే” అని మా ఆవిడ భుజంమీద చెయ్యి వేసి, ముందుకు నడిచింది.
లత వాళ్లింట్లోకి అడుగుపెడుతూ..
“మీ పిల్లలేరి?” అన్నాను.
ఒక్కక్షణం వారి ముఖాల్లో కళ తప్పింది. వెంటనే సర్దుకుని..
“మాకు మేమే పిల్లలం!” అంటూ పెద్దగా నవ్వారు ఇద్దరూ.
అప్పుడు గుర్తొచ్చింది నాకు. ‘ప్రేమంటే జడ పదార్థం!’ అని నమ్మిన లతకు పిల్లలెలా పుడతారు? అంటే ఆ దంపతుల మధ్య ప్రేమ లేదన్నమాట. అంతు చిక్కని ఆలోచనలు నా బుర్రను తొలిచేస్తున్నాయి.
పూర్ణిమ బాబును ఎత్తుకొని గోడలకు ఉన్న పెయింటింగ్స్ చూడటంలో మునిగిపోయింది. లత టిఫిన్ చేయడానికి వంట గదిలోకి వెళ్లింది. అప్పుడు దయాకర్ చెప్పిన విషయాలు నన్ను దిగ్భ్రాంతికి గురిచేశాయి. లతకు పుట్టుకతోనే ఉన్న గుండెజబ్బు, ఆమె గర్భం దాల్చిన సమయంలో బయటపడింది. ఆపరేషన్ చేసే స్థాయికూడా దాటిపోవటంతో గర్భస్రావం చేసి, పెద్ద ప్రాణాన్ని మాత్రం కాపాడగలిగారు డాక్టర్లు.
ఆమె ఎప్పటికీ గర్భం దాల్చకూడదని, భావోద్వేగాలకు గురికాకూడదని, శారీరక శ్రమ చేయకూడదని గట్టిగా హెచ్చరించారు డాక్టర్లు. ఆమెను ఒక అపురూపమైన గాజుబొమ్మలా చూసుకోవాలి. తనవల్ల దాంపత్య సుఖం కోల్పోయిన భర్తను రెండో పెళ్లి చేసుకోమని లత ఎంత ఒత్తిడి చేసినా అతడు ఒప్పుకోలేదు.
లత టిఫిన్ ప్లేట్లతో వచ్చి..
“నువ్వే చెప్పు ఆనంద్. తను నా వల్ల ఏం సుఖపడుతున్నారని? ఆయన మళ్లీ పెళ్లి చేసుకుంటే మంచిది కదా!” అన్నది.
దయాకర్ మౌనంగా ఉండిపోయాడు. నా మెదడు మొద్దుబారి పోగా, ఎటూ చెప్పలేక నిస్సహాయంగా చూశాను.
లతకు ఇంత తీవ్రమైన జబ్బు ఉందని తెలిసినప్పటి నుంచీ నా మనసంతా బాధతో నిండిపోయింది. ఇంటికి వచ్చాక కూడా నేను విచారంగా ఉండటం చూసి..
“విధి కొందరి జీవితాలతో ఆడుకుంటుంది. వాళ్లమీద సానుభూతి చూపడం కన్నా మనం చేయగలిగింది ఏమీ లేదు” అన్నది పూర్ణిమ.
లత భర్త పరిస్థితి తల్చుకుంటూ..
“భార్య కోసం తన సుఖాన్ని త్యాగం చేసిన దయాకర్ నిజంగా గొప్పవాడు. సముద్రమంత దుఃఖాన్ని మనసులో దాచుకుని భార్యకు సేవ చేస్తున్నాడు” అన్నాను బాధాతప్త హృదయంతో.
పూర్ణిమ తల పంకిస్తూ..
“అదే ప్రేమకు పరాకాష్ఠ. మనం ఇష్టపడేవారు సుఖంగా ఉండాలని కోరుకోవడం, దాని కోసం ఎంతటి త్యాగమైనా చేయడమే నిజమైన ప్రేమ!” అన్నది ఒక తత్వవేత్తలా.
ఎన్నో ఏళ్లుగా నన్ను వేధిస్తున్న ప్రశ్నకు సమాధానం దొరికినట్టే దొరికి మాయమైంది.
“ఒంటరి అవుతానని తెలిసినా భర్త సుఖం కోరి మళ్లీ పెళ్లి చేసుకోమనడం లత ప్రేమకు నిదర్శనం కాదా? దయాకర్ మళ్లీ పెళ్లి చేసుకొని ఉంటే ఆమె సంతోషించేది కదా! ఇద్దరిలో ఎవరి ప్రేమ గొప్పది?” అన్నాను అమాయకంగా.
“భార్యాభర్తల మధ్య ఉండే దైహిక ప్రేమ ఎంత గొప్పదో.. అలౌకిక ప్రేమ అంతకంటే గొప్పది. ‘నాతిచరామి’ అని భర్త చేసిన ప్రమాణం ఎన్ని కష్టనష్టాలనైనా భరించే శక్తిని ఇస్తుంది.
అప్పుడు జనించే ప్రేమకు ఏ కొలమానాలూ ఉండవు. అది అనుభవం ద్వారా తెలుసుకోవాల్సిందే!” అన్నది పూర్ణిమ.
పూర్ణిమ చెప్పింది నిజమేనేమో!
ఈ సృష్టిలో ప్రేమను నిర్వచించడానికి, ప్రేమను కొలవడానికి అనుభవాలను మించిన సాధనాలు ఏం ఉంటాయి?
నాకు ఏమీ కాని లత గురించి బాధపడటం, దయాకర్ చేసిన త్యాగం చూసి చలించిపోవడం.. సాటి మనిషి మీద నాకుండే ప్రేమకు తార్కాణం కావచ్చు!
కాలం వేగంగా పరుగెడుతూనే ఉంది.
నాకు సందేహ నివృత్తి అయిందో లేదో నేను చెప్పలేను. కానీ నేను మాత్రం..
“ప్రేమంటే ఏమిటి?” అని ఇప్పుడు ఎవరినీ అడగట్లేదు.
బలభద్రపాత్రుని ఉదయ శంకర్
ఉదయ శంకర్ స్వస్థలం గుంటూరు. ప్రస్తుతం యూనియన్ బ్యాంక్ ఆఫ్ ఇండియాలో మేనేజర్గా బాధ్యతలు నిర్వహిస్తున్నారు. పదేండ్ల వయసులోనే కథలు రాయడం మొదలుపెట్టారు.1982లో ఇంటర్ చదువుతున్నప్పుడు కళాశాల మ్యాగజైన్లో ఈయన రాసిన కవిత.. మొదటిసారి అచ్చయ్యింది. వివిధ పత్రికలు, వెబ్సైట్లలో వందకు పైగా రచనలు ప్రచురితమయ్యాయి. వీటితో ఒక కథల సంపుటిని తీసుకొచ్చే ఆలోచనలో ఉన్నారు. మరో రెండు వందల కవితలు కూడా సంపుటి కోసం ఎదురుచూస్తున్నాయి. స్వాతి సపరివార పత్రికలో బహుమతి పొందిన ‘స్వర్ణ మంజీరాలు’ కథ.. కన్నడంలోకి అనువాదమైంది. కళాశాల స్థాయి నుంచే అనేక బహుమతులు పొందారు. ప్రముఖ తెలుగు దిన, వార పత్రికలు, సాహితీ సంస్థలు, వెబ్సైట్లు నిర్వహించిన కథల పోటీల్లో బహుమతులు గెలుచుకున్నారు. పలు సంస్థల నుంచి సత్కారాలు పొందారు.
బలభద్రపాత్రుని ఉదయ శంకర్
9494536524