నమస్తే తెలంగాణ, ముల్కనూరు ప్రజా గ్రంథాలయం సంయుక్తంగా నిర్వహించిన ‘కథల పోటీ-2020’లో ప్రచురణకు ఎంపికైన కథ.
“ఏడవండి.. బాగా ఏడవండి! ఇంకా ఇంకా.. గొంతులు పెంచి, నలుగురికీ వినపడేటట్టు ఎక్కెక్కి పడి ఏడవండి. దీనికి బాధ పడాల్సిన పనేముందమ్మా! సంతోషంగానే ఏడవండి!
ఆనందం తన్నుకు వొస్తుంది కదా! పొగిలి పొగిలి ఏడవండి. మీ ఇంట్లో ముసలి వాసనే వెయ్యదింక. మీ వసారాలో ఒంటేలు వాసనే కొట్టదింక. మీ కాళ్లకూ, చేతులకూ అడ్డంపడే వాళ్లే ఉండరింక. అటూ ఇటూ పోయే వాళ్లను పలకరించి, మీ అరుగుల మీదకు తీసుకువచ్చే వాళ్లే ఉండరు. తెలిసిన వాళ్లనూ, తెలియని వాళ్లనూ తీసుకొచ్చి, మంచాల మీద కూర్చోబెట్టి, వాటిని విరగ్గొట్టేవాళ్లే ఉండరు.
ఇంటి ముంగిట్లో నలుగురు గూర్చొని, గలగలా మాట్లాడే మాటలే వినబడవింక! హాయిగా శ్మశానంలా ఎంత నిశ్శబ్దంగా ఉంటుందో.. మీ ఇల్లు! అందుకే.. బాగా ఏడవండి.
మనసును పిచ్చిగంతులు వేయిస్తూ ఏడవండి.
మీ పిల్లలకింకా పిట్ట కథలూ, నీతి కథలు చెప్పి, చెడగొట్టడానికి ఎవ్వరూ లేరుగా! ఆటలు ఆడిస్తూ, పాటలు పాడిస్తూ.. కాలాన్ని వృథా చేసే వాళ్లే లేరుగా! ఇంక.. మీరే మీ పిల్లల్ని పిచ్చి పట్టేదాకా చదివించొచ్చు.
‘నిండు ముత్తయిదువ అట్టా ఉండకూడదమ్మా! అలా ఉంటే ఇంటికే అరిష్టమమ్మా! పొద్దున్నే లేచి, మొఖం కడుక్కొని, తల దువ్వుకొని, బొట్టుపెట్టుకొని నట్టింట్లో తిరుగుతా ఉంటే.. ధనలక్ష్మి ఘల్లు ఘల్లుమంటూ గజ్జెలు కట్టుకొని తిరుగుతుందమ్మా!’ అని చెవినిల్లు కట్టుకొని పోరు పెట్టేవాళ్లెవరు ఉన్నారమ్మా? ఇంక!
అయ్యా నీకు మాత్రమేం నాయనా! ‘పనులు చేసుకోకుండా బలాదూరు తిరుగాతారెందుకురా! తాగితందనాలు తొక్కడం మన ఇంటావంటా ఉందంట్రా?’ అని వెంటబడేవాళ్లే లేరుకదా! ఇరుగింటి కాకి పొరుగింటి కాకి ఇంక మీ ఇంటి మీద వాలనే వాలదుకదా! ఎందుకింత దుఃఖ పడతారు. కాస్త సుఖంగానే ఏడవండమ్మా!
అమ్మాయ్.. బాధంతా నీదేనమ్మాయ్! టంచన్గా ముప్పూటలా.. మూడు పొద్దులూ పిండం పెట్టే బాధ్యత తీరిపోయింది కదమ్మా! నువ్వే బాగా ఏడవాలి తల్లీ! ఇంతకాలం బరువూ, బాధ్యతలూ మోసిన దానివి కదా.. కాస్త బలంగా ఏడవాలమ్మా!
దమ్ము చాలడం లేదా? ఎట్టమ్మా అలాగంటే! కాస్త నాభి నుండి ఊపిరి బిగపట్టమ్మా! ఆ.. ఆ..! ఇంకాస్త.. ఆ.. అంతే! కాస్త ఎగిరెగిరి పడినట్టు, ఎక్కిళ్లు వచ్చినట్టు ఉంటే చాలమ్మా!
ఆ.. ఆ.. ఇప్పుడు కాస్త పరవాలేదు. అటు చూడమ్మా! తెలియకపోతే చూసి నేర్చుకోవాల కదమ్మా! పెద్దకూతురును చూడు.. చాలినంత బంగారం చేయించలేదని బతికినంతకాలం సాధించినా, ఇప్పుడు చూడు ఎంత బాగా ఏడుస్తుందో! ఏం పిల్లవో ఏమో? ఏదీ దాచుకోలేవు. అబ్బెబ్బే.. నువ్వు ఏడుస్తున్నట్టే లేదమ్మా! ఎంత పరాయింటి దానివైనా.. కోడలన్న తరువాత బాధ్యత ఎక్కువే కదంటమ్మా! అందరికన్నా నువ్వే ముందుండాల!
ఇదుగో.. ఇంక లాభం లేదుకానీ, ఆ పవిట చెంగు నోట్లోనన్నా దోపుకో తల్లీ! ఆ.. ఆ..
ఇప్పుడు కాస్త పరవాలేదులే! ఏడుపు కళ వొచ్చేసింది. అబ్బాయ్.. ఇట్రాయ్యా. నువ్వు మరీ అంత సిగ్గూ, శరమూ లేకుండా బరితెగించి తిరుగుతాండావే. ఇయ్యాల ఒక్క రోజన్నా మీ ఆనందాల్ని లోపల దాచుకోండయ్యా!
రా.. ఇక్కడొచ్చి కూర్చో. కాస్త యాడవడం నేర్చుకోండయ్యా బాబూ! పెద్దవాళ్లంటే.. బతికున్నప్పుడు మర్యాదా, మన్ననా ఎలాగూ లేదు. పోయినప్పుడైనా నటించకపోతే ఎలాగయ్యా?
పాడె కట్టడానికి పోతుండావా! వోయబ్బో.. నువ్వు కట్టకపోతే అక్కడ చాలామంది ఉండార్లేవయ్యా! వాళ్లు కడతారు పాడె.. నువ్విట్రా! ఎట్టా బతికినోడయ్యా మీ నాయన. ఎంతమంది నోళ్లలో నానతా ఉండేవాడు. సాయం చెయ్యమని అడిగి
నోళ్లకు ఏదోరకంగా చెయ్యి అందించే వాడే కానీ, ‘కాదూ.. లేదూ..’ అనేమాట ఆయన నోట్లోనుండి ఎప్పుడైనా వచ్చిందంటయ్యా! ఎవురెవురో వొచ్చి ఏడుస్తా ఉంటే.. నువ్వు యాడవకపోతే ఏం బాగుంటాదయ్యా!
రారా.. ఇటొచ్చి కూర్చో. ఇంక మొదలుపెట్టు.
రైట్.. ఇంకొంచెం శృతి పెంచవయ్యా! ఆ.. పెళపెళ్లాడే చొక్కావిప్పి అవతల పారెయ్యవయ్యా! శవం ముందు ఎట్టా కూర్చోవాలో కూడా తెలవకపోతే ఎట్ట? లోపలున్న సంతోషం ఈ ఒక్కరోజన్నా ముఖంలో కనిపించనియ్య కూడదయ్యా! ఆ.. ఇప్పుడు కాస్త పరవాలేదులే! సెల్లులో చూసుకోని ఏడుస్తావా! చూశావులే అయ్యా.. పేద్ద.. సెల్లులో! సెల్లంట సెల్లు.. పేద్ద నీకే ఉన్నట్టు సెల్లు!
వొద్దులే.. అన్నీ చూసుకోవడానికి నేనొకణ్ని తగలబడ్డాను కదయ్యా! ‘పెద్దరికం పెద్దరికం’ అంటూ ఒకటి ఏడ్చింది నా మొఖాన.
అమ్మాయ్ ఒక టవలియ్యమ్మా! ఇదుగో ఇది తీసుకొని నెత్తిమీద వేసుకో! ఆ.. ఇప్పుడు కాస్త అవతారం కుదిరిందిలే! ఇంక కానీయ్. మరీ ఇంత చిన్న మూలుగేనా! కాస్త రాగాలు తియ్యవయ్యా!
ఎట్టనా? ఎట్టేముంది.. నువ్వు పూటుగా తాగినప్పుడు తీస్తావే.. అట్టా!
ఆ.. అద్దీ. అదీ పట్టు. ఇంక కానీయ్..
ఇప్పుడు నలుగురూ శవం ముందు కూర్చోని ఒకరికొకరు తోడు తోడుగా ఏడుస్తుంటే.. కళకళ లాడుతుండ్లా! మనిసి పోయిన ఇంట్లో ఈ మాత్రం కళ కూడా లేకపోతే
ఎట్టాగయ్యా?
ఎవురయ్యా అక్కడ? ఏందదీ! యాడవడం బాగానే ఉందా! కన్నీళ్లే రావడం లేదంటావా!
బాధపడి బాధపడి ఇంకిపోయాయి కన్నీళ్లు. యాణ్నుండి కారతాయంట కన్నీళ్లు. కన్నీళ్లంట.. కన్నీళ్లు.. బాగానే ఉంది సంబడం.
ఇదుగో అమ్మాయ్! వాళ్లేదో అంటున్నారు చూడమ్మా! యాడవడమే గొప్పంటారా? అమ్మమ్మా.. అట్టంటే ఎట్టమ్మా! ఆడగూతుళ్లు.. మీవల్లే అయిద్దమ్మా! మీ దగ్గిరే బోలెడన్ని కన్నీళ్లు ఉంటయ్ కదమ్మా! నీ పెండ్లి చెయ్యడానికి ఆయన పడని కట్టం లేదమ్మా! నువ్వు కాస్త పెద్ద మనసు చేసుకోమ్మా! ఏందమ్మా.. నీ పెండ్లికి మంచి పట్టుచీర కొనియ్యలేదంటావా? పోనిలే తల్లీ! ఆయన పాపాన ఆయనే పోయాడు. నువ్వే కాస్త పెద్ద మనసు చేసుకొని.. కాసిన్ని కన్నీళ్లు ధార పోయమ్మా!
అమ్మా.. చిన్నతల్లీ! నువ్వా అమ్మా! బాగా సదువుకొంటున్నావని, నువ్వంటే పంచ పాణాలుగా చూసుకొన్నాడమ్మా! నువ్వన్నా ప్రయత్నించమ్మా. ఏంటమ్మా! నావంక అట్లా గుడ్లు మిటకరించుకొని చూస్తావు. ఏందమ్మా.. కండ్లు వాచిపోతాయా? బుగ్గలు కందిపోతాయా! ఏందమ్మా.. అంత అమాయకంగా మాట్లాడుతుండావు. ఏడిస్తే మాత్రం పోయిన వాళ్లు తిరిగొస్తారంటావా? నువ్వు చెప్పింది కూడా నిజమేనమ్మా. వస్తారనేనా అందరూ ఏడ్చేది?
అప్పటిదాకా అందరి బాగోగులు చూసి, అందరితోపాటు కలిసి మెలిసి ఉన్న ఒక మనిసి, హఠాత్తుగా మన మధ్య నుండి వెళ్లిపోతే ఎట్టా ఉంటుందమ్మా! ఇంటిముందు ఎంతో ఎత్తు ఎదిగిన వేప
చెట్టును కొట్టేసినట్టు ఉండదా? కండ్లముందున్న పెద్ద కొండను తవ్వేసినట్టు ఉండదా? కొద్దిగా ప్రయత్నించమ్మా! అస్సలు లాభంలేదా! అయ్యయ్యో! ఎంత గాశారం వచ్చిందిరా!
ఏమయ్యా కొడకా.. నీ సంగతేంది? నువ్వు తగలెట్టినవన్నీ పోగుచేసుకోవడం, నువ్వు అప్పులు చేసొస్తే వెనకనే వెళ్లి వాటిని తీర్చేదాకా నిదరపోయేవాడే కాదుకదా మీ అయ్య! నువ్వన్నా పూనుకోవయ్యా! మరీ అంత నిర్మొహమాటంగా మాట్లాడ బాకండయ్యా! కొంచెం పెద్దమనసు చేసుకోండి. అవతల నలుగురూ చూస్తుండారయ్యా. ‘చూస్తే చూడనియ్యి’ అంటావా! అయ్యో.. తండ్రీ.. ఎప్పుడూ ఆయన అట్టా అనుకోలేదయ్యా! అనుకొనే వాడైతే నువ్వు పేకాట్లో బాకీ పడ్డప్పుడు వొంటి గుడ్డలు కూడా విప్పేసి, నిన్ను అక్కడ కూర్చోబెడితే.. ‘పోతే పోయాళ్లే’ అని నీ ఖర్మకు నిన్నొదిలేశాడా! తన తలకు మించిన భారమైనా.. అప్పుడలా అనుకోలేదయ్యా. ‘ఈసారి చూద్దాం.. ఈసారి చూద్దాం’ అంటూ, ప్రతిసారీ నీ తప్పును కాసుకున్నాడే కానీ, ‘పోతే పోయాళ్లే! వాడి మానాన వాడు పోతాడు’ అని నిన్ను గాలికి వొదిలెయ్య లేదయ్యా.
అదేందయ్యా.. మరీ అట్టా మూతి బిగబట్టి కూర్చోబాకు. ఆ ఫోను కొంచెం పక్కన పడెయ్యి. ఇప్పుడు కూడా ఫోన్లేకుండా బతుకలేక పోతున్నారు. ఏంటమ్మా.. అర్జెంట్ కాలా? చావుకంటే అర్జెంట్ కాలు ఏమన్నా ఉంటదా! అబ్బా.. ఏందిరా నాయనా.. మనుషులు ఇట్టా ఉండారు.
చచ్చే చావు వొచ్చి పడిందయ్యా. మరీ ఇంత ఇదిగా తయారయ్యారేంది మనుసులు. ఇంత కొయ్యబారి పోయారేందిరా బాబు! అస్సలు ఏమైందిరా? ఎవురికీ కాసిన్ని కన్నీళ్లు వొచ్చి చావడం లేదు!
కనీ, పెంచి, పెద్దచేసి, చదువులు చెప్పించీ, ఉద్యోగాలు వేయించి.. ఇల్లు, వొల్లు గుల్ల చేసుకొని, చచ్చి దుగ్గయి పోయినా లెక్కలేదు. మనిషి పోయినా.. ‘పోతే పోయాళ్లే! మంచాన, కంచాన పడకుండా పోయాడు. ఈయనకు సేవలు చెయ్యకుండా పీడా పోయిందిలే!’ అని అనుకుంటుండారు. కానీ, కాస్త నలుగురి కోసం పాటుపడ్డ మనిసి కదా! నాలుగు కన్నీటి బొట్లు విడుస్తారంటే..అబ్బే! అదీ వల్ల కావడం లేదే! పైగా దబాయింపొకటి. ‘కాలం తీరింది.. పోయాడు. మనమేం చేస్తాం చెప్పండి!’ అంటూ లోకరీతి చెబుతున్నారయ్యా.. లోకరీతి! ఇంత ఇదైపోయారేంది మనుసులు. మొహమాటమనేదే లేకుండా పోయింది. ఇట్టాంటి మనుసులు పుడతారని కూడా ఊహించలేదే మేము. అవసరమున్నంత వరకే అక్క మొగుడు. అవసరం తీరిన తరువాత కుక్క మొగుడా?
మరీ ఇంత అవసరానికి మనుసులై పోయారేందో! కలియుగం.. కలియుగం అంటారే! ఇది మరీ దానెమ్మ మొగుడు లాగుందే! కూలికి విషం తాగుతున్నారు కదయ్యా మనుసులు.
పాడె తయారైందా? అయితే ఏం చెయ్యమంటారయ్యా! మా ప్రయత్నం మేము చేస్తుండాము.
కొంచం ఊపు చెయ్యండమ్మా. ఆయ్యా.. మీరు కూడా కాస్త శృతి పెంచండి. ఆ.. ఆ.. అదే! ఆ.. అద్దీ పట్టు.. కానియ్యండి. ఎవుడ్రా ఏందో అంటున్నారు. బాగా ఏడుస్తున్నారా? టయినింగ్ ఎలాంటిదంటారు? ఎవరి కండ్లలో నీళ్లు రావడం లేదా? శత విధాలా ప్రయత్నిస్తున్నారయ్యా! శెలిమలు ఎండిపోతే ఎవరేం చేస్తారు? సాంగెం వొప్పుకోదా? మీ సాంగెం దొడ్లోతోలా! ఎవురయ్యా ఇన్ని సాంగేలు పెట్టినోళ్లు. అసలు యాడవడమే రాలేదురా నాయనా.. అంటుంటే! కన్నీళ్లు రావడం లేదంట. ‘మొదులుకు లేదురా మొగడా అంటే.. పెసరపప్పే పెళ్లామా!’ అన్నాడంట యెనకటికి ఎవుడో! అట్టుంది సంబడం. కన్నీళ్లు రాలేదని ఒగడంటాడు. ఏడుపులో జీవం లేదని ఇంకొగడంటాడు. కూర్చున్న పొజీషనే బాలేదని ఇంకో గన్నాయిగా డంటాడు. ఇయ్యన్నీ ఇప్పుటికిప్పుడు నేర్వాలంటే ఎట్టా?
ఈసారికి ఎట్టనోకట్ట కానియ్యండి. ఇంకోసారెప్పుడైనా చూద్దాంలే! రాండి.. వొచ్చి శవాన్ని ఎత్తకెళ్లి పాడెమీద పడుకోబెట్టండి.
కన్నీళ్లు రాకుండా కుదరదంటే కుదరదా? ఎత్తుబడే చెయ్యగూడదా? అదుగో.. ఆ ఆడంగుల్ని మాట్లాడొద్దని చెప్పండి. తలా ఒక మాట మాట్లాడతారు. చివరికి పనేమీ ముందుకు జరగనియ్యరు.
ఎన్నిటికని టయినింగులు ఇయ్యాలమ్మాయ్! అస్సలు బొత్తిగా ఎందుకూ పనికిరాని మనుసులుగా ఉండారేంది? కన్నీళ్లు రాకుండా ఎత్తుబడి చెయ్యడానికిలేదు.. అంతేగదా! అమ్మాయ్ ఇట్రా. అక్కడ పొయ్యి గణగణా మండుతోంది గానీ.. కాస్త పచ్చి పుల్లలు నాలుగు తగిలియ్యమ్మా! ఎందుకా? ముందు చెప్పిన పని చెయ్యమ్మా.. నీకే తెలుస్తుంది. ఇప్పుడర్థమైందా ఎందుకో? పొగ వొస్తుందా? ఇంకొద్దిగా పొయ్యి ఊదు.. పొగ వొస్తుందా! బాగా.. ఇంకా బాగా.. ఇప్పుడు వస్తయ్ లే.. అమ్మాయ్ కన్నీళ్లు.. తన్నుకుంటా! నలుపుకోండి. కండ్లు బాగా నలుపుకోండి. కొంచెం మంటగా ఉంటదిలేయ్యా! మీ అయ్య జీవితాంతం మంట మండినోడే! మంటల్లోకి పోతా గూడా మీకు మేలేజేశాడు కదయ్యా! ఈ కాస్త మంటకే అలా మండిపోతే ఎలాగా!
ఇప్పుడొస్తున్నయా కన్నీళ్లు.. చూడండమ్మా.. ఇంకేం పొరబాటు లేదుకదా! అందరి కండ్లలో కన్నీళ్లే. కారిపోతున్నయ్.. చూసేరుగా. బాగా చూడండి. ఇంక తంతు మొదలుపెట్టండి. ఎక్కువసేపు కన్నీళ్లు కార్చలేరు వాళ్లు. మరీ సుకుమారం తేలిపోయారులే! ఆ జంగం దేవరని శంఖు ఊదమని చెప్పండయ్యా!
రాండ్రా.. నలుగురొచ్చి పట్టండి పాడె మీదకు. ఎక్కడా.. ఏ ట్రబులూ లేదులే! ఆత్మ నేరుగా పరలోకానికి వెళ్లిపోతుందిలే! కానియ్యండి.. కానియ్యండి. పొద్దు నడినెత్తి మీదకు వొచ్చింది కానియ్యండి! పాణం ఉన్నంత కాలం సావుకోసం ఎదురు చూస్తానే బతికేడు. శవంగా మారిన తరువాత గూడా ఇంత దరిద్రం ఏందిరా నాయనా! పిలుస్తుంటే ఒక్కరూ కదలరేంది? ఏం గాశారం వొచ్చిందిరా నాయనా! శవాన్ని అటు నుంచి ఇటు పట్టే దిక్కే లేకుండా పోయింది. పట్టడం చేత కాదంటారా! ఏం చేతనవుతుందయ్యా మీకు!
ఏం కాలమో! ఏం మనుసులో! తండ్రులెవురో.. బిడ్డలెవురో! ఎవురికి ఎవురో! ఇదుగో నాగేశ్వరరావు, కోటేశ్వరరావు.. మీరన్నా రాండయ్యా నేనొక పక్కన పడతాను.
మీరింక లేవండమ్మా. లేసి ఏం చెయ్యాలా? ఇప్పటి దాకా ఏంజేశారమ్మా.. చాలా కష్టపడిపోయారు కదా! మీ వొంటికి మించిన శ్రమ చేశారు కదా! కాస్త విశ్రాంతి తీసుకోండి. కాఫీలు, టిఫినీలు చెయ్యండి.
ఆ నిప్పుకుండ తీసుకోవయ్యా. నువ్వు మొయ్యలేవా? అదేం బరువుండదు లేవయ్యా! దానిగ్గూడా ఒక మనిసి కావాలా? ఎంత సున్నితంగా తయారయ్యారయ్యా మనుసులు. ఏం కాలమో! ఏం మనుసులో! ఇది ఒంటికాలి కలియుగం కాదయ్యా! అసలు కాళ్లే లేకుండా దోగాడతా ఉండే అవిటి యుగమయ్యా! పాడెను ఎత్తండింక. నలుగురూ తూకంగా పట్టుకోండి. ముందున్న వాళ్లు జాగర్త. ఆ.. ఆ.. నెమ్మదిగా సాగండి.
ఆ.. ఏందమ్మాయ్! ఆ అమ్మాయి ఏందో ఆగమంటుంది చూడండయ్యా. ఏందమ్మా.. చెవులకు బంగారపు పోగులున్నయ్యా. అవి తీసియ్యాలా? కాళ్లకు వెండి కడియాలున్నాయా! అవికూడా తీయాలా? ఇప్పటిదాకా మాకు తెలియక తీయలేదు అనుకొన్నావా! తీయకపోతే కుదరదంటావా! సరే పాడెను దించండయ్యా! రామ్మా.. తీసుకో.. తీసుకో.. పూచిక పుల్ల కూడా వదిలేటట్టు లేవు కదమ్మా! బంగారపు తల్లివమ్మా. తీసుకొన్నావా! అమ్మా జాగర్తమ్మా.. జాగర్త. దొంగలెత్తుకు పోయేను!
ఎత్తండయ్యా పాడెను. ఆలస్యం అయితే మళ్లీ ఎవరో ఒకరికి ఏదో ఒకటి గుర్తొస్తుంది.
ఆ.. ఇంక పదండి పదండి తొందరగా!
ఇగో వెంకయ్యా! ఎక్కడికయ్యా వెళుతున్నావ్? ఏందీ బర్రెగొడ్లను ఇప్పాలా?
సుబ్బయ్యా.. నువ్వు? నీగ్గూడా పనులుండాయా! దింపుడు గల్లం దాక గూడా రావడానికి తీరిక లేకుండా పోయింది ఈ మనుసులకు. అరే.. మీరు కూడానా.. హూ! పోండి పోండి.. అందరూ వెళ్లిపోండి! ఓహో! మీరు దాయాదులా? అదా సంగతి! దాయాదులు కాబట్టి తప్పక వొస్తున్నారన్నమాట. లేకుంటే మీరుకూడా పోయేవాళ్లే. ఎవరి దారిన వాళ్లు పోయినా.. మొయ్యడానికి నలుగురు మనుసులుంటే చాలుగా.
నడవండయ్యా! మీరన్నా తొందరగా నడవండి. మీకు ఎలాగూ తప్పదుగా.. చావు ఊరేగింపు కూడా తప్పనిసరి తంతై పోయిందిలే! దగ్గరకు వొచ్చేశాములే!
ఎట్టి నల్లన్న ఏడిరా..? కనపడ్డం లేదు. కేకేయండి. ఓ పెగ్గేయడానికి పోయుంటాడు. ఆ.. ఇడుగో వచ్చాడులే! ఇటు కుడి పక్కకు రండి. చుట్టూ మూడు చుట్లు తిరగండి. ఇంక దించండి.
ఆ.. దించడానికి లేదా? కాటి సుంకం పెట్టాలా! లేకుంటే సాంగెం ఒప్పుకోదా! పెట్టాల్సిందేనా! పెడతార్లే.. దించనియ్యరా ముందు. వాళ్ల భుజాలు పోతున్నాయ్. ఇటు పుల్ల తీసి అటు పెట్టిన వాళ్లు కాదు.. సుకుమార రత్నాలు. ఎంతసేపు అలా భుజాల మీద పెట్టుకొని మోస్తారు. అయినా కుదరదు అంటావా! నువ్వు కూడా కూలికి విషం తాగుతున్నావు కదరా! దించిన తర్వాత ఇస్తారులే జేబులో ఉన్నాయి.. దించనియ్యి ముందు.
ఆ.. ఈ రోజుల్లో ఎవరి మాటలు నమ్మటానికి లేదా? పని అయిందాకా ‘సరే’ అంటారా! పని కావడంతోటే ‘రేపు ఇస్తా.. ఎల్లుండి ఇస్తా.. అంతిస్తా.. ఇంతిస్తా..’ అంటారా! ఒరేయ్ ఈడు ముందు మీదున్నాడు. ఇప్పుడు ఎవరు చెప్పినా వినడు. జేబులో చెయ్యి పెట్టండిరా. ఓహో అంతా ఫోన్లలోనే డబ్బులు ఉంటాయా! జేబులో ఉండవా! ఏందీ.. ఎవురూ తేలేదా! ఈయకపోతే శవాన్ని కాట్నం మీదే పెట్టేది లేదంటున్నాడు వాడు. అసలే వాడు మొండోడు! పైగా తాగున్నాడు. ఇంక ఎవురి మాటా వినడు.
చేసేదేముంది. శవాన్ని పక్కన దించండి. ఇంటికి పోయి వచ్చిందాకా ఆగుదాం. ఎట్టి నల్లన్నకు గూడా సమాధానం చెప్పలేక పోతుంటిమి. పోండ్రా.. పోయి తొందరగా రాండి. ఎవురో ఒకరు పోండి.. తొందరగా! చావుకు కూడా చచ్చే చావొచ్చిందిలే పోండి!”
ఎవరి కండ్లలో నీళ్లు రావడం లేదా? శత విధాలా ప్రయత్నిస్తున్నారయ్యా! శెలిమలు ఎండిపోతే ఎవరేం చేస్తారు? సాంగెం వొప్పుకోదా? మీ సాంగెం దొడ్లోతోలా! ఎవురయ్యా ఇన్ని సాంగేలు పెట్టినోళ్లు. అసలు యాడవడమే రాలేదురా నాయనా.. అంటుంటే! కన్నీళ్లు రావడం లేదంట.
మంచికంటి వెంకటేశ్వర్లు
మంచికంటి వెంకటేశ్వర్లు స్వస్థలం ప్రకాశం జిల్లాలోని సింగరాయకొండ మండలం కలికివాయ. బీఎస్సీ బీఎడ్ చేశారు. వృత్తిరీత్యా ఉపాధ్యాయులు. రచనా వ్యాసంగాన్ని ప్రవృత్తిగా ఎంచుకొన్నారు. రెండు దశాబ్దాలుగా రచనలు చేస్తున్నారు. ఇప్పటి వరకూ యాభైకి పైగా కథలు రాశారు. వీటితో ‘మిత్తవ’, ‘మారాజులు’, ‘చదువు – చదువు – చదువు’ కథా సంకలనాలు వెలువరించారు. ‘గబ్బ గీము’ పేరుతో నవల రాశారు. ‘వసంతా ఊసెత్తకు’, ‘నీటి పొద్దు’, ‘మేం పావురాళ్లను ప్రేమిస్తాం’, ‘జీవితము – యుద్ధము – శాంతి’ కవితా సంకలనాలను వెలువరించారు. చీమకుర్తి మండలం నాయుడుపాలెంలో ‘శాంతివనం ఫౌండేషన్’ను స్థాపించి, విద్యలో సరికొత్త ప్రయోగాలు చేస్తున్నారు. ఈ సందర్భంగా చేపట్టిన ప్రత్యేక కార్యక్రమాలతో ‘శాంతివనం – పిల్లల అనుభవాలు – ప్రయోగాలు’ పేరుతో పుస్తకాన్ని వెలువరించారు. తానా, అజోవిభో నుంచి బహుమతులు అందుకొన్నారు. వివిధ కథల పోటీల్లోనూ బహుమతులు గెలుపొందారు.