బతుకు పందిరికి అల్లుకున్న తీగలాగా
నేను.. నా నీడ!
ఏదో పేరుతెలియని పక్షి ఈకలా రాలిపోతున్న గతాలు
గుంపులో వినబడని వాక్యంలా
గడిబిడ చేస్తున్న పదసంపద లో లోపట
చేయిపట్టుకొని ఋతుచూపు నన్ను
వాగుల వెంబడి నడిపిస్తున్న
వొదులొదులు వీస్తున్న గాలికి వణికే
చిగురుమీద వాలిన నీటి ముత్యంలా
నేను.. నా భావన!
దాటలేని వలయాలకావల
వెలుగుపొగలో తొవ్వమెరుస్తూ కనబడుతుంది
నడవలేని పాదం బొద్దిలో మొద్దుబారిపోతుంది
పూరించని గడిలాంటి ఒంటరిడబ్బాలో
నేను నా ఆత్మీయప్రతిబింబమే మిగిలిపోతాం!
అప్పుడప్పుడు ఎక్కడ మనసు పట్టుతప్పుతుందోనని
చుట్టూ కవిత్వకంచెను అల్లుకొంటాను
చిందరవందరైన ఊహల్ని
మళ్ళీ పేర్చే ప్రయత్నం చేస్తుంది వర్తమానం
అన్ని రందులు ఓకే దేహంలో కరిగిపోయిన తర్వాత
కొత్త కావడి మోస్తున్న కాలం
భుజాలమీద దుఃఖదీపాన్ని వెలిగిస్తుంది!
శూన్యంలో గమనాన్ని వెతికే కండ్లు
రెప్పలతో యుద్ధం చేస్తూ
నన్ను గాఢ నిద్రలోంచి లేపుతాయి
కాటకలిసే కన్నీరుబొట్లు పెదవులకు నిశ్శబ్దతడిని అద్దుతాయి
క్షణం రణమై గుండెలోని ఆర్తిని
కైచిప్పతో గీకేస్తుంది!
ఎన్ని చేతుల్ని అతుక్కున్నా
బాధ లోతు అందదు
పట్టుచిక్కని లోకం ముఖకవళికలు
సగవెట్టుకున్న సుఖాన్ని ఆయింత మింగేస్తయి
నదిపొంటి పేర్కపోయిన ఇసుకలా
అన్ని జ్ఞాపకాలు పొడిపొడిగా రాలిపోతాయి
నేను.. నా నీడ కవోష్ణ ఉదయం కోసం
వెతుకులాట మొదలవుతుంది..!
–వేముగంటి మురళి
9676598465